Η Τελικη κριση του θεου

Ο Ιγνάτιος υπήρξε πρότυπο χριστιανού σε όλη του την ζωή. Τηρούσε κατά γράμμα όσα υποδεικνύονταν στο δόγμα και το κατάφερε να κανει ένα βήμα παραπάνω.
Εκτός από τους τύπους είχε σαν γνώμονα την αγάπη, δηλαδή την ουσία του Χριστιανισμού.
Πάντα πίστευε ότι ο Θεός είναι ένας Θεός αγάπης που σε καμιά περίπτωση δεν θα γίνει τιμωρός, γι'αυτό και θα σώσει όλους τους ανθρώπους στην τελικά κρίση, ανεξάρτητα από το ποιόν τους.

Τα χρόνια πέρασαν και ο Ιγνάτιος απεβίωσε. Πέρασαν και άλλα χρόνια, αλλά μην με ρωτάτε πόσα ακριβώς. Η ημέρα της κρίσης ήρθε και δεν είχε καμία σχέση με αυτά που έλεγε η Αποκάλυψη, δεν είχε ουδεμία σχέση με οτιδήποτε είχε ειπωθεί από πιστούς και άπιστους.
Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Η τύχη των ανθρώπων ήταν στα χέρια του Θεού.
Για δεύτερη φορά ο Θεός αποφάσισε να ενανθρωπιστεί για να γίνει πιο προσιτός. Και αυτή την φορά διάλεξε ένα παρουσιαστικό, για να τονίσει πόσο λάθος οι άνθρωποι συμπεριφέρθηκαν στην ζωή τους.

Ο Θεός, δεν θα το πιστέψετε, εμφανίστηκε στη γη σαν μαύρος gay με ειδικές ανάγκες.
Συγκεκριμένα είχε κομμένα και τα δυο του χέρια και ήταν θηλυπρεπής. Επέλεξε να κάθεται σε ένα αναπηρικό καροτσάκι που του θύμιζε κατά κάποιο τρόπο τον ουράνιο θρόνο του.
Μάζεψε όλη την ανθρωπότητα στην έρημο και χωρίς να απευθύνεται προσωπικά- με συνοπτικές διαδικασίες- επέλεξε τους τυχερούς, που κατά κοινή ομολογία απήχαν πολύ από τα κριτήρια, που είχαν θέσει όλες ανεξαιρέτως οι θρησκείες.

Ο Ιγνάτιος δεν ήταν μέσα στους τυχερούς. Αριθμητικά οι τυχεροί ήταν μονάχα μερικές χιλιάδες. Μετά το τέλος της διαδικασίας επικράτησε ένα βουητό, αποτέλεσμα της μεγάλης δυσαρέσκειας του πλήθους. Ο Θεός, όπως τόσα και τόσα χρόνια, έκανε υπομονή. Το πλήθος στην πρώτη μισή ώρα εξαγριώθηκε και άρχισε να φωνάζει συνθήματα κατά του Θεού. Δισεκατομύρια άνθρωποι άρχισαν να πλησιάζουν προς το μέρος του μεγάλου κριτή και κάποιοι φώναξαν:
"Κρεμάστε τον ξανά τον πούστη, είχαν δίκιο οι πρόγονοι μας που τον κρέμασαν στον σταυρό".
Όλο το πλήθος φώναζε πλέον "κρεμάστε τον, κρεμάστε τον".

Ανήμπορος ο Θεός να αντιδράσει, από το αναπηρικό καροτσάκι, αφέθηκε άπραγος σε ζωντανους και νεκρους. Κάποιοι τον άρπαξαν, κάποιοι τον έφτυσαν, κάποιοι τον κλώτσησαν, κάποιοι τον γρονθοκόπησαν. Και επειδή ο Θεός δεν είχε χέρια για να τον κρεμάσουν στον σταυρό εκ νέου, αποφάσισαν και τον έπνιξαν σε μια μικρή λιμνούλα, στην μοναδική όαση που υπήρχε τριγύρω.

Άδοξα πήρε τέλος η τελική κρίση του Θεού και η ζωή των θνητών συνεχίστηκε.
Η ανθρωπότητα ξαναπήρε την κάτω βόλτα και κανείς δεν υπήρξε για πολλά χρόνια ικανοποιημένος, εκτός από τους λιγοστούς τυχερούς του Θεού, που αν και δεν απόλαυσαν τα προνόμια τους, τους έμεινε η χαρά της προς στιγμήν επιλογής του Θεού.

Μήπως τελικά και αυτή την φορά ο Θεός κατέβηκε στην γη για να μας προβληματίσει και να μας επαναφέρει στον ίσιο δρόμο;
Μήπως δεν ήταν η τελική κρίση αλλά ένας προάγγελος αυτής;
Μήπως όλα ήταν προκαθορισμένα από τον Θεό για να αλλάξουμε συμπεριφορά απέναντι στους φτωχούς, στους άρρωστους, στους μαύρους, στους ομοφυλόφιλους, στους αλλόθρησκους και γενικότερα στους συνανθρώπους μας που τυγχάνουν να είναι λίγο διαφορετικοί από εμάς;