OΤΑΝ ΗΣΑΝ ΔΑΣΚΑΛΟΙ...(καθως αυτο το ειδος εκλειπει στις μερες μας)

(μιας και φθασαμε στο τελος της σχολικης χρονιας ,ας ξεθαψω μερικες αναμνησεις απ'τα πρωιμα χρονια)

...ισογειο πετρινο κτιριο 50 τετραγωνικα σκεπασμενο με τσιγκο(ψευδαργυρος για τους νεωτερους που δεν ειχαν την τυχη ...)και μια μικρη αυλη αλλα 50 τετραγωνικα ,που φανταζε απεραντος καμπος στα ματια των μικρων συμμαθητων μου.Γελια ,χαρες και παιδικες φατσουλες ξεχειλιζαν το μικρο προαυλιο χωρις να μπορουν να δραπετευσουν καθως ηταν υπο την επιτηρηση της κυρα-Ντινας,μιας ψηλης ευσωμης γυναικας(νταρντανα θα την ονομαζα σημερα...).Μοναδικη τραυματικη εμπειρια:δεν προλαβαινα να παρω στα διαλειμματα μια πλαστικη κιθαρα.Λιγους μηνες μετα εγινε θρυψαλλα στα χερια μιας μικρης Τζανις Τζοπλιν και γνωρισα την απογοητευση για πρωτη φορα!Θυμαμαι και μερικες αποστολες που ειχα για να πιασω την μπαλα απο το μποστανι μιας στριφνης γιαγιας που με κερναγε ξυλιες αν διαπιστωνε τσαλαπατειμενα ζαρζαβατικα.

Αποφοιτησα επιτυχως απ'το νηπιαγωγειο και μεταφερθηκαμε μερικες εκατονταδες μετρα πιο κατω,στο δημοτικο σχολειο.Επροκειτο για ενα διωροφο πετρινο κτιριο με αρκετες αιθουσες που μπορουσε να στεγασει και τις εξι ταξεις του δημοτικου.Στο ισογειο ηταν οι τουαλετες και οι αποθηκες για τα ξυλα,καθως η θερμανση του σχολειου ηταν εξι μαντεμενιες ξυλοσομπες.Αυτες οι ξυλοσομπες ηταν ενας μικρος βραχνας,αφ'ενος μεν γιατι επρεπε να τις αναβουμε καθε πρωι και αφ'εταιρου γιατι καπνιζαν σαν φουγαρα.

Πριν δυο μηνες μπηκα σ'ενα δημοτικο σχολειο της Ευβοιας και συνειδητοποιησα οτι ηταν φτιαγμενο απ'το ιδιο καλουπι.Γυρισα με το μυαλο μου εξηντα-εβδομηντα χρονια πισω και φανταστηκα τον μοναδικο ''αρχιτεκτονα'' που του ανατεθηκε να σχεδιασει ολα τα δημοτικα σχολεια της χωρας!Αραγε να παιζοταν και τοτε μιζες;Δεν εξηγειται αλλιως οτι εχουμε διασπαρτα ανα την Ελλαδα(αραγε ποσα;) πανομοιοτυπα δημοτικα σχολεια με μεγαλες αιθουσες που χωριζονται με ξυλινα παραβαν για να ανοιγουν σε επετειους και συνελευσεις.

Η πρωτη μου δασκαλα δεν εμοιαζε καθολου με την νταρντανα νηπιαγωγο.Αυτη ηταν μια κοντη ευγενικη κυρια(θεουσα θα την ονομαζα σημερα),πολυ αυστηρη και μας μυησε στο σχηματισμο των πρωτων συλλαβων και λεξεων:

τ+α=τα π+α=πα τα,τα,...τατα... πα,πα....παπα.. μ+η=μη, λ=ο=λο ....μη+λο=μηλο

Επειδη δεν θελω να την αδικησω την πρωτη μου δασκαλα ,πρεπει να πω οτι η γνωμη μου γι αυτη (και το καπως ειρωνικο-αρνητικο ''θεουσα'')στηριζεται στην παιδικη,ισως λανθασμενη κριση,βασισμενη στο κλιμα της εποχης εκεινης ,που προσταζε καποιο δασκαλο να κανει κατηχηση .Υπηρχε οπως γνωριζετε ενα αυστηρο κλιμα στα σχολεια,ειδικα στα σχολεια της επαρχιας ,λογω της κλειστης κοινωνιας που επιτασσει ακομα πιο αυστηρους κανονες(εκ των υστερων αναθεωρησα και δεν πιστευω οτι οι αυστηροι κανονες ηταν αναγκαια αρνητικοι...).Την πρωτη δακαλα την ειχα και στην δευτερη ταξη του δημοτικου και δεν ειχε αλλαξει σχεδον τιποτε,εκτος απ'το γνωστικο επιπεδο μας.

Στην τριτη και τεταρτη δημοτικου ειχα δυο δασκαλους που θυμαμαι λιγοστα πραγματα.Για τον πρωτο θυμαμαι οτι εμενε κοντα στο σπιτι μου και για τον δευτερο οτι ηταν αυστηρος και δεν παρουσιαζε κανενα ενδιαφερον ως δασκαλος.Βαρυ βεβαιως το σχολιο αλλα οφειλω να αποτυπωσω ακριβως τη σκεψη μου...υποκειμενικη σκεψη ενος μαθητη!

Μια εικονα που μου εχει μεινει απο τις τεσσερεις πρωτες χρονιες στο σχολειο ειναι η εξης:στο μεγαλο διαλειμμα(10:00-10:30 που ενιοτε τραβαγε ωσ τις 10:45)ερχοταν μια κυρια που'χε φουρνο κι εφερνε μεσα σε μια μεγαλη δερματινη τσαντα το κολατσιο μας ,που ηταν μικρες ατομικες λαγανες(σαν κι αυτες της καθαρας Δευτερας).Ολοι ανεξαιρετως οι μαθητες παιρναν κολατσιο(μαλιστα την περικυκλωναμε με κινδυνο νατην γκρεμισουμε απο το πολυ σπρωξιμο).Κανεις μας δεν πληρωνε επι τοπου καθως ειχαν κανονισει οι γονεις μας να πληρωνουν μια φορα το μηνα.Υστερα απο πολλα χρονια αποφανθηκα οτι αυτη η μικρη λεπτομερεια στις συναλλαγες(και το κοινο κολατσιο) ειχε μεγαλη αξια,γιατι ολα τα παιδια αισθανονταν ισα μεταξυ τους. Φανταστειτε ενα παιδακι πως θα'νοιωθε αν δεν ειχε το αντιτιμο να παρει τη λαγανα του λογω οικονομικης δυσχερειας της οικογενειας του.Με το συστημα που ειχαμε στο σχολειο μου τα οικονομικα μεναν στο φουρναρη και στους γονεις, οι οποιοι μπορουσαν να πληρωνουν ετεροχρονισμενα ή με δοσεις,χωρις να το γνωριζουν οι ευαισθητες παιδικες ψυχες...

Ο εξωτερικος περιβαλλοντας χωρος του δημοτικου παρεμεινε ιδιος ολα τα χρονια που φοιτησα σ'αυτο.Συγκεκριμενα ,υπηρχε χωμα και χαλικι στρωμενο στην αυλη,μια πετρινη μαντρα και στο κεντρο μια γαλανολευκη σημαια προστατευμενη περιμετρικα απο σιδερενιο κιγκλιδωμα,λες και θα προσπαθουσαν οι μαθητες να την κατεβασουν για να υψωσουν αλλη!!Παντα στην αυλη υπηρχαν δυο αυτοσχεδια τερματα με δυο πετρες για δοκαρια και παιζαμε ποδοσφαιρο σε καθε διαλειμμα.Ακομα εχω σημαδια απ'τα συρσιματα πανω στα χαλικια!!!

Την επομενη χρονια δεν τη θυμαμαι καθολου.Λετε να μην φοιτησα στην πεμπτη δημοτικου;Μπα!...πιο ευκολα αποφευγεις το φανταριλικι παρα μια ταξη του δημοτικου(εκεινες τις εποχες...)!Στην εκτη δημοτικου ειχα μεγαλωσει αρκετα και μαζι με μενα ειχαν μεγαλωσει και τα προβληματα μου.Επιβεβαιωθηκε ετσι κι η λαικη παροιμια:''μικρα παιδια μικρα προβληματα,μεγαλα παιδια μεγαλα προβληματα...''.Ακουστε τι συνεβη:οι μαθητες του σχολειου αυξηθηκαν και το συμβουλιο των δασκαλων αποφασισε να ''εξορισει'' την εκτη ταξη σ'ενα αθλιο κουζινακι που ως τοτε ηταν βοηθητικος χωρος των δασκαλων για το ψησιμο των καφεδων!Μαλιστα ηταν ακριβως διπλα στο γραφειο του διευθυντη,οποτε ηταν διπλο το κακο:αθλιες συνθηκες και αμεσος ελεγχος!Παλι καλα που δεν παρθηκε αποφαση να αποφοιτησουμε προωρα για να ελευθερωθει μια αιθουσα!Ετσι τα μεγαλα παιδια της εκτης επωμιστηκαμε την ελλειψη οργανωσης και καταλαβαμε οτι χρειαζονται θυσιες σ'αυτο τον τοπο για να παει η παιδεια μπροστα.Εικοσι χρονια μετα ακομα θυσιες κανουμε και το εκπαιδευτικο συστημα ειναι ανυπαρκτο!!

...τελοσπαντων,καινουρια αιθουσα,καινουριο σχολικο ετος,καινουριος δασκαλος απο μεταθεση:Παυλος Σ. του Περικλη και της Σοφιας.Ειχε δυο παιδακια,τον Περικλη και τη Σοφια και τα'φερνε πολλες φορες στο σχολειο.Του εκανα πολλες φορες ''παρατηρηση'' για την επιλογη των ονοματων...Ο Παυλος Σ. ηταν πραγματικος δασκαλος και υπεροχος ανθρωπος.Αλλα επειδη ποτε δεν υπηρξε αξιοκρατια σ'αυτον τον τοπο,ο υψιστος φροντισε να αρρωστησει ο δασκαλος μας βαρια.Ειχα στεναχωρηθει (και απογοπητευτει με το θεο)αλλα ευτυχως ο δασκαλος το ξεπερασε.Ενα συμβαν που θυμαμαι ηταν το εξης:καποια πρωινα επρεπε να σηκωνομαι πριν το σχολειο και να μεταφερω τη μανα μου στο κτημα μ'ενα φορτηγο που ειχαμε.Μια μερα στο γυρισμο συναντηθηκαμε με το δασκαλο σε μια διασταυρωση.Του εδωσα προτεραιοτητα και μολις με ειδε εμεινε αναυδος και σταματησε λιγο πιο κατω για να επιβεβαιωσει οτι ημουν εγω(φανταστειτε οτι ημουν μολις εντεκα ετων και φανταστειτε ενα παιδακι στη θεση του οδηγου ενος φορτηγου...ειχε δικιο ο δασκαλος που κολλησε).Μετα απο μια ωρα στο σχολειο με καλεσε ιδιαιτερως , μου εκανε παρατηρησεις και μου ζητησε την επομενη να μιλησει με τον dad.Δεν εχω ιδεα τι ειπαν αλλα εγω συνεχισα καθως ηταν επιτακτικη αναγκη να μεταφερω τη μανα μου,αφου ο dad απουσιαζε το πρωι.
Επανερχομαι και δηλωνω οτι η εκτη δημοτικου ειναι η καλυτερη αναμνηση των σχολικων μου χρονων.

Πολλες φορες σκεφτηκα να ψαξω να βρω το τηλ. του δακαλου της εκτης και να τον συναντσω.Δεν ξερω γιατι δισταζω.Μπορει να φοβαμαι τοι δεν θα με θυμαται.Βεβαια ειναι λογικο αφου θα'χε χιλιαδες μαθητες σαν και μενα,αλλα παντα ενας μαθητης νοιωθει οτι ειχε κατι ξεχωριστο για να τον θυμουνται οι δασκαλοι...και αυτη η σκεψη του αρεσει...

Ολα τα παραπανω αποτελουν ενα πολυ μικρο κομματι απο τη σχολικη μου ζωη των πρωτων χρονων και τα 'γραψα αυθορμητα χωρις να επιδιωκω να περιγραψω τα χρονια εκεινα και βεβαια ειναι μοναχα μικρες αναμνησεις που προχειρα ανασυρθηκαν απ'το μυαλο μου.Κλεινωντας θελω να τονισω οτι για μενα οι ομορφες εικονες χανονται κατα την μεταβαση μου απο το επαρχιακο Γυμνασιο(στο οποιο δεν αναφερθηκα)προς το λυκειο της πολης στο οποιο πλεον επικρατουσε η επιδειξη,η πονηρια,η αταξια,το χαος...