Λογω παρατ.........

Το ονομα του ειναι Αστρος.Αν ηταν ανθρωπος σιγουρα θα’ταν κοσμοπολιτης.Πανω απο 40 χρονια ταξιδευει σ’ολα τα μηκη και πλατη του υπεροχου αλλα σκληρου μας κοσμου.Βεβαια τα τελευταια 10 χρονια μοιαζει μ’εκεινους τους υπερηλικες που ζουνε με μηχανικη υποστηριξη,γιατι οι συγγενεις τους επελεξαν οτι δεν πρεπει να πεθανουν και να ησυχασουν.Ομοιως κι ο Αστρος ενω εχει σοβαρα προβληματα σε ‘’οργανα ζωτικης σημασιας’’,εξακολουθει να χαροπαλευει πανω στις φουρτουνιασμενες θαλασσες.Μαζι του θαλασσοδερνονται και δεκαξι ναυτικοι,που αληθεια ειναι,δινουν μεγαλυτερη αξια στο χρημα παρα στην ιδια τους τη ζωη.Δεν εξηγειται αλλιως η επιμονη τους να ταξιδευουν μ’ενα σαπιο φερετρο!

Οι δεκατρεις απο δαυτους εχουν ακομη μικροτερη αξια κι ειναι ‘’αναλωσιμοι’’γιατι η σαρκα τους δεν ειναι λευκη...Στην μικρη κοινωνια του καραβιου,φαινεται ξεκαθαρα οτι δεν ανηκουν στην ελιτ ταξη,γιατι τα ποστα εργασιας τους ειναι μες στα αμπαρια και τα μηχανοστασια.Η επαφη τους με τα βρωμικα τμηματα του πλοιου ειναι ενας ακομη λογος που το πετσι τους σκουραινει καθημερινα ολο και πιο πολυ!

Οι τρεις εναπομειναντες,ο καπετανιος,ο πρωτος μηχανικος κιο Ρομπερτ,ειναι οι μονοι που απολαμβανουν το ταξιδι,διοτι εχουν ελευθερο ωραριο και διΑτηρουν ολα τα προνομια της θεσης τους.Γι αυτο ο Χασαν ο γερο-λαδας τους κοιταζει συνεχεια με αυστηρο βλεμμα και συλλογιζεται: ‘’...μοναχα στο θανατο ειμαστε ισοι σ’αυτο το σαπιοκαραβο’’. Υπαρχoυν βεβαια αμφιβολιες για το ορθον της σκεψης του καθως ουκ ολιγες φορες εχουμε ακουσει για επικεφαλεις που σφραγισαν τις καταπακτες και αφησαν να πνιγουν οι κατωτεροι του πληρωματος,για να σωσουν αυτοι το τομαρι τους!Ολο το πληρωμα εκτος απ’τους τρεις στρατηγους(ετσι τους ονομαζει ο γερο-Χασαν),ειναι πετσι και κοκκαλο!...Ακομα κι αν καταβροχθιζαν δεκα φορες τη μερα,ριχνανε τοση δουλεια,που αποκλειεται να βαζαν εστω κι ενα γραμμαριο!!

Μαζι με το πληρωμα ταξιδευει κι ενας ξεχωριστος επιβατης.Ειναι ο Ροκο.Το μποι του δεν ξεπερνα τα 80 εκατοστα.Θα μπορουσε να’ναι νανος ή ξωτικο.Δεν ειναι ουτε το ενα ουτε το αλλο.Δεν ειναι καν ανθρωπος.Προκειται για εναν σκυλο Αγιου Βερναρδου κι ας μην εχει καμια ιδεα για θεολογικα ζητηματα.Περναει κι αυτος το δικο του δραμα καθως ειναι το πρωτο του μπαρκο και τον εχει πιασει ναυτια!Ο Ροκο ειναι ηρωας που παιρνει μερος σε μια αποστολη σαν κι αυτη,γιατι εκτος απο τ’αλλα προβληματα,δεν μιλαει κανεις την σκυλισια γλωσσα!!Την ηρωικη αποφαση να ταξιδεψει δεν την πηρε μονος του.Θα μου πειτε,ποιός εγινε ηρωας συνειδητα;Μπορει ο Ροκο να μην ειναι ανθρωπος αλλα τελικα δεν διαφερει και τοσο πολυ...Οι ατελειωτες μοναχικες ωρες του Ροκο πανω στο πλοιο, τον βοηθανε να πεφτει σε περισυλλογη και να απομυθοποιει την εικονα που’χουν τα σκυλια για τους υποτιθεμενους ανωτερους ανθρωπους.

Το αφεντικο του Ροκο ειναι ο Αντεργκουπ,ο υπερτραφης μεσηλικας καπετανιος,που σε κανει να σκεφτεσαι οτι μοναχα ενας σκυλος Αγιου Βερναρδου θα του ταιριαζε!!Ο Ροκο απ’τη μερια του, νοιωθει οτι δεν εχει αναγκη απο κανενα αφεντικο αλλα δεν μπορει να το δημοσιοποιησει.Περιοριζεται σε ανεμελες βολτες στα στενα ορια της γεφυρας.Ειναι ισως η πρωτη φορα που αναπωλει τα πρωιμα χρονια που’ταν κουταβι κι ετρεχε στο καταπρασινο γκαζον του πρωτου αφεντικου.Ποσο το μετανοιωσε που’ταν ανυποτακτος και τον αναγκασε να τον πουλησει!

Το πλοιο βολοδερνει στις ανοιχτες θαλασσες πανω απο τριαντα μερες.Αν ησουν απλος παρατηρητης θα’λεγες οτι ειναι γερη κατασκευη.Αν ριξεις μια πιο προσεκτικη ματια θα καταλαβεις οτι απο στιγμη σε στιγμη θα σπασει στα δυο οπως το κλωναρι που χτυπηθηκε απο κεραυνο.Εκτος απ’το φορτιο και τα σημαδια των κυματων πανω στο σκαρι του,κουβαλαει και τις πονεμενες ιστοριες των ναυτικων που παλευουν να το κρατησουν ζωντανο, για να ελπιζουν οτι θα ξανασφιξουν στην αγκαλια τους τα αγαπημενα τους προσωπα.Τα μανιασμενα κυματα το χτυπουν απο παντου.Οι δεκαξι αντρες,εκτος απο την κουραση,νοιωθουν κι ενα ψυχολογικο βαρος καθως εχουν ν’αγγιξουν το γυναικειο κορμι πανω απο ενα μηνα!Ο Ροκο δεν το’χει αγγιξει ποτε ενω ο Χασαν σκεφτεται:’’να που υπαρχει κατι που ολοι ειμαστε ισοι...’’Αυτο το ονομαζει ‘θεια δικη’.

Αυριο πρωι-πρωι θα’χουν αφησει πισω τους τον Ινδικο και θα καταπλευσουν για τρεις μερες στο λιμανι του Ντοτο.Δυστυχως θα παραμεινουν ολοι εντος του πλοιου, και τις τρεις ημερες,γιατι πρεπει να ξεφορτωσουν.Χρονια τωρα οι μοιρα ειρωνευεται τους ναυτικους κατα αυτο τον τροπο.Ενω γυριζουν ανα τον κοσμο,ειναι αναγκασμενοι να μην γνωριζουν ολα τα μερη που’χουν πιασει λιμανι.Το μονο που τους απομενει στην μνημη απο αυτους τους τοπους, ειναι μοναχα η εικονα της κουκιδας πανω στο χαρτη!.

Σαν ξημερωσε το πλοιο εδεσε στο εμπορικο λιμανι,ενα απεραντο νεκροταφειο απο κοντεινερ,στιβαγμενα το ενα πανω στο αλλο,οπως οι κασελες στα οστεοφυλακια.Επειδη δεν υπαρχει χρονος για χασιμο,ξεκινησε το ξεφορτωμα απο νωρις.Η ζεστη ειναι ανυποφορη,ο ιδρωτας σταζει και τα ματια τσουζουν.Τα γλαροπουλια βγαζουν στριγγλιες,αλλα τ’αυτια μας εχουν συνηθισει και μιαζουν μ’ευχαριστες μελωδιες.Η ωρα περναει χωρις ιδιαιτερες εκπληξεις.Ο καπετανιος κι ο πρωτος μηχανικος ειναι οι μονοι που δεν κανουν χειρονακτικες εργασιες και επιβλεπουν χαμογελωντας.Αυτο το χαμογελο μας κουραζει πιο πολυ!

Ξαφνικα ,μια αναπαντεχη παρουσια μιας κυριας στην προβλητα μας αποσπα την προσοχη.Την κοιταζουμε στιγμιαια ,αλλα επειδη την βρισκουμε ασχημη δεν της δινουμε σημασια.Η μερα κυλαει κι η κουραση ειναι ανυποφορη.Μας εχουν λυθει τα γονατα και σαν τελειωνουμε,πεφτουμε για υπνο χωρις καν να βγαλουμε τα ρουχα μας.Ξυπναμε χαραματα και ξαναπεφτουμε με τα μουτρα στη δουλεια.Την ιδια περιπου ωρα ξαναπερναει στην προβλητα μια γυναικα.Αυτη ειναι πιο ευπαρουσιαστη απ’την χθεσινη γι αυτο κερδιζει αμεσως ορισμενα κολακευτικα σχολια.Συνεχιζουμε ομως να δουλευουμε σαν σκλαβοι και δεν καταλαβαινουμε ποτε βραδιασε κι ολας!Ξαναπεφτουμε ξεροι για υπνο.Τριτη και τελευταια μερα στο λιμανι ,κι ευτυχως εχει λιγοτερο ξεφορτωμα.Λες κι ειναι προγραμματισμενο,ξαναπερνα μια γυναικα ακριβως την ιδια ωρα.Απομενουμε καρφωμενοι πανω της και αναφωνουμε:

‘’θεε μου τι μου......ρα!!’’ Φαντασιωνουμε ερωτικες στιγμες μαζι της...Μοναχα ο Ροκο-με το σκυλισιο μυαλο του-αντιλαμβανεται οτι προκειται για την ιδια 50αρα κυρια που περναει καθημερινα για τη δουλεια της,και που σημερα τη βλεπουμε σαν θεα λογω παρατεταμενης αγαμιας...