Χειρουργείο

Στεκομαι ιδρωμένος πανω απο το φορειο μεσα στο λευκο περιβαλλον του χειρουργειου. Το μονο χρωμα που υπαρχει στο χωρο ειναι το πρασινο της ποδιας που καλυπτει το σωμα του ασθενη ενω ειναι ξεσκεπαστο μοναχα το κρανιο. Μια μεγαλη τομη χωριζει το κρανιο στα δυο και η θεα προκαλει φοβο καθως ειμαι μοναχος σ'αυτο το απαισιο- κατα την γνωμη μου- δωματιο.

Κραταω στα χερια μου ασημενιες λαβιδες και χειρουργικα εργαλεια που λαμπυριζουν οταν πεφτει πανω τους το φως. Παντου υπαρχουν αιματα και ομολογω οτι ακομη δεν εχω συνηθισει την οσμη που αναδυεται. Νοιωθω οτι ειναι η πρωτη φορα που πραγματοποιω μια τοσο λεπτη επεμβαση κι ας μην ειναι αληθεια. Παντως ειναι η πρωτη φορα που ειμαι ολομοναχος χωρις βοηθεια ιατρικου προσωπικου.

Προσπαθω με αργες κινησεις να αφαιρεσω μικρα τμηματα του εγκεφαλου που περιεχουν τις πιο απανθρωπες σκεψεις του ασθενη. Η αληθεια ειναι πως προκειται για πολυ δυσκολη και πρωτοποριακη επεμβαση. Αν πετυχει φανταζομαι τον εαυτο μου να φιγουραρει σ' ολα τα επιστημονικα περιοδικα κρατωντας στα χερια το βραβειο της Ακαδημιας.
Το θεαμα του εγκεφαλου με κανει και τρομαζω. Για την ακριβεια δεν τρομαζω με αυτον αλλα με τις σκεψεις που διαβαζω στα τμηματα που αφαιρω.
"Ειναι δυνατον ο ανθρωπος να κρυβει τοσο μισος; Ειναι δυνατον να εχει τοσο αρρωστημενο μυαλο;"

Προσπαθω να συγκεντρωθω για να μην υποπεσω σε κανενα λαθος. Ο θανατος του ασθενη δεν ειναι το χειροτερο που μπορει να συμβει. Μπορει αθελα μου να του προκαλεσω ανεπανορθωτη βλαβη, να χασει απο εδω και στο εξης τα λιγοστα αισθηματα που του εχουν απομενει και θυμιζουν ανθρωπο... Μα για ποια αισθηματα και ποιες ανθρωπινες σκεψεις μιλαω; Εχω αφαιρεσει τοσο πολυ βρωμικο μυαλο και δεν ξερω καν αν αυτος ο ασθενης θα μπορεσει να επιβιωσει, δεν ξερω καν αν θα μπορεσει να θυμηθει ποιος πραγματικα ειναι. Τουλαχιστον αν πεθανει θα γλιτωσει η κοινωνια απο δαυτον.

Παραμεριζω τις σκεψεις μου και νοιωθω ολο το κορμι μου μουσκεμα απ' τον ιδρωτα. Οι μασχαλες μου σταζουν και η πρασινη ποδια εχει κολλησει στο στερνο και στην πλατη και εχει εναν πιο σκουρο τονο. Αφηνω την λαβιδα στην ακρη και σηκωνω το χερι μου να σκουπισω το μετωπο απ' τον ιδρωτα.
Ω Θεε μου!
Που ειναι το κεφαλι μου; Λειτουργω ενστικτωδως, στρεφω το κρανιο που βρισκεται μπροστα μου και αντικρυζω ενα προσωπο που καποιον μου θυμιζει... αλλα δεν μπορω να θυμηθω ποιον...