ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ...
Mια τούφα τρίχες του σκυλιού παλεύουν να σηκωθούν απ’το πάτωμα,στο νιπτήρα η τελευταία σταγόνα της βρύσης απόμεινε μόνη,οι δείκτες του ρολογιού πεθάναν κι ο χρόνος ξαποσταίνει,ο αχός της διαστολής σκαρφαλώνει στο φωταγωγό,η σκόνη αναπαράγεται και διαιωνίζεται,το οξυγόνο καταπιέζει το άζωτο,μέρα και νύχτα παλεύουν:αιώνια ισοπαλία,
το ρεύμα περιμένει στον ηλεκτρονόμο,τα μάτια ψάχνουν στο μπαλκόνι αλλά εισ’απούσα,
οσμή σκουριάς απ’τα βρεγμένα κάγκελα,ξεχασμένες αναμνήσεις βγαίνουν επιφυλακτικά
απ’την κρυψώνα τους,οι αχτίδες κρυφοκοιτάζουν απ’το τζάμι:απών κι εγώ!
το ρεύμα περιμένει στον ηλεκτρονόμο,τα μάτια ψάχνουν στο μπαλκόνι αλλά εισ’απούσα,
οσμή σκουριάς απ’τα βρεγμένα κάγκελα,ξεχασμένες αναμνήσεις βγαίνουν επιφυλακτικά
απ’την κρυψώνα τους,οι αχτίδες κρυφοκοιτάζουν απ’το τζάμι:απών κι εγώ!
2 Comments:
όσαν ήμουν πάντα απούσα στις μικρές ώρες της νύκτας
μα ήμουν ταυτόχρονα καταδικασμένη να πρέπει να αντιμετωπίζω μόνο αλήθειές
γιατί μες την μοναξιά του σκοταδιού
το φως ξεπροβάλλει πάντα πιο έντονο
Υπέροχο κομμάτι γεμάτο μικρές αλήθειες που κρύβονται στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας
Τσα!
Post a Comment
<< Home