Όταν η τέχνη μας αγγίζει
Με αφορμή την επίσκεψη μου στην έκθεση ρεαλιστικού κόμικς στην Αθήνα και επειδή είμαι κουλός να σκιτσάρω θα περιγράψω μια σκηνή που διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια μου στο χώρο της έκθεσης.
Σε όλο το μακρόστενο δωμάτιο υπήρχαν χιλιάδες σκίτσα, υπήρχαν σκίτσα δεξιά, αριστερά, στο ταβάνι, στο πάτωμα, στις κολώνες, σκίτσα ασπρόμαυρα ή έγχρωμα. Νόμιζες ότι οι ήρωες θα ξεπηδήσουν απ'τα κάδρα.
Σε μια μικρή γωνιά υπήρχαν μερικά αντιρατσιστικά σκίτσα που δείχνουν την ωμή πραγματικότητα των ημερών μας: άθλιες συνθήκες στα γκέτο, ειρωνική και απαξιωτικά αντιμετώπιση των αλλοδαπών από τους Έλληνες, εκμετάλευση, κακοποιήσεις και φόνοι αλλοδαπών.
Ένας νεαρός στέκεται μπροστά στην αντιρατσιστική γωνιά και προβλιματισμένος διαβάζει προσεκτικά τις λεζάντες. Προχωράει με αργά πλάγια βήματα. Όταν φθάνει σε ένα σκίτσο που δείχνει ένα κατακρεουργημένο σώμα ενός μαύρου άνδρα, δεν αντέχει άλλο και τον πιάνουν τα κλάμματα. Κλαίει δυνατά και φέρνει σε αμηχανία τους άλλους επισκέπτες που απομακρύνονται σιγά-σιγά από κοντά του.
Τα μάτια του νεαρού έχουν κοκκινήσει από το κλάμα. Ο δημιουργός του σκίτσου "κατακρεουργημένο σώμα" αντιλαμβάνεται το συμβάν και πλησιάζει το νεαρό
- Μπορώ να σας βοηθήσω κύριε; Μήπως χρειάζεστε κάτι;
- Όχι, ευχαριστώ, απλώς συγκινήθηκα
- Αφού με διαβεβαιώνεται ότι όλα πάνε καλά, οφείλω να σας συστηθώ, Γιάννης Γιαννάκης, ο δημιουργός του σκίτσου. Χαίρω πολύ και ομολογώ ότι μου κάνει εντύπωση που ένας νεαρός σαν εσάς είναι τόσο ευαίσθητος και παρορμητικός, σε ένα χώρο που άλλοι άνθρωποι θα προσπαθούσαν να πνίξουν τα συναισθήματα τους, Θα 'θελα να μου πείτε τις σκέψεις σας πάνω στο σκίτσο μου
-Χάρηκα και εγώ κύριε. Τα συναισθήματ αμου ξεχείλησαν για ένα και μοναδικό λόγο, με λένε Αμπτούλ και είμαι Πακιστανός...
Σε όλο το μακρόστενο δωμάτιο υπήρχαν χιλιάδες σκίτσα, υπήρχαν σκίτσα δεξιά, αριστερά, στο ταβάνι, στο πάτωμα, στις κολώνες, σκίτσα ασπρόμαυρα ή έγχρωμα. Νόμιζες ότι οι ήρωες θα ξεπηδήσουν απ'τα κάδρα.
Σε μια μικρή γωνιά υπήρχαν μερικά αντιρατσιστικά σκίτσα που δείχνουν την ωμή πραγματικότητα των ημερών μας: άθλιες συνθήκες στα γκέτο, ειρωνική και απαξιωτικά αντιμετώπιση των αλλοδαπών από τους Έλληνες, εκμετάλευση, κακοποιήσεις και φόνοι αλλοδαπών.
Ένας νεαρός στέκεται μπροστά στην αντιρατσιστική γωνιά και προβλιματισμένος διαβάζει προσεκτικά τις λεζάντες. Προχωράει με αργά πλάγια βήματα. Όταν φθάνει σε ένα σκίτσο που δείχνει ένα κατακρεουργημένο σώμα ενός μαύρου άνδρα, δεν αντέχει άλλο και τον πιάνουν τα κλάμματα. Κλαίει δυνατά και φέρνει σε αμηχανία τους άλλους επισκέπτες που απομακρύνονται σιγά-σιγά από κοντά του.
Τα μάτια του νεαρού έχουν κοκκινήσει από το κλάμα. Ο δημιουργός του σκίτσου "κατακρεουργημένο σώμα" αντιλαμβάνεται το συμβάν και πλησιάζει το νεαρό
- Μπορώ να σας βοηθήσω κύριε; Μήπως χρειάζεστε κάτι;
- Όχι, ευχαριστώ, απλώς συγκινήθηκα
- Αφού με διαβεβαιώνεται ότι όλα πάνε καλά, οφείλω να σας συστηθώ, Γιάννης Γιαννάκης, ο δημιουργός του σκίτσου. Χαίρω πολύ και ομολογώ ότι μου κάνει εντύπωση που ένας νεαρός σαν εσάς είναι τόσο ευαίσθητος και παρορμητικός, σε ένα χώρο που άλλοι άνθρωποι θα προσπαθούσαν να πνίξουν τα συναισθήματα τους, Θα 'θελα να μου πείτε τις σκέψεις σας πάνω στο σκίτσο μου
-Χάρηκα και εγώ κύριε. Τα συναισθήματ αμου ξεχείλησαν για ένα και μοναδικό λόγο, με λένε Αμπτούλ και είμαι Πακιστανός...
posted by Νicola Beerman | 4/02/2006 04:01:00 AM
4 Comments:
Ευτυχώς, είσαι κουλός μόνο στο να σκιτσάρεις, κι όχι στο να γράφεις τόσο όμορφα..!
...κι εγώ συγκινήθηκα. Είμαστε τόσο τυχεροί που υπάρχουμε, κι όμως υπάρχει τόση δυστυχία στη ζωή μας. Πολύ ωραίο το ποστ σου.
δεν είναι υπέροχο που ένας πακιστανός πήγε σε έκθεση κόμιξ στην αθήνα?
δεν είναι ομορφιά να σπάνε οι ρόλοι-κλισέ που υιοθετούμε σαν κοινωνία?
κατα τ άλλα συμφωνώ με τη lemon
Τόσο απλά. Τόσο ανθρώπινα. Τόσο συγκλονιστικά αληθινά. Φορές ναι, η τέχνη εξυπηρετεί τους κοινωνικούς και όχι μόνο, στόχους της. Μπράβο για το υπέροχο λεκτικό σου σκίτσο.
Post a Comment
<< Home