Σ'ένα παγκάκι

Στα πόδια σου αποτσίγαρα,άγανα και τσόφλια πασατέμπου και δίπλα οι κάδοι απορριμάτων άδειοι!Περίεργο,διανύουμε δέκατη μέρα απεργίας…Ψιλό χαλίκι ,χωμάτινη όχθη κι εσωτερικά ένας πεζόδρομος με λαξευμένη γκρι πέτρα.Μήπως δεν την πελέκησε το χέρι του τεχνίτη;Μήπως προκειται για τοιποποιημενη παρτιδα βιομηχανικής προέλευσης;όπως και να’χει ενας παππούς βαδίζει πάνω της και σέρνει ένα καρότσι παιδικό.Για την ακρίβεια,ο εγγονός του τους σέρνει και τους δυο.

Το παγκάκι σου ξεθωριασμένο πράσινο κι έχεις χαράξει πάνω του τα αρχικά σου.Πόσοι αραγε διαβήκαν αυτό το δρόμο;Πόσοι ξεκουραστήκαν σ’αυτό το σημείο;Λογής λογής ανθρωποι που έσταξε ο ιδρώτας τους στο κόκκινο χώμα,παιδια,έφηβοι,άντρες ,γυναίκες ,γέροι,όλοι αγνάντεψαν απέναντι στη δεξιά μεριά του δρόμου το κιγκλίδωμα που φυλακίζει πίσω του τα γκρεμισμένα απομεινάρια αρχαίας τοιχοποιίας.Στο βάθος δεσπόζει μια τεράστια εκκλησία.Παρατηρείς προσεκτικά αλλά δε βλέπεις κάτι να υποδηλώνει πού ανήκει.Ακόμη και να’χει σκέφτεσαι πως έχεις παντελή άγνοια και θα΄ταν δυσκολο να το αντιληφθείς.Μήπως ορθόδοξη;Δε σε νοιάζει.Ποτέ δεν ήσουν φιλόθρησκος…Λες ψεμματα,σε νεαρότερη ηλικία θα υπερασπιζόσουν με σθένος απόψεις που διαμορφώθηκαν όταν ήσουν μπλεγμένος στον ιστό μιας όχι συνηθισμένης οικογένειας αφού ο πατέρας σου τύγχανε να’ναι ιερέας.Ας μη μιλάμε για τα παλιά.Σημασία έχει πως τώρα δε νοιάζεσαι που ανήκει αυτός ο ναος,δε σου καίγεται καρφί ακόμη κι αν αύριο το πρωί περάσει μια μπουλντόζα και τον κατεδαφίσει.Αραγε είναι αλήθεια αυτό ή πρόκειται για μια επιπόλαια σκέψη της στιγμής;Δεν είναι ώρα να βασανίζεσαι.

Κοιτάζεις το προάυλιο με τα καταπράσινα πεύκα και τα πανύψηλα κυπαρίσσια.Είναι τόσο ψηλά λες κι από κει θα κατέβει ξανά ο θεός στη γη!Να που τελικα έχεις κατάλοιπα της πλύσης εγκεφάλου που δέχτηκες μικρός…Ανάμεσα στα καταπρασινα πευκα ένας παρείσακτος φοίνικας.Τί δουλειά έχει ο φοίνικας σ’αυτό το τοπίο;Αυτό πάει πολύ.Αυτό σ’ενοχλεί.Τσαντίζεσαι και κάνεις γκριμάτσες.Οι περαστικοί που περνάνε θα σε νομίζουν για τρελό.Ας πανε να χεστούν οι περαστικοί!Εσύ σκέφτεσαι τον εισβολέα .Ένα αεράκι σου αποσπά την προσοχή.Σηκώθηκε σκόνη και θόλωσε η ατμόσφαιρα.Μαζί θόλωσες και σύ.Καρφώνεις με τη ματιά σου τον ένοχο φοίνικα.Το προσωπό σου συσπάται.Τα δόντια τρέμουν και σφίγγεις το στομάχι.Θες να τον ξεριζώσεις,θες να τον κόψεις .Σε πιάνει τρέλα.Εσύ που σιχαίνεσαι όλους εκείνους που καίνε τα δάση,εσύ που καταδικασες το γείτονα που’κοψε το κυπαρισι της αυλής,εσύ που τρέχεις πρώτος στις οικολογικές συναθροίσεις,τώρα θες να προβείς σε μια εγκληματική ενέργεια,είσαι έτοιμος να καταστρέψεις ένα δενδρο γιατί σε ενόχλησε αισθητικά.Αλήθεια οι φοίνικες είναι δένδρα;Αν ρωτούσες κάποιον να σου απαριθμησει ένα προς ένα τα δενδρα δεν πιστευεις ότι ποτέ θα ξεστόμιζε ως απάντηση τη λέξη ‘φοίνικας’.Μη νοιώθεις τύψεις λοιπόν!.....Κι όμως…αν ρωτούσες καποιον να σου πει ένα δενδρο από ‘φι’;Ξέχαστο καλύτερα,δε βγάζεις άκρη…


Ο αέρας σταμάτησε.Καθυστερημένα κούμπωσες το φερμουάρ της ζακέτας σου καθώς οι σκέψεις σου δε σ’άφησαν περιθώριο να νοιώσεις το ρίγος του παγωμένου αέρα.Πήγε μεσημέρι.Ενα ανοιξιάτικο ηλιόλουστο μεσημέρι.Ρολόι δεν έχεις να δεις την ώρα.Πώς είσαι σίγουρος ότι είναι μεσημέρι;Ο ήλιος βέβαια είναι ψηλά κι οι διαβάτες έχουν λιγοστέψει.Συνήθως αυτό γινεται τα μεσημέρια.Τότε που όλοι μαζέυονται να φάνε…Ξαφνικά βλέπεις να πλησιάζει μια οικογένεια.Μόλις σου γκρέμισε την προηγούμενη λογική σκέψη.Ανοίγεις το τσαντακι βιαστικά και πιάνεις το κινητό σου.Το βάζεις νευρικά στο αυτί σου και κάνεις πως μιλάς…Ο πατέρας σε κοιτα περίεργα.Λες να κατάλαβε;…Μπα,συνεχίζεις να μιλάς!Είναι δυσκολο αλλα βάζεις τα δυνατά σου…η οικογένεια προσπερνά κι εσυ ακόμη μιλάς στο κινητό…κοντέυεις να το πιστέψεις κι εσύ ο ίδιος ότι κάποιον έχεις στη γραμμή!Είσαι φοβερός.Μεγάλος ηθοποιος…ενας εξαιρετικός γελοίος θεατρίνος!Ενας γελοίος που προσπαθεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του.Με γρήγορες μηχανικές σκέψεις κατάφερες να αιτιολογήσεις την πράξη σου.Δεν είναι η πρώτη φορά…έχει ξανασυμβεί…σ’αυτό το παγκάκι,σ’αυτό τον πεζόδρομο…σ’άλλο παγκάκι,σε άλλο δρόμο…σε διαφορα μέρη με την παρουσία διάφορων ανθρώπων…Συμβαίνει σχεδόν καθημερινά…παέι καίρος που προσπαθείς να αποβάλλεις αυτό που ενοιωσες πριν λίγο,αυτό που νοιώθεις όταν περνάν μπροστα σου παρέες περαστικών…όταν σκοτώνεις την ωρα σου καθισμένος σ’ένα παγκακι…Αλήθεια είναι ντροπή να΄σαι μόνος; θα σταματήσεις επιτέλους να υποδύεσαι;