''Oδυσσεας Ελυτης''(μουσειο Μπενακη 18-3-2006)
...Το αμφιθεατρο εχει ξεχειλησει,
ο κοσμος στεκεται ορθιος και ακουμπαει στους τοιχους
ή καθονται στα σκαλοπατια των διαδρομων.
Εκατονταδες διαφορετικοι ανθρωποι,διαφορετικης ηλικιας,
διαφορετικου μορφωτικου επιπεδου,εκατονταδες ανομοιοι χαρακτηρες.
Ολοι αναιξεραιτως αυτοι οι φαινομενικα διαφορετικοι συμπολιτες μας,
εχουν ενα γνωρισμα κοινο,
ενα γνωρισμα που δεν αποτυπωνεται με λεξεις
γιατι κινειται στο συνορο του φανταστικου με του πραγματικου.
Αυτο το κατι τους εφερε σημερα ολους,να συνωστισθουν σ'αυτη τη μικρη αιθουσα.
Κατι διεγειρεται μεσα τους ,
οταν ακουν τους στιχους του Οδυσσεα,
οταν γενικοτερα διαβαζουν ποιηση.
...Η ραχοκοκαλια μου σταζει ιδρωτα
τα ποδια μου εχουν πρηστει απ'την ορθοστασια
και τα νευρα του αυχενα μου εχουν πιαστει.
Τα ματια μου εχουν βαρυνει απ'την αφορητη ζεστη
αλλα παραμενουν καρφωμενα
ποτε στ'ασπρα δακτυλα της πιανιστριας που γινονται ενα με
τα ασπρα πληκτρα του πιανου
και ποτε καρφωμενα στα χειλη της κοπελας που απαγγελει τους ομορφους στιχους.
Κατανυκτικη ατμοσφαιρα καθ'ολη τη διαρκεια της απαγγελειας
κι ενα δακρυ κυλαει απ'τα ματια μου
σαν σιγοψιθυριζει η κοπελα το στιχο:
''ολοι με περνουσαν για τρελο...
αλλα εγω αισθανομουν
οτι απ'το τιποτα φτιαχνεται ο παραδεισος...''
(ας με συγχωρεσει ο ποιητης αν δεν αποτυπωσα ακριβως το στιχο του)
ο κοσμος στεκεται ορθιος και ακουμπαει στους τοιχους
ή καθονται στα σκαλοπατια των διαδρομων.
Εκατονταδες διαφορετικοι ανθρωποι,διαφορετικης ηλικιας,
διαφορετικου μορφωτικου επιπεδου,εκατονταδες ανομοιοι χαρακτηρες.
Ολοι αναιξεραιτως αυτοι οι φαινομενικα διαφορετικοι συμπολιτες μας,
εχουν ενα γνωρισμα κοινο,
ενα γνωρισμα που δεν αποτυπωνεται με λεξεις
γιατι κινειται στο συνορο του φανταστικου με του πραγματικου.
Αυτο το κατι τους εφερε σημερα ολους,να συνωστισθουν σ'αυτη τη μικρη αιθουσα.
Κατι διεγειρεται μεσα τους ,
οταν ακουν τους στιχους του Οδυσσεα,
οταν γενικοτερα διαβαζουν ποιηση.
...Η ραχοκοκαλια μου σταζει ιδρωτα
τα ποδια μου εχουν πρηστει απ'την ορθοστασια
και τα νευρα του αυχενα μου εχουν πιαστει.
Τα ματια μου εχουν βαρυνει απ'την αφορητη ζεστη
αλλα παραμενουν καρφωμενα
ποτε στ'ασπρα δακτυλα της πιανιστριας που γινονται ενα με
τα ασπρα πληκτρα του πιανου
και ποτε καρφωμενα στα χειλη της κοπελας που απαγγελει τους ομορφους στιχους.
Κατανυκτικη ατμοσφαιρα καθ'ολη τη διαρκεια της απαγγελειας
κι ενα δακρυ κυλαει απ'τα ματια μου
σαν σιγοψιθυριζει η κοπελα το στιχο:
''ολοι με περνουσαν για τρελο...
αλλα εγω αισθανομουν
οτι απ'το τιποτα φτιαχνεται ο παραδεισος...''
(ας με συγχωρεσει ο ποιητης αν δεν αποτυπωσα ακριβως το στιχο του)
posted by Νicola Beerman | 3/19/2006 01:35:00 AM
2 Comments:
....από το τίποτα μπορούμε να φτιάξουμε Παράδεισο μα τον Παράδεισο πολλοί τον έχουν δεδομένο γι'αυτό και μια μέρα μας τον πετάνε στα μούτρα και μετά μένουν μ'ενα τίποτα που το θεωρούν πολύ κι εμείς με έναν Παράδεισο που δεν ξέρουμε πια τι να τον κάνουμε.....
ANIMA RANA η αληθεια ειναι οτι δεν ειμαι καλος στα αινιγματα και ομολογω οτι παλευω να αποκωδικοποιησω τι εννοεις με τα λογια σου...Αυτοι που εχουν τον παραδεισο και τον πετανε μενουν μετο τιποτα και παλι νοιωθουν ευτυχισμενοι:νομιζω οτι προκειται για ολιγαρκεις ανθρωπους ή τρελους ή κανανε λαθος που νομιζαν οτι ειχαν τον παραδεισο αλλα κανανε σωστα που τον πεταξαν γιατι μπορεσαν τελικα να καταλαβουν σε τι ουτοπια ζουσαν...
Σε μας που τον πετανε στα μουτρα ειναι λογικο να μην ειμαστε ευχαριστημενοι γιατι μαλλον (αν καταλαβα καλα)θελουμε τον παραδεισο γεματο με κατι που υπηρχε πριν δηλαδη θελουμε ''παραδεισο+κατι''και τωρα εχουμε ''παραδεισο-κατι''...
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ=ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ+ΚΑΤΙ,οπου
ΚΑΤΙ=...(τωρα μαντεψε εσυ...)
Post a Comment
<< Home