ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ...

Mια τούφα τρίχες του σκυλιού παλεύουν να σηκωθούν απ’το πάτωμα,στο νιπτήρα η τελευταία σταγόνα της βρύσης απόμεινε μόνη,οι δείκτες του ρολογιού πεθάναν κι ο χρόνος ξαποσταίνει,ο αχός της διαστολής σκαρφαλώνει στο φωταγωγό,η σκόνη αναπαράγεται και διαιωνίζεται,το οξυγόνο καταπιέζει το άζωτο,μέρα και νύχτα παλεύουν:αιώνια ισοπαλία,
το ρεύμα περιμένει στον ηλεκτρονόμο,τα μάτια ψάχνουν στο μπαλκόνι αλλά εισ’απούσα,
οσμή σκουριάς απ’τα βρεγμένα κάγκελα,ξεχασμένες αναμνήσεις βγαίνουν επιφυλακτικά
απ’την κρυψώνα τους,οι αχτίδες κρυφοκοιτάζουν απ’το τζάμι:απών κι εγώ!