Stories of a Beerman

Name:
Location: Athens, Greece

οταν δεν πίνω μπύρες εκπαιδεύω σκυλιά...

Thursday, June 29, 2006

Eνα αναμνησιακο...

...ηταν μια μερα δυσκολη ξημερωνε τεταρτη
κανεις δεν το περιμενε ο Τασος τι θα παθει
ενας μικρος μας το'φερε το μυνημα του πονου
ο Τασος κατω κειτονταν σε μια γωνια του δρομου.
Ηταν τροχαιο ειπανε ,δεν εφταιγε ο Τασος
ενας μαλακας εφταιγε που εβγαινε απ'το δασος...


...ημουν δωδεκα χρονω και προσπαθησα να φτιαξω ενα ροκ τραγουδακι για να το συνοδευω με μια κιθαρα στην παραλια.Αυτο ειναι οτι θυμαμαι μετα απο 17 χρονια.Η αληθεια ειναι οτι ντρεπομαι που βγαζω στη φορα αυτους τους στιχους(δεν ξερω γιατι!)και ατιλαμβανομαι οτι δεν ηταν τιποτα σπουδαιο,αλλα ειναι κατι δικο μου και ηθελα να το εκθεσω...Μαλιστα χαθηκε το τετραδιο που ειχα μεσα τα παιδικα ποιηματα/τραγουδια και στεναχωρηθηκα πολυ.Θυμαμαι τοτε οτι εγραφα και στιχους αλα νησιωτικα τραγουδια:

...πεντε ναυτοπουλα απ'τον ΠΕΙΡΑΙΑ
ηρθαν μια μερα στη φτωχογειτονια...κτλ.(δεν θυμαμαι αλλο...)

και λιγο αγγλικο παιδικο:
if yoy are a lovely girl
don't be dressed in the purple
and the money isn't first
you must fight for the rest...

Wednesday, June 28, 2006

...συμφωνα με το πρωτοκολλο

...το φερετρο σκεπασμενο με την ελληνικη σημαια περναει μπροστα μου.Αλλος ενας συναδελφος χαθηκε(επεσε το θανατικο που λεει κι ο ποιητης...).Συμφωνα με το πρωτοκολλο πρεπει να χαιρετησω στρατιωτικα!Το ξερω οτι θα νοιωσω γελοιος...αλλα εχω χρεος να το κανω,οχι χρεος προς το 'σωμα' αλλα χρεος προς τον Θαναση.Σηκωνω κοφτα το δεξι μου χερι και χαιρεταω βουρκωμενος...Τι κι αν βουρκωσα χθες;Αφου αυριο θα τον εχω ξεχασει...(σημειωνω οτι παρ'ολιγο να μην παω στην κηδεια γιατι ηθελα να παω για μπανιο!).

Monday, June 26, 2006

Σαν δυο σταγονες νερο....

(αντι προλογου: ''...ο θανατος ειναι αναποφευκτος,αλλα εχουν σημασια οι συνθηκες κατω απ'τις οποιες πεθαινεις...'')


23 Ιουνιου 2006.Μονοκατοικια.Οι εξωτερικοι σοφαδες εχουν πεσει κι η αυλοπορτα ανοιγει δυκολα απ'τα χορταρια που'χουν φυτρωσει.Τα ξυλινα παραθυροφυλλα κρεμονται μισοσπασμενα και τριζουν με το πρωτο αερακι που θα πιασει.Στο εσωτερικο του σπιτιου υπαρχει υγρασια και οι τοιχοι εχουν ξεφλουδισει.Μια γριουλα καθεται στον καναπε της κουζινας και κοιταζει ενα αλμπουμ με παλιες ασπρομαυρες κιτρινισμενες φωτογραφιες.Για πολλη ωρα το βλεμμα της ειναι καρφωμενο σε δυο διπλανες φωτογραφιες.Η μια δειχνει ενα ζευγαρι νεονυμφων στην πορτα της εκκλησιας με τα προσωπα τους να λαμπουν απο ευτυχια.Η αλλη απεικονιζει το ιδιο ζευγαρι να κρατανε στα χερια τους δυο μωρακια.Το ενα χαμογελαει και το αλλο ειναι συνοφρυομενο.Οι γονεις τους χαμογελανε στο φακο.Η γριουλα αρχιζει να φερνει στο μυαλο της τον γαμο των παιδιων της.Αρχιζει να ξεφυλλιζει το αλμπουμ και ψαχνει τις σχετικες φωτογραφιες.Ματαια ομως γιατι οι γαμοι των παιδιων της ειναι προιον της καλπαζουσας φαντασιας της...Ξαφνικα βουταει τρια κουτια με χαπια και καταπινει το περιεχομενο τους.Μεσα σε λιγα λεπτα το αψυχο κορμι της στεκεται πεσμενο πανω στο αλμπουμ...

23 Οκτωβριου 1994 ωρα 09:30.Η αιθουσα του δικαστηριου ειναι καταμεστη.Δυο αστυνομικοι οδηγουν τον κατηγορουμενο στην αιθουσα.Μολις γινεται αντιληπτος απ'το πληθος ακουγονται αποδοκιμασιες:''φονια...φονια...'' Ο κατηγορουμενος με σκυφτο το κεφαλι πλησιαζει και καθεται στο εδωλιο.Σηκωνει προς στιγμη τα ματια του και κοιταζει κατευθειαν προς μια κυρια που καθεται στην πρωτη σειρα.Ειναι η μονη που δεν φωναξε κατα την εισοδο του.Μοναχα δακρυσε.Ειναι η μανα του.Ξερει πως ο γιος της ειναι ενοχος αλλα το καθηκον της μανας την προσταζει να παρει το μερος του.Η οχλοβοη συνεχιζεται.Η πορτα πισω απ'τις εδρες ανοιγει κι οι δικαστες μπαινουν στην αιθουσα.Μεμιας γινεται ησυχια.Η συνεδριαση αρχιζει.Ενας -ενας παρελαυνουν ολοι οι μαρτυρες κατηγοριας.Ολα ειναι εις βαρος του κατηγορουμενου!Η ζυγαρια γερνει προς τη μερια με το βαριδι ''ενοχος''.Ο προεδρος ζηταει να προσελθει ο τελευταιος μαρτυρας,μοναδικος μαρτυρας υπερασπισης.Ειναι η κυρια της πρωτης σειρας.Ειναι η μανα του.Προσπαθει να αλλαξει τη ροη της δικης.Σχεδον ικετευει.Ξερει ομως πολυ καλα οτι το δικαστηριο στηριζεται σε στοιχεια και δεν δικαζει βασει συναισθηματισμων.Αφου τελειωνουν οι μαρτυρες ,οι δικαστες αποχωρουν απ'την ιδια πορτα που μπηκαν και επιστρεφουν επειτα απο 15 λεπτα.Αποφασιζουν ομοφωνα οτι ο κατηγορουμενος ειναι ΕΝΟΧΟΣ.Οριζουν θανατικη ποινη...Η μανα δεν τα καταφερε...Λυγιζει και κλαιει απαρηγορητη.Δεν εχει ουτε τη δυναμη να φωναξει.Μοναχα κλαιει σιωπηλη και ψιθυριζει:''...ποσο τυχερος ησουν Μανωλη...''.

18 Ιουλιου 1983. Ο Μανωλης με τους δυο γιους του καθονται στο σαλονι και παρακολουθουν τηλεοραση.Ξαφνικα ο Μανωλης κανει ενα νοημα,βαζει το χερι στο στηθος του και λιποθυμαει.Επειτα απο μιση ωρα ο γιατρος επιβεβαιωνει το θανατο του απο καρδιακη προσβολη...Την επομενη στη νεκρωσιμο τελετη ολοι σιγοψιθυριζουν:''...αχ ρε Μανωλη ποσο ατυχος εισαι...τωρα που ορθοποδησες,τωρα που μεγαλωσαν τα παιδια σου...δεν προλαβες να τα χαρεις...κι αυτη η γυναικα σου...μακαρι να της δωσουν κουραγιο τα δυο παληκαρια σας...ποσο ατυχος εισαι ρε Μανωλη...''(κι ομως....ο Μανωλης ειναι ο πιο τυχερος απ'ολους...)

16 Ιουνιου 1973 .Διπλα στην πλατεια του συνοικισμου,πενηντα μετρα απ'το δημοτικο σχολειο,μια παρεα ισαμε δωδεκα παιδια παιζουν ποδοσφαιρο σε μια χωματινη αλανα.Ειναι καταμεσημερο,ο ηλιος καιει και αφηνει σημαδια στα παιδικα κορμια,αλλοτε μερικες κοκκινιλες κι αλλοτε ενα μικρο βε(v) στο στερνο.Κι οι δωδεκα τρεχουν ακαταπαυστα πανω-κατω και σηκωνεται ενα μικρο συννεφο σκονης που κολλαει πανω στα ιδρωμενα παιδικα κορμια ενω ακουγονται λεπτες φωνες απ'ολες τις κατευθυνσεις.Ξαφνικα μετα απο ενα σκληρο μαρκαρισμα,ενα παιδακι σωριαζεται στο εδαφος και ματωνει στο γονατο και στον αγκωνα.Γινεται μια μικρη συρραξη!Ολα τα παιδια αλληλοσπρωχνονται και διαπληκτιζονται εντονα.Ενα παιδακι χτυπαει 'γροθια' ενα αλλο.Αυτο βαζει τα κλαματα.Ο αδερφος του τρεχει να το υπερασπισει.Γινεται το ελα να δεις...Ενας μικρος πηγαινει σ'ενα διπλανο σπιτι και φωναζει βοηθεια.Μια μανα βγαινει τρεχοντας απ'την κουζινα και κατευθυνεται στην αλανα.Αρπαζει τους δυο γιους της απ'το χερι και προσπαθει να ηρεμησει τ'αλλα παιδια.Η παρεξηγηση λυνεται.Η μανα κατευθυνεται με τα παιδια της στο σπιτι.Τα δυο αδερφια ειναι χαρουμενα που βοηθησε ο ενας τον αλλο και δεχονται και μια μικρη επιβραβευση απ'τον πατερα τους:''...ετσι να'στε ενωμενοι κι αγαπημενοι...''

13 Σεπτεμβριου 1969 .Δικτατορια.Απαγορευεται η κυκλοφορια μετα τις οχτω το βραδυ.Οποιος βρεθει εξω χωρις τη σχετικη αδεια συλλαμβανεται.Πιθανον να συλληφθει ακομα κι αν εχει αδεια...Ετσι ειναι τα στρατιωτικα καθεστωτα!Ο Μανωλης βγαινει κλεφτα απ'το σπιτι του.Κοιταζει το ρολοι.Αν κι ειναι 21:30 δεν μπορει να κανει πισω.Μολις τον ειδοποιησαν απ'το νοσοκομειο.Η γυναικα του ειναι στο μαιευτηριο κι απο στιγμη σε στιγμη θα γεννησει.Γλιστραει με προσοχη τα στενα και με τον παραμικρο θορυβο που ακουει τον πιανει ταχυπαλμια.Αν συλληφθει θα μεινει στο κρατητηριο ολο το βραδυ και θα'ναι κακοτυχια!Τα καταφερνει ομως και υστερα απο μιση ωρα ,να'τος περναει την εισοδο του νοσοκομειου.Τωρα καθεται στον προθαλαμο του μαιευτηριου.Παλι με τον παραμικρο θορυβο ανεβαινουν οι σφυγμοι του,για διαφορετικο λογο αυτη τη φορα.Η ωρα περναει.Ανοιγει η πορτα και τον πλησιαζει μια νοσοκομα:''...Κυριε Πολυλακη(πολυ-lucky) ειστε πολυ τυχερος
...μολις αποκτησατε δυο ομορφα διδυμα αγορακια.Ειναι υγιεστατα και μοιαζουν σαν δυο σταγονες νερο...''

20 Νοεμβριου 1992 .18:30 το απογευμα.Εχει πεσει σκοταδι και ψιλοβρεχει.Ο Κωστας με γρηγορο βημα κατευθυνεται σπιτι του.Δεν εχει ομπρελα,τα ρουχα του εχουν μουσκεψει και αρχιζει να τρεμει.Ενα τετραγωνο πριν το σπιτι του περναει εξω απο ενα σιδεραδικο και ακουει εναν μεταλικο θορυβο.Τί ποιο φυσιολογικο απο ενα μεταλικο θορυβο εξω απο ενα σιδεραδικο!Δεν δινει ιδιαιτερη σημασια.Προχωραει αμεριμνος.Στο επομενο στενο μολις πενηντα μετρα απ'το σπιτι του ,πεταγεται μπροστα του ενας ανδρας:
-Εσυ εισαι ρε Γιωργο;Με τρομαξες...
-Ειχες δικιο που τρομαξες...
Ο Κωστας βλεπει τον Γιωργο να κραταει εναν λοστο στο δεξι του χερι...Ο Γιωργος σηκωνει αποτομα το χερι του...φαινεται να δισταζει προς στιγμη μπροστα στη θεα του ειδωλου του...αλλα συνεχιζει την αποτροπαια πραξη του.Χτυπαει με μισος τον αδερφο του στο κεφαλι κι αυτος σωριαζεται κατω αιμοφερτος.Λιγο πριν ξεψυχισει ακουγεται να ψελλιζει:
-...θυμασαι τοτε που'παιρνα το μερος σου στην αλανα;...ποσο πολυ μοιαζαμε...
-...κι ομωσ αδελφουλη μου δεν μοιαζουμε...κι ας ειμαστε διδυμοι...

Thursday, June 22, 2006

''Eιρωνεια''

Ο Άις (eyes) ειναι 26 χρονων,ψηλος με γεροδεμενο κορμι,ξανθα μαλλια και ομορφα γαλανα ματια τα οποια εδω κι οχτω χρονια δεν μπορουν να δουν τον ομορφο ετουτο κοσμο γιατι ο Α'ις μετα απο μια βαρια ασθενεια εμεινε τυφλος.

Ο Ιαρχεντ (ear hand) ειναι 22 χρονων με μακρια μαυρα ισια μαλλια που καλυπτουν τα δυσαναλογα αυτια του.Εδω και τρια χρονια του εχουν ακρωτηριασει και τα δυο του χερια.Ο Ιαρχεντ δεν πτοηθηκε καθολου καθως ηδη ηταν κουφος εκ γενητης και ειχε μαθει να'ναι δυνατος κι αισιοδοξος.Παρατηρωντας τις εκφρασεις των αλλων,εχει μαθει κι ο ιδιος να γελαει κι ας μην εχει ακουσει ποτε του τον ηχο ενος γελιου.

Η Νάιστοκ (nice talk) καθεται παρεα με τους φιλους της κι αρκειται να πλαθει λεξεις με την νοηματικη γλωσσα.Κωφαλαλη μπορει να ειναι,αλλα δεν στερειται εξωτερικης ομορφιας.Εχει υψος κοντα στο 1,70 με ομορφες γαμπες,λεπτη μεση,πλουσιο στηθος,γλυκο προσωπο με σαρκωδη χειλη,μαυρα ισια μαλλια και πρασινα ματια.

Ο Α'ις δεν μπορει να θαυμασει την ομορφια της Νάιστοκ ''ιδοίας ομασι''αλλα την αγγιζει ποτε-ποτε,της χαιδευει τα μαλλια και το λειο δερμα της και ψηλαφιζει το καλαισθητο κορμι της.Το αγγιγμα της του αρκει.Ο Ιαρχεντ στη θεα του αγγιγματος τους αφηνει να κυλησουν απ'τα ματια του μερικα δακρυα ζηλειας.Μοναχα η Νάιστοκ βλεπει αυτα τα δακρυα και ρωταει τον Ιαρχεντ τί συμβαινει δια της νοηματικης.Ο Ιαρχεντ δεν μπορει να της εξηγησει με λογια γιατι η Νάιστοκ δεν ακουει,δεν μπορει να χρησιμοποιησει την νοηματικη γιατι ο ιδιος δεν εχει χερια.Συνεχιζει να δακρυζει ωσοτου ξεχαστει.

Οι τρεις φιλοι εδω και πεντε χρονια ζουν μαζι σε μια μονοκατοικια,και χωρις να το γνωριζουν,παιρνουν μερος σ'ενα πειραμα που ονομαζεται ''Ειρωνεια''.Μες στο ιδιο σπιτι,μαθανε να παιζουν,να γελαν,να κλαιν,να επικοινωνουν με το δικο τους τροπο.Σπανια ομως μπορουν να συμμετεχουν κι οι τρεις ταυτοχρονα!!Αρκουνται ομως στα λιγοστα που τους χαρισε η τυχη.Ας γινουν παραδειγμα για εμας τους αχαριστους...

Αισθημα ανωτερωτητας....

...οποιος δεν εχει δει αλλον ανθρωπο αφ'υψηλου...να σηκωσει το χερι(μη στειλει ομως κομεντ γιατι θα τον κραξω!)

Tuesday, June 20, 2006

OΤΑΝ ΗΣΑΝ ΔΑΣΚΑΛΟΙ...(καθως αυτο το ειδος εκλειπει στις μερες μας)

(μιας και φθασαμε στο τελος της σχολικης χρονιας ,ας ξεθαψω μερικες αναμνησεις απ'τα πρωιμα χρονια)

...ισογειο πετρινο κτιριο 50 τετραγωνικα σκεπασμενο με τσιγκο(ψευδαργυρος για τους νεωτερους που δεν ειχαν την τυχη ...)και μια μικρη αυλη αλλα 50 τετραγωνικα ,που φανταζε απεραντος καμπος στα ματια των μικρων συμμαθητων μου.Γελια ,χαρες και παιδικες φατσουλες ξεχειλιζαν το μικρο προαυλιο χωρις να μπορουν να δραπετευσουν καθως ηταν υπο την επιτηρηση της κυρα-Ντινας,μιας ψηλης ευσωμης γυναικας(νταρντανα θα την ονομαζα σημερα...).Μοναδικη τραυματικη εμπειρια:δεν προλαβαινα να παρω στα διαλειμματα μια πλαστικη κιθαρα.Λιγους μηνες μετα εγινε θρυψαλλα στα χερια μιας μικρης Τζανις Τζοπλιν και γνωρισα την απογοητευση για πρωτη φορα!Θυμαμαι και μερικες αποστολες που ειχα για να πιασω την μπαλα απο το μποστανι μιας στριφνης γιαγιας που με κερναγε ξυλιες αν διαπιστωνε τσαλαπατειμενα ζαρζαβατικα.

Αποφοιτησα επιτυχως απ'το νηπιαγωγειο και μεταφερθηκαμε μερικες εκατονταδες μετρα πιο κατω,στο δημοτικο σχολειο.Επροκειτο για ενα διωροφο πετρινο κτιριο με αρκετες αιθουσες που μπορουσε να στεγασει και τις εξι ταξεις του δημοτικου.Στο ισογειο ηταν οι τουαλετες και οι αποθηκες για τα ξυλα,καθως η θερμανση του σχολειου ηταν εξι μαντεμενιες ξυλοσομπες.Αυτες οι ξυλοσομπες ηταν ενας μικρος βραχνας,αφ'ενος μεν γιατι επρεπε να τις αναβουμε καθε πρωι και αφ'εταιρου γιατι καπνιζαν σαν φουγαρα.

Πριν δυο μηνες μπηκα σ'ενα δημοτικο σχολειο της Ευβοιας και συνειδητοποιησα οτι ηταν φτιαγμενο απ'το ιδιο καλουπι.Γυρισα με το μυαλο μου εξηντα-εβδομηντα χρονια πισω και φανταστηκα τον μοναδικο ''αρχιτεκτονα'' που του ανατεθηκε να σχεδιασει ολα τα δημοτικα σχολεια της χωρας!Αραγε να παιζοταν και τοτε μιζες;Δεν εξηγειται αλλιως οτι εχουμε διασπαρτα ανα την Ελλαδα(αραγε ποσα;) πανομοιοτυπα δημοτικα σχολεια με μεγαλες αιθουσες που χωριζονται με ξυλινα παραβαν για να ανοιγουν σε επετειους και συνελευσεις.

Η πρωτη μου δασκαλα δεν εμοιαζε καθολου με την νταρντανα νηπιαγωγο.Αυτη ηταν μια κοντη ευγενικη κυρια(θεουσα θα την ονομαζα σημερα),πολυ αυστηρη και μας μυησε στο σχηματισμο των πρωτων συλλαβων και λεξεων:

τ+α=τα π+α=πα τα,τα,...τατα... πα,πα....παπα.. μ+η=μη, λ=ο=λο ....μη+λο=μηλο

Επειδη δεν θελω να την αδικησω την πρωτη μου δασκαλα ,πρεπει να πω οτι η γνωμη μου γι αυτη (και το καπως ειρωνικο-αρνητικο ''θεουσα'')στηριζεται στην παιδικη,ισως λανθασμενη κριση,βασισμενη στο κλιμα της εποχης εκεινης ,που προσταζε καποιο δασκαλο να κανει κατηχηση .Υπηρχε οπως γνωριζετε ενα αυστηρο κλιμα στα σχολεια,ειδικα στα σχολεια της επαρχιας ,λογω της κλειστης κοινωνιας που επιτασσει ακομα πιο αυστηρους κανονες(εκ των υστερων αναθεωρησα και δεν πιστευω οτι οι αυστηροι κανονες ηταν αναγκαια αρνητικοι...).Την πρωτη δακαλα την ειχα και στην δευτερη ταξη του δημοτικου και δεν ειχε αλλαξει σχεδον τιποτε,εκτος απ'το γνωστικο επιπεδο μας.

Στην τριτη και τεταρτη δημοτικου ειχα δυο δασκαλους που θυμαμαι λιγοστα πραγματα.Για τον πρωτο θυμαμαι οτι εμενε κοντα στο σπιτι μου και για τον δευτερο οτι ηταν αυστηρος και δεν παρουσιαζε κανενα ενδιαφερον ως δασκαλος.Βαρυ βεβαιως το σχολιο αλλα οφειλω να αποτυπωσω ακριβως τη σκεψη μου...υποκειμενικη σκεψη ενος μαθητη!

Μια εικονα που μου εχει μεινει απο τις τεσσερεις πρωτες χρονιες στο σχολειο ειναι η εξης:στο μεγαλο διαλειμμα(10:00-10:30 που ενιοτε τραβαγε ωσ τις 10:45)ερχοταν μια κυρια που'χε φουρνο κι εφερνε μεσα σε μια μεγαλη δερματινη τσαντα το κολατσιο μας ,που ηταν μικρες ατομικες λαγανες(σαν κι αυτες της καθαρας Δευτερας).Ολοι ανεξαιρετως οι μαθητες παιρναν κολατσιο(μαλιστα την περικυκλωναμε με κινδυνο νατην γκρεμισουμε απο το πολυ σπρωξιμο).Κανεις μας δεν πληρωνε επι τοπου καθως ειχαν κανονισει οι γονεις μας να πληρωνουν μια φορα το μηνα.Υστερα απο πολλα χρονια αποφανθηκα οτι αυτη η μικρη λεπτομερεια στις συναλλαγες(και το κοινο κολατσιο) ειχε μεγαλη αξια,γιατι ολα τα παιδια αισθανονταν ισα μεταξυ τους. Φανταστειτε ενα παιδακι πως θα'νοιωθε αν δεν ειχε το αντιτιμο να παρει τη λαγανα του λογω οικονομικης δυσχερειας της οικογενειας του.Με το συστημα που ειχαμε στο σχολειο μου τα οικονομικα μεναν στο φουρναρη και στους γονεις, οι οποιοι μπορουσαν να πληρωνουν ετεροχρονισμενα ή με δοσεις,χωρις να το γνωριζουν οι ευαισθητες παιδικες ψυχες...

Ο εξωτερικος περιβαλλοντας χωρος του δημοτικου παρεμεινε ιδιος ολα τα χρονια που φοιτησα σ'αυτο.Συγκεκριμενα ,υπηρχε χωμα και χαλικι στρωμενο στην αυλη,μια πετρινη μαντρα και στο κεντρο μια γαλανολευκη σημαια προστατευμενη περιμετρικα απο σιδερενιο κιγκλιδωμα,λες και θα προσπαθουσαν οι μαθητες να την κατεβασουν για να υψωσουν αλλη!!Παντα στην αυλη υπηρχαν δυο αυτοσχεδια τερματα με δυο πετρες για δοκαρια και παιζαμε ποδοσφαιρο σε καθε διαλειμμα.Ακομα εχω σημαδια απ'τα συρσιματα πανω στα χαλικια!!!

Την επομενη χρονια δεν τη θυμαμαι καθολου.Λετε να μην φοιτησα στην πεμπτη δημοτικου;Μπα!...πιο ευκολα αποφευγεις το φανταριλικι παρα μια ταξη του δημοτικου(εκεινες τις εποχες...)!Στην εκτη δημοτικου ειχα μεγαλωσει αρκετα και μαζι με μενα ειχαν μεγαλωσει και τα προβληματα μου.Επιβεβαιωθηκε ετσι κι η λαικη παροιμια:''μικρα παιδια μικρα προβληματα,μεγαλα παιδια μεγαλα προβληματα...''.Ακουστε τι συνεβη:οι μαθητες του σχολειου αυξηθηκαν και το συμβουλιο των δασκαλων αποφασισε να ''εξορισει'' την εκτη ταξη σ'ενα αθλιο κουζινακι που ως τοτε ηταν βοηθητικος χωρος των δασκαλων για το ψησιμο των καφεδων!Μαλιστα ηταν ακριβως διπλα στο γραφειο του διευθυντη,οποτε ηταν διπλο το κακο:αθλιες συνθηκες και αμεσος ελεγχος!Παλι καλα που δεν παρθηκε αποφαση να αποφοιτησουμε προωρα για να ελευθερωθει μια αιθουσα!Ετσι τα μεγαλα παιδια της εκτης επωμιστηκαμε την ελλειψη οργανωσης και καταλαβαμε οτι χρειαζονται θυσιες σ'αυτο τον τοπο για να παει η παιδεια μπροστα.Εικοσι χρονια μετα ακομα θυσιες κανουμε και το εκπαιδευτικο συστημα ειναι ανυπαρκτο!!

...τελοσπαντων,καινουρια αιθουσα,καινουριο σχολικο ετος,καινουριος δασκαλος απο μεταθεση:Παυλος Σ. του Περικλη και της Σοφιας.Ειχε δυο παιδακια,τον Περικλη και τη Σοφια και τα'φερνε πολλες φορες στο σχολειο.Του εκανα πολλες φορες ''παρατηρηση'' για την επιλογη των ονοματων...Ο Παυλος Σ. ηταν πραγματικος δασκαλος και υπεροχος ανθρωπος.Αλλα επειδη ποτε δεν υπηρξε αξιοκρατια σ'αυτον τον τοπο,ο υψιστος φροντισε να αρρωστησει ο δασκαλος μας βαρια.Ειχα στεναχωρηθει (και απογοπητευτει με το θεο)αλλα ευτυχως ο δασκαλος το ξεπερασε.Ενα συμβαν που θυμαμαι ηταν το εξης:καποια πρωινα επρεπε να σηκωνομαι πριν το σχολειο και να μεταφερω τη μανα μου στο κτημα μ'ενα φορτηγο που ειχαμε.Μια μερα στο γυρισμο συναντηθηκαμε με το δασκαλο σε μια διασταυρωση.Του εδωσα προτεραιοτητα και μολις με ειδε εμεινε αναυδος και σταματησε λιγο πιο κατω για να επιβεβαιωσει οτι ημουν εγω(φανταστειτε οτι ημουν μολις εντεκα ετων και φανταστειτε ενα παιδακι στη θεση του οδηγου ενος φορτηγου...ειχε δικιο ο δασκαλος που κολλησε).Μετα απο μια ωρα στο σχολειο με καλεσε ιδιαιτερως , μου εκανε παρατηρησεις και μου ζητησε την επομενη να μιλησει με τον dad.Δεν εχω ιδεα τι ειπαν αλλα εγω συνεχισα καθως ηταν επιτακτικη αναγκη να μεταφερω τη μανα μου,αφου ο dad απουσιαζε το πρωι.
Επανερχομαι και δηλωνω οτι η εκτη δημοτικου ειναι η καλυτερη αναμνηση των σχολικων μου χρονων.

Πολλες φορες σκεφτηκα να ψαξω να βρω το τηλ. του δακαλου της εκτης και να τον συναντσω.Δεν ξερω γιατι δισταζω.Μπορει να φοβαμαι τοι δεν θα με θυμαται.Βεβαια ειναι λογικο αφου θα'χε χιλιαδες μαθητες σαν και μενα,αλλα παντα ενας μαθητης νοιωθει οτι ειχε κατι ξεχωριστο για να τον θυμουνται οι δασκαλοι...και αυτη η σκεψη του αρεσει...

Ολα τα παραπανω αποτελουν ενα πολυ μικρο κομματι απο τη σχολικη μου ζωη των πρωτων χρονων και τα 'γραψα αυθορμητα χωρις να επιδιωκω να περιγραψω τα χρονια εκεινα και βεβαια ειναι μοναχα μικρες αναμνησεις που προχειρα ανασυρθηκαν απ'το μυαλο μου.Κλεινωντας θελω να τονισω οτι για μενα οι ομορφες εικονες χανονται κατα την μεταβαση μου απο το επαρχιακο Γυμνασιο(στο οποιο δεν αναφερθηκα)προς το λυκειο της πολης στο οποιο πλεον επικρατουσε η επιδειξη,η πονηρια,η αταξια,το χαος...

Sunday, June 18, 2006

Απολογια...

Εχω πιασει τον εαυτο μου τοντελευταιο καιρο να κραταει μια σταση ''αμυντικη''.Τι θελω να πω:καθομαι σε παρεες(συντροφος,συναδελφοι,φιλοι)και ακουω μοναχα...Δεν με ενδιαφερει να παρω μερος στη συζητηση,αναλυω(μεσα μου) μοναχα αυτα που λενε ,και τις περισσοτερες φορες κατηγορω τον εαυτο μου οτι κραταει μια σταση απαξιωτικη,ενω ξερω οτι κατι τετοιο δεν ειναι αληθεια.Ειναι φορες που θελω να εξωτερικευσω μια σκεψη μου και δισταζω.Ισως ολα αυτα να ακουγονται φυσιολογικα,αν αναλογιστειτε οτι καθομαι σε παρεα για δυο ωρες και ολοι μιλανε ακαταπαυστα κι εγω εχω μιλησει μονο πεντε λεπτα...δεν ξερω...μηπως αρνουμαι να ζω;Μηπως ...λεω μηπως...

Sunday, June 11, 2006

Οδος ...

...ειναι ενας ασημος χωματινος δρομος πλατους εξι μετρων,που κανεις δεν θυμαται τ'ονομα του γιατι απλα δεν αναγραφεται πουθενα.Τεμνεται καθετα απο δυο αλλους οδους και περικλειει ενα χωρο που μετα βιας φιλοξενει 7-8 σχολιαροπαιδα που κλωτσανε το τοπι τους και διαπληκτιζονται.Ακους παντου γελια.Ο δρομος σφιζει απο ζωη.

Τα χρονια περνανε ,τα παιδια γινονται αντρες κι ο χωματινος δρομος γινεται ασφαλτος.Μια νεκροπομπη περναει και εχει πρωταγωνιστη εναν ακινητο... ανδρα εικοσι χρονων που αλλοτε σ'αυτο το δρομο ετρεχε,χοροπηδουσε,επαιζε ποδοσφαιρο.Ακους μοναχα ενα μοιρολοι.Ο δρομος ξεχυλιζει θανατο.

Περναει λιγος καιρος.Στον ιδιο δρομο τοποθετουνται ανα τακτα διαστηματα μπλε ταμπελες,που αναγραφουν τ'ονομα του για να μην το ξεχναει κανεις.Οι πρωταγωνιστες της νεκροπομπης ειναι παλι εδω.Λειπει μοναχα ενας...Αυτη τη φορα μαζευτηκαν ολοι για μια γαμηλια τελετη.Ακολουθουν κι αυτη τη φορα ,οπως μερικα χρονια πριν,την ιδια γνωστη διαδρομη που οδηγει στην εκκλησια του χωριου.Ακουγονται τραγουδια.

Wednesday, June 07, 2006

Λογω παρατ.........

Το ονομα του ειναι Αστρος.Αν ηταν ανθρωπος σιγουρα θα’ταν κοσμοπολιτης.Πανω απο 40 χρονια ταξιδευει σ’ολα τα μηκη και πλατη του υπεροχου αλλα σκληρου μας κοσμου.Βεβαια τα τελευταια 10 χρονια μοιαζει μ’εκεινους τους υπερηλικες που ζουνε με μηχανικη υποστηριξη,γιατι οι συγγενεις τους επελεξαν οτι δεν πρεπει να πεθανουν και να ησυχασουν.Ομοιως κι ο Αστρος ενω εχει σοβαρα προβληματα σε ‘’οργανα ζωτικης σημασιας’’,εξακολουθει να χαροπαλευει πανω στις φουρτουνιασμενες θαλασσες.Μαζι του θαλασσοδερνονται και δεκαξι ναυτικοι,που αληθεια ειναι,δινουν μεγαλυτερη αξια στο χρημα παρα στην ιδια τους τη ζωη.Δεν εξηγειται αλλιως η επιμονη τους να ταξιδευουν μ’ενα σαπιο φερετρο!

Οι δεκατρεις απο δαυτους εχουν ακομη μικροτερη αξια κι ειναι ‘’αναλωσιμοι’’γιατι η σαρκα τους δεν ειναι λευκη...Στην μικρη κοινωνια του καραβιου,φαινεται ξεκαθαρα οτι δεν ανηκουν στην ελιτ ταξη,γιατι τα ποστα εργασιας τους ειναι μες στα αμπαρια και τα μηχανοστασια.Η επαφη τους με τα βρωμικα τμηματα του πλοιου ειναι ενας ακομη λογος που το πετσι τους σκουραινει καθημερινα ολο και πιο πολυ!

Οι τρεις εναπομειναντες,ο καπετανιος,ο πρωτος μηχανικος κιο Ρομπερτ,ειναι οι μονοι που απολαμβανουν το ταξιδι,διοτι εχουν ελευθερο ωραριο και διΑτηρουν ολα τα προνομια της θεσης τους.Γι αυτο ο Χασαν ο γερο-λαδας τους κοιταζει συνεχεια με αυστηρο βλεμμα και συλλογιζεται: ‘’...μοναχα στο θανατο ειμαστε ισοι σ’αυτο το σαπιοκαραβο’’. Υπαρχoυν βεβαια αμφιβολιες για το ορθον της σκεψης του καθως ουκ ολιγες φορες εχουμε ακουσει για επικεφαλεις που σφραγισαν τις καταπακτες και αφησαν να πνιγουν οι κατωτεροι του πληρωματος,για να σωσουν αυτοι το τομαρι τους!Ολο το πληρωμα εκτος απ’τους τρεις στρατηγους(ετσι τους ονομαζει ο γερο-Χασαν),ειναι πετσι και κοκκαλο!...Ακομα κι αν καταβροχθιζαν δεκα φορες τη μερα,ριχνανε τοση δουλεια,που αποκλειεται να βαζαν εστω κι ενα γραμμαριο!!

Μαζι με το πληρωμα ταξιδευει κι ενας ξεχωριστος επιβατης.Ειναι ο Ροκο.Το μποι του δεν ξεπερνα τα 80 εκατοστα.Θα μπορουσε να’ναι νανος ή ξωτικο.Δεν ειναι ουτε το ενα ουτε το αλλο.Δεν ειναι καν ανθρωπος.Προκειται για εναν σκυλο Αγιου Βερναρδου κι ας μην εχει καμια ιδεα για θεολογικα ζητηματα.Περναει κι αυτος το δικο του δραμα καθως ειναι το πρωτο του μπαρκο και τον εχει πιασει ναυτια!Ο Ροκο ειναι ηρωας που παιρνει μερος σε μια αποστολη σαν κι αυτη,γιατι εκτος απο τ’αλλα προβληματα,δεν μιλαει κανεις την σκυλισια γλωσσα!!Την ηρωικη αποφαση να ταξιδεψει δεν την πηρε μονος του.Θα μου πειτε,ποιός εγινε ηρωας συνειδητα;Μπορει ο Ροκο να μην ειναι ανθρωπος αλλα τελικα δεν διαφερει και τοσο πολυ...Οι ατελειωτες μοναχικες ωρες του Ροκο πανω στο πλοιο, τον βοηθανε να πεφτει σε περισυλλογη και να απομυθοποιει την εικονα που’χουν τα σκυλια για τους υποτιθεμενους ανωτερους ανθρωπους.

Το αφεντικο του Ροκο ειναι ο Αντεργκουπ,ο υπερτραφης μεσηλικας καπετανιος,που σε κανει να σκεφτεσαι οτι μοναχα ενας σκυλος Αγιου Βερναρδου θα του ταιριαζε!!Ο Ροκο απ’τη μερια του, νοιωθει οτι δεν εχει αναγκη απο κανενα αφεντικο αλλα δεν μπορει να το δημοσιοποιησει.Περιοριζεται σε ανεμελες βολτες στα στενα ορια της γεφυρας.Ειναι ισως η πρωτη φορα που αναπωλει τα πρωιμα χρονια που’ταν κουταβι κι ετρεχε στο καταπρασινο γκαζον του πρωτου αφεντικου.Ποσο το μετανοιωσε που’ταν ανυποτακτος και τον αναγκασε να τον πουλησει!

Το πλοιο βολοδερνει στις ανοιχτες θαλασσες πανω απο τριαντα μερες.Αν ησουν απλος παρατηρητης θα’λεγες οτι ειναι γερη κατασκευη.Αν ριξεις μια πιο προσεκτικη ματια θα καταλαβεις οτι απο στιγμη σε στιγμη θα σπασει στα δυο οπως το κλωναρι που χτυπηθηκε απο κεραυνο.Εκτος απ’το φορτιο και τα σημαδια των κυματων πανω στο σκαρι του,κουβαλαει και τις πονεμενες ιστοριες των ναυτικων που παλευουν να το κρατησουν ζωντανο, για να ελπιζουν οτι θα ξανασφιξουν στην αγκαλια τους τα αγαπημενα τους προσωπα.Τα μανιασμενα κυματα το χτυπουν απο παντου.Οι δεκαξι αντρες,εκτος απο την κουραση,νοιωθουν κι ενα ψυχολογικο βαρος καθως εχουν ν’αγγιξουν το γυναικειο κορμι πανω απο ενα μηνα!Ο Ροκο δεν το’χει αγγιξει ποτε ενω ο Χασαν σκεφτεται:’’να που υπαρχει κατι που ολοι ειμαστε ισοι...’’Αυτο το ονομαζει ‘θεια δικη’.

Αυριο πρωι-πρωι θα’χουν αφησει πισω τους τον Ινδικο και θα καταπλευσουν για τρεις μερες στο λιμανι του Ντοτο.Δυστυχως θα παραμεινουν ολοι εντος του πλοιου, και τις τρεις ημερες,γιατι πρεπει να ξεφορτωσουν.Χρονια τωρα οι μοιρα ειρωνευεται τους ναυτικους κατα αυτο τον τροπο.Ενω γυριζουν ανα τον κοσμο,ειναι αναγκασμενοι να μην γνωριζουν ολα τα μερη που’χουν πιασει λιμανι.Το μονο που τους απομενει στην μνημη απο αυτους τους τοπους, ειναι μοναχα η εικονα της κουκιδας πανω στο χαρτη!.

Σαν ξημερωσε το πλοιο εδεσε στο εμπορικο λιμανι,ενα απεραντο νεκροταφειο απο κοντεινερ,στιβαγμενα το ενα πανω στο αλλο,οπως οι κασελες στα οστεοφυλακια.Επειδη δεν υπαρχει χρονος για χασιμο,ξεκινησε το ξεφορτωμα απο νωρις.Η ζεστη ειναι ανυποφορη,ο ιδρωτας σταζει και τα ματια τσουζουν.Τα γλαροπουλια βγαζουν στριγγλιες,αλλα τ’αυτια μας εχουν συνηθισει και μιαζουν μ’ευχαριστες μελωδιες.Η ωρα περναει χωρις ιδιαιτερες εκπληξεις.Ο καπετανιος κι ο πρωτος μηχανικος ειναι οι μονοι που δεν κανουν χειρονακτικες εργασιες και επιβλεπουν χαμογελωντας.Αυτο το χαμογελο μας κουραζει πιο πολυ!

Ξαφνικα ,μια αναπαντεχη παρουσια μιας κυριας στην προβλητα μας αποσπα την προσοχη.Την κοιταζουμε στιγμιαια ,αλλα επειδη την βρισκουμε ασχημη δεν της δινουμε σημασια.Η μερα κυλαει κι η κουραση ειναι ανυποφορη.Μας εχουν λυθει τα γονατα και σαν τελειωνουμε,πεφτουμε για υπνο χωρις καν να βγαλουμε τα ρουχα μας.Ξυπναμε χαραματα και ξαναπεφτουμε με τα μουτρα στη δουλεια.Την ιδια περιπου ωρα ξαναπερναει στην προβλητα μια γυναικα.Αυτη ειναι πιο ευπαρουσιαστη απ’την χθεσινη γι αυτο κερδιζει αμεσως ορισμενα κολακευτικα σχολια.Συνεχιζουμε ομως να δουλευουμε σαν σκλαβοι και δεν καταλαβαινουμε ποτε βραδιασε κι ολας!Ξαναπεφτουμε ξεροι για υπνο.Τριτη και τελευταια μερα στο λιμανι ,κι ευτυχως εχει λιγοτερο ξεφορτωμα.Λες κι ειναι προγραμματισμενο,ξαναπερνα μια γυναικα ακριβως την ιδια ωρα.Απομενουμε καρφωμενοι πανω της και αναφωνουμε:

‘’θεε μου τι μου......ρα!!’’ Φαντασιωνουμε ερωτικες στιγμες μαζι της...Μοναχα ο Ροκο-με το σκυλισιο μυαλο του-αντιλαμβανεται οτι προκειται για την ιδια 50αρα κυρια που περναει καθημερινα για τη δουλεια της,και που σημερα τη βλεπουμε σαν θεα λογω παρατεταμενης αγαμιας...

Thursday, June 01, 2006

Figura full !!!(ή τα ευρηματα της σκαπανης)

Η συζητηση ξεκινησε με θεμα το γαμο,την τελετη, το στολισμο,τη δεξιωση,τους επωνυμους καλεσμενους και απ'οτι ισως καταλαβατε,τη φιγουρα που μας αρεσει να κανουμε.Στην αρχη ακουγα κυριως,τελικα δεν αντεξα,πηρα το λογο και ειπα:''Εγω στο γαμο μου εκανα δωρο σ'ολους τους καλεσμενους απο ενα κοσμημα 1000 ευρω''.Μεμιας βουβαθηκαν ολοι,αφησα να περασουν αρκετα δευτερολεπτα και συνεχισα:''...ηταν μοναχα ενα ζευγαρι που υπογραψαν ως μαρτυρες γιατι ο γαμος εγινε στο δημαρχειο...''.Αναθαρρεψαν,γελασαν και συνεχισαν να επιχειρηματολογουν,κατα τη γνωμη μου να λεν μαλακιες απλα για να περασει η ωρα...

Χωρις να το καταλαβουμε αρχισαμε να περιαυτολογουμε με συγκαληψη το επομενο θεμα που ηταν η ''πολυποθητη στεγη'' που σκεπαζει το κεφαλι μας, μαζι βεβαια με το βαρος του χρεους του δανειου,που πλακωνει τον αυχενα μας!Αρχης εξ αρχης οταν αγορασαμε (με τη συντροφο μου)το διαμερισμα,γνωριζαμε τι σημαινει εντυπωσιασμος σε αναλογες συζητησεις,γι αυτο και επιλεξαμε να'χει το διαμερισμα μας τρια(3) μπανια!Οταν ακουει ο αλλος τρια μπανια,φανταζεται οτι προκειται για διαμερισμα περι τα 250 τ.μ. Αν σε ρωτησει περισσοτερες λεπτομερειες,αρχιζεις να μιλας για το μινιμαλιστικο χαρακτηρα της διακοσμησης και φροντιζεις να οδηγησεις αλλου τη συζητηση για να μη μαθει οτι τα μπανια ειναι 3τ.μ το καθενα και οτι το υπολοιπο διαμερισμα εχει μοναχα ενα υπνοδωματιο και καταλαμβανει συνολικα μολις 60 τ.μ.Σημασια οπως ειπαμε εχουν οι εντυπωσεις...

Με τις πρωτες αυτες σκορπιες σκεψεις,αρχιζω να αναρωτιεμαι:Που καταντησαμε;Αγοραζουμε διαμερισματα,στα οποια με δυσκολια μπορουμε να στριβουμε αν δεν μετακινησουμε επιπλα και μετα βιας εχουν ενα μικρο μπαλκονι δυο επι δυο για να απολαμβανουμε το καφεδακι μας(...εννοειται χωρις θεα!).Παλι καλα που δεν ειναι χαμηλοταβανα αλα Τζον Μαλκοβιτς!Δεν το συζηταμε βεβαια για γιορτες και συνεστιασεις στο χωρο του σπιτιου!Γι αυτο υπαρχουν αλλωστε οι ταβερνες και μπορουμε καλλιστα να παμε με τους φιλους μας!Εκει θα μας περιποιηθουν(οχι παντα)και θα φροντισουν να εκμεταλευτουν την αδυναμια μας,που σε λαικα ελληνικα μεταφραζεται:''...θα μας πιασουν τον κωλο''.

Επειδη σε μερικα χρονια θα'μαστε αναγκασμενοι να μενουμε σε 30 τ.μ.,το επιχειρηματικο μου μυαλο μου υποδεικνυει να ανοιξω εργοστασιο με πτυσσομενα επιπλα,που θα τοποθετουνται σε βαλιτσακια αλα sport Billy!!Μη γελατε,γιατι αυτο ειναι πραγματικοτητα(βλεπε παιδικα δωματια σε στυλ στρατιωτικου κοιτωνα...)
Ολα τα παραπανω θα μπορουσες να τα προσπερασεις και να τα ξεχασεις ισως,αν δεν ηξερες οτι η τιμη ενος νεοδμητου διαμερισματος ξεκιναει απο 120000 ευρω και μπορει να φθασει ποιός ξερει πού!!!Ισως 200000ευρω,μπορει και 500000ευρω...(και βεβαια απο 60τ.μ εως 150τ.μ).

Παντως θα συμφωνησω σε κατι που νομιζω οτι ειναι απο ολους σας αποδεκτο:''...ειναι προτιμοτερο να ζεις σε γκαρσονιερα 350000 ευρω στο Παρισι παρα να ζεις σε ξυλινη καλυβα σε χωριουδακι της Ασιας...(δεν ειπα Αφρικη για να μην καταντησω γραφικος!!!)''.
Πραγματικα,ειναι ειρωνεια και ντροπη συναμα,να συζηταμε επι θεωρητικης βασεως για το προβλημα της στεγης,ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ!Αν μας ακουγε ενας απο τους εκατονταδες χιλιαδες που δεν μπορουν να εξασφαλισουν το αντιτιμο της καθημερινης τροφης,ειναι πιθανον να δακρυζε,να εσκυβε το κεφαλι και να απομακρυνονταν!Γιατι εκει καταντησαμε!!!Να ντρεπεται ο ανθρωπος για τη φτωχεια του κι οχι εμεις για τη σταση μας απεναντι σ'αυτον...
Θελω παντως να δηλωσω σε σχεση με το αρχικο θεμα(σχεδον ξεχασα ποιο ηταν...)και να πω οτι νοιωθω τυχερος και προνομιουχος που θα γραψω κατι ευθυς αμεσως και θα ταξιδεψει ανα τον κοσμο.Βεβαια ειναι σχεδον βεβαιο οτι θα το διαβασουν μοναχα οι ''εκλεκτοι του θεου''που εχουν την οικονομικη δυνατοτητα να'χουν ιντερνετ!!Συνεχιζω λεγοντας:
''Η πραγματικη αξια ενος σπιτιου διαμορφωνεται απο το εμψυχο υλικο που κατοικει μεσα σ'αυτο και δεν εχει καμια σχεση ουτε με την αντικειμενικη αξια της εφοριας αλλα ουτε και με την εμπορικη αξια της ηλιθιας αγορας!!''

Αφου με την προηγουμενη δηλωση επανηλθα στο θεμα σας δινω την παρακατω εικονα:

στην εισοδο της πολυκατοικιας αντι για τα κλασικα κουδουνια με τα ονοματα υπαρχουν επιτυμβιες στηλες με τα ονοματα μας!Κανω βολτα στο καθιστικο.Εχει μπει η ανοιξη,κι επειδη ασφυκτιουσα αναμεσα σε τεσσερεις τοιχους ολο το χειμωνα,τραβαω την κουρτινα,ανοιγω την μπαλκονοπορτα και βγαινω με βια προς τα εξω.Κοιταζω τη μοναδικη γλαστρα μου(μοναδικη σε εμβαδον ενος τετραγωνικου χιλιομετρου)που εχει φοντο πισω της χιλιαδες τονους μπετον!!Ανοιγω τα στηθη μου,παιρνω μια βαθια ανασα και φωναζω:''...Ουφ!επιτελους ηρθε η ανοιξη κι ολη η φυση ανθισε...(φυση=γλαστρα).Ειμαι ευχαριστημενος απ'την ποιοτητα ζωης μου,πινω το καφεδακι μου στο μπαλκονι και απολαμβανω την υπεροχη θεα της απεναντι πολυκατοικιας.Ζηλευω που δεν μενω απεναντι ωστε να'χω θεα το μπαλκονι μου με τον υπεροχο κηπο...Τα βαζω κατω με το μυαλο μου- κι επειδη δεν μπορει να κανει λαθος καθως το τεστ IQ μου ειχε υψηλα αποτελεσματα-βγαζω το εξης συμπερασμα:ειμαι σε καλυτερη μοιρα απο τους ανθρωπους που ειναι αναγκασμενοι να ζουν σε απομακρυσμενα χωρια στα βουνα της επαρχιας...Μια γρηγορη σκεψη ερχεται και φευγει με ηλιγγιωδη ταχυτητα,ακριβως οπως ηρθε.Λογω υψηλου IQ προλαβα να την αποκωδικοποιησω:''...μηπως ειμαι κοροιδο κι οχι σε καλυτερη μοιρα;''Μερικες χιλιαδες χρονια μετα στον τοπο της πολυκατοικιας μου,που πλεον ειναι σκεπασμενη,οι αρχαιολογοι φερνουν στο φως διαφορα ευρηματα.Οι επιτυμβιες στηλες που ηταν σχεδον αθικτες δεν τους αφησαν καμια αμφιβολια.Προκειται για ταφους και επειδη το κτισμα ηταν τεραστιο(οχταορωφη πολυκατοικια...για φαντασου!)σιγουρα προκειται για ταφους βασιλικης οικογενειας!!!

(τουλαχιστον καταλαβαν οτι επροκειτο για τους ταφους της συγχρονης εποχης μας!)

<>