ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ...

Mια τούφα τρίχες του σκυλιού παλεύουν να σηκωθούν απ’το πάτωμα,στο νιπτήρα η τελευταία σταγόνα της βρύσης απόμεινε μόνη,οι δείκτες του ρολογιού πεθάναν κι ο χρόνος ξαποσταίνει,ο αχός της διαστολής σκαρφαλώνει στο φωταγωγό,η σκόνη αναπαράγεται και διαιωνίζεται,το οξυγόνο καταπιέζει το άζωτο,μέρα και νύχτα παλεύουν:αιώνια ισοπαλία,
το ρεύμα περιμένει στον ηλεκτρονόμο,τα μάτια ψάχνουν στο μπαλκόνι αλλά εισ’απούσα,
οσμή σκουριάς απ’τα βρεγμένα κάγκελα,ξεχασμένες αναμνήσεις βγαίνουν επιφυλακτικά
απ’την κρυψώνα τους,οι αχτίδες κρυφοκοιτάζουν απ’το τζάμι:απών κι εγώ!

Δημοψήφισμα

Σκαλίζεις τις παλιές σημειώσεις σου κι ανάμεσα στις δισέλιδες αφηγήσεις σου ανακαλύπτεις μια μικρή φράση που σε βαζει σε σκέψεις.Δίπλα έχεις σημειωσει με κόκκινο στιλό ότι προκειται για αυθόρμητα λόγια μιας γριούλας 80 περίπου ετών.

''...εγώ πέρασα δυο φορές όσα πέρασε ο Χριστός...''

Ξέρεις βεβαίως οτι πρόκειται για μια υπερήλικη που ποτέ δεν πήγε σχολείο,ποτέ δεν διαβασε εφημερίδα ή κάποιο βιβλίο,δεν ξέρει να διαβάζει γενικα και παντα

''είχε το Χριστό σαν θεό...''.

Δυο φράσεις.Τα λόγια μιας γριούλας και τα λόγια ενός παρατηρητή.Ενός παρατηρητή που ξερει να γράφει,ξέρει να διαβάζει,διαβάζει εφημερίδα καθημερινά,διαβάζει γενικά.

Μοιάζουν με ύβρεις και οι δυο φράσεις αλλά καλύτερα να το σκεφτείς πριν βγάλεις βιαστικά συμπεράσματα...Ποιον θ'αθωώσεις τελικά;Το Βαραβά ή το Χριστό;Τη Γριούλα ή τον Παρατηρητή;Για σκέψου...

Μνη-μη!

Θα ξαναπαίξω την ίδια σκηνή
Σκηνοθέτης της δυστυχίας,σκηνοθέτης της μνήμης.
Τρέλα,αηδία,ντροπή.
Τι περίεργο πράγμα…
Το χέρι τρέφεται και μηχανικά οδηγείται απ’την ανάμνηση.
Δάκρυα πάνω στο χαρτί.
Ο προιστάμενος,στάση ψυχρή,έκρινε σκόπιμο να το ανακοινώσει ευθέως.
Άραγε είχε κάνει πρόβες πριν;
Μας πήραν τηλέφωνο,ο αδερφός σου σκοτώθηκε σε τροχαίο.
Ασυνείδητα ΄,εντελώς στιγμιαία,χρησιμοποιώντας μια φράση βγαλμένη απ’τον κόσμο της έβδομης τεχνης παρά απ’το στόμα αδερφού…
Εχετε διασταυρώσει την πληροφορία;
Βεβαίως.
Με περίσσια ψυχραιμία έστρεψα δεξιά και πήγα να πάρω τηλεφωνο.
Τρία…τέσσερα…ίσως πέντε βήματα…κι ένα βρώμικο παιχνίδι
του μυαλού.
Ποιος απ’τους δυο αδερφός μου;
Αυτός; Ή ο άλλος…;
‘Όχι αυτός!
Καλύτερα ο άλλος!!
Ανάξιος αδερφός;Εγώ;
Όχι!!!
Απλά δέσμιος της σκέψης…Όπως όλοι.
Ανίκανος να συγκρατήσω τα δάκρυα,και τότε και τώρα.
Κατήγορος του ίδιου μου του εαυτού.
Κατηγορούμενος της φαντασίας.
Συνάμα δικαστής.
Ταχεία απόφαση: Ένοχος…
Ένοχος για τι ακριβώς;
Μονάχα εσύ ξέρεις
Ένοχο μυστικό,κλειδωμένο και το κλειδί πεταμένο στο σύμπαν…
Απόψε τύψεις.
Φωνές υπόκωφες απ’το υπερπέραν.
Ένοχος…δικάζεσαι να κουβαλάς για πάντα αυτή την οδυνηρή ανάμνηση.
…κρατιέμαι απ’την κουπαστή της σκάλας,
τα ποδια τρέμουν,δεν τα ορίζω…,
Γιατί τα ξαναγράφω όλα αυτά;
Θέλω να σκίσω τα χαρτιά.
Δεν έχει νόημα.
Μνήμη αδίστακτη!
Βαρύ φορτίο αέναων συναισθημάτων
Όσες φορές κι αν προσπαθώ να τα αποτυπώσω στο χαρτί πάντα θ’απέχουν…
Αφήνω την κουπαστή και πιάνω το τηλεφωνο.
Τα ψηφία θολά,δυσδιάκριτα…
Με κόπο…δύο…έξι…πέντε…ένα…διακοπή κλήσης!
Θέλει να τα’χεις πολλά κιλά για να πάρεις τη μάνα σου και τον πατέρα σου.
Να ρωτήσεις τι;
Ποιος απ’τους δυο σκοτώθηκε;
Κι αν καταλάβουν;κι αν σε κατηγορήσουν, τι θα πεις;
Μπορεις να σταθείς ψύχραιμος και να μην καταρρέυσεις;
Ας πάρεις καλύτερα ένα ξάδερφο…
Μόλις άκουσε τη φωνή σου άρχισε το παραλληρημα.
‘’…τον σκότωσε…ο αλήτης…ο φονιάς…κτλ.’’
Πού να θυμάσαι τι ακριβώς είπε…τι περιείχε αυτό το κτλ;
Μήπως θυμάσαι επιλεκτικά;
Μπα!απλώς δεν θυμάσαι…
Μπά!!ΌΛΑ τα θυμάσαι…
Μήπως γράφεις επιλεκτικά;
Αυτό το ξέρεις μονάχα εσύ!!!
‘’Τον σκότωσε…ο αλήτης…ο φονιάς…’’
Κι εσύ ψιθυριστά: …ποιον…;
Δεν μπορείς ούτε τα ονόματα να σκεφτείς…
‘’Το Χρήστο…’’
Ούτε να το γράψεις δεν μπορείς…κι ας περάσαν σχεδόν δέκα χρόνια!!
Κι η μανα…
Πηγαινοερχόταν μέσα-έξω,μια στο νεκροκρέβατο,μια να πάρει αέρα…
Κι ηγιαγια της φώναζε:έλα μέσα να κάτσεις δίπλα στο παιδί…
Δεν μπορώ να τον βλέπω…δεν είναι αυτός ο χρηστάκης μου…
Ξανά η σκληρή γιαγιά που’χε περάσει τόσα και ΄τοσα,που’χε δει ένα σωρο αδικοσκοτωμένους:’’Τι λες μωρή;Έλα μέσα…’’
Ένοχη…
…ένοχη γιατι δεν μπορούσε να δει το παραλλαγμένο πρόσωπο του γιού της…
…ένα μάτσο κοκκαλα ,σπασμενη γνάθος,σπασμένο κρανίο,γαζες παντου να κρύψουν τα άπειρα ραμματα.,μώλωπες ακόμη και στο λιγοστό γυμνό από τις γάζες πρόσωπο,αγνώριστος…
κι ο πατερας …
ένοχος κι αυτός γιατί σου’λεγε ψευτικα λόγια για να σ’εμψυχώσει,
Όλοι ένοχοι…
Ένοχοι για τις τυπικές χαιρετούρες,ένοχοι γιατι νοιάζονταν για το πρωτόκολλο…
Ολοι ένοχοι ανεξαιρέτως.
Ένοχος κι ο ίδιος ο θεός...άθεε!!!

skeleton key

Το ασημένιο μέταλλο μήνες πρόσμενε υπομονετικά.Η αρμάθα με τα κλειδιά έσπασε τη σιωπή της νύχτας.Τα δάχτυλα ψαχούλεψαν,εντόπισαν την οπή,το σωστό κλειδί ταίριαξε στην κλειδαρότρυπα κι ακούστηκε ενας ανεπαίσθητος ήχος σαν ξεφούσκωμα αναμονής. Έσπρωξε προσεχτικά την πόρτα σιγουρος πώς θα τρίξει και νυχοπατώντας σαν κλέφτης πέρασε στο εσωτερικό.Στάθηκε προς στιγμή για να συνηθίσει το μάτι στο σκοτάδι , δεν πρόλαβε να κάνει βήμα και πάγωσε όταν μια σιλουέτα φάνηκε στο βάθος που έσπευσε να ελέγξει με περίσσιο θάρρος τον απρόσμενο επισκέπτη.Ξαφνιασμένη κι αναμαλλιασμένη η μικρόσωμη γυναίκα έτρεξε βαριά προς το μέρος του αδιαφορώντας για την εμφανιση της και τη γύμνια που δεν ήταν δυνατό να καλυφθεί απ’το λευκό νυχτικό.Τον σφιχταγκάλιασε κι αγουροξυπνημένη τον ρώτησε για το ταξίδι και την υγεία του .Έπειτα ξεστόμισε μερικές ακόμη τυπικές κουβέντες καλοσωρίσματος.Ήταν χαρούμενος παρά το γεγονός ότι η συζήτηση αυτή είχε ξαναγίνει στην προηγούμενη επίσκεψη, ίδια λέξη προς λέξη λες κι ήταν ατάκες θεατρικής σκηνής.Κανείς απ’τους δυό δεν σκέφτηκε ν’ανάψει το φως κι η μεσήλικη γυναίκα εξερευνούσε δια της αφής όλο του το κορμί λες και προσπαθούσε να βεβαιωθεί αν ήταν αυτός ή μην ταχα ήταν κανένας σωσίας του!Πόσα θα μπορούσες να πεις γι αυτή τη γυναίκα!Θα μπορούσες να μιλάς με τις ώρες ,να διηγείσαι αστείες ή καθημερινές αδιαφορες ιστορίες ,προσπαθώντας να ξετυλίξεις το χαρακτήρα της.Δε χρειάζεται όμως.Αρκεί να γράψεις στο χαρτί δυό μονάχα λέξεις,ένα αρθρο κι ένα ουσιαστικό χωρίς καν να τις τονίσεις,χωρίς να τις πλαγιογράψεις ή οτιδήποτε άλλο.Μονάχα δυο απλές λεξεις: η μανα…

Σημερα,κοντα μας,διπλα,μεσα μας

Ευτυχισμένοι δυστυχείς άνθρωποι ,σε ουτοπικούς κόσμους, αρνούνται να δουν την πραγματικότητα της δυστυχισμένης ευτυχίας τους...

Σχέσεις ή σκέψεις?

...πανομοιότυπες σχέσεις που βουλιάζουν σε γκρίζους ωκεανούς, ανύμπορες ν'αντισταθούν στις αδάμαστες σκέψεις του μυαλού για εξειδινακευμένους ανεκπλήρωτους παραμυθένιους έρωτες που τρεφονται από εγωιστικές αυτοκριτικές...

Σ'ένα παγκάκι

Στα πόδια σου αποτσίγαρα,άγανα και τσόφλια πασατέμπου και δίπλα οι κάδοι απορριμάτων άδειοι!Περίεργο,διανύουμε δέκατη μέρα απεργίας…Ψιλό χαλίκι ,χωμάτινη όχθη κι εσωτερικά ένας πεζόδρομος με λαξευμένη γκρι πέτρα.Μήπως δεν την πελέκησε το χέρι του τεχνίτη;Μήπως προκειται για τοιποποιημενη παρτιδα βιομηχανικής προέλευσης;όπως και να’χει ενας παππούς βαδίζει πάνω της και σέρνει ένα καρότσι παιδικό.Για την ακρίβεια,ο εγγονός του τους σέρνει και τους δυο.

Το παγκάκι σου ξεθωριασμένο πράσινο κι έχεις χαράξει πάνω του τα αρχικά σου.Πόσοι αραγε διαβήκαν αυτό το δρόμο;Πόσοι ξεκουραστήκαν σ’αυτό το σημείο;Λογής λογής ανθρωποι που έσταξε ο ιδρώτας τους στο κόκκινο χώμα,παιδια,έφηβοι,άντρες ,γυναίκες ,γέροι,όλοι αγνάντεψαν απέναντι στη δεξιά μεριά του δρόμου το κιγκλίδωμα που φυλακίζει πίσω του τα γκρεμισμένα απομεινάρια αρχαίας τοιχοποιίας.Στο βάθος δεσπόζει μια τεράστια εκκλησία.Παρατηρείς προσεκτικά αλλά δε βλέπεις κάτι να υποδηλώνει πού ανήκει.Ακόμη και να’χει σκέφτεσαι πως έχεις παντελή άγνοια και θα΄ταν δυσκολο να το αντιληφθείς.Μήπως ορθόδοξη;Δε σε νοιάζει.Ποτέ δεν ήσουν φιλόθρησκος…Λες ψεμματα,σε νεαρότερη ηλικία θα υπερασπιζόσουν με σθένος απόψεις που διαμορφώθηκαν όταν ήσουν μπλεγμένος στον ιστό μιας όχι συνηθισμένης οικογένειας αφού ο πατέρας σου τύγχανε να’ναι ιερέας.Ας μη μιλάμε για τα παλιά.Σημασία έχει πως τώρα δε νοιάζεσαι που ανήκει αυτός ο ναος,δε σου καίγεται καρφί ακόμη κι αν αύριο το πρωί περάσει μια μπουλντόζα και τον κατεδαφίσει.Αραγε είναι αλήθεια αυτό ή πρόκειται για μια επιπόλαια σκέψη της στιγμής;Δεν είναι ώρα να βασανίζεσαι.

Κοιτάζεις το προάυλιο με τα καταπράσινα πεύκα και τα πανύψηλα κυπαρίσσια.Είναι τόσο ψηλά λες κι από κει θα κατέβει ξανά ο θεός στη γη!Να που τελικα έχεις κατάλοιπα της πλύσης εγκεφάλου που δέχτηκες μικρός…Ανάμεσα στα καταπρασινα πευκα ένας παρείσακτος φοίνικας.Τί δουλειά έχει ο φοίνικας σ’αυτό το τοπίο;Αυτό πάει πολύ.Αυτό σ’ενοχλεί.Τσαντίζεσαι και κάνεις γκριμάτσες.Οι περαστικοί που περνάνε θα σε νομίζουν για τρελό.Ας πανε να χεστούν οι περαστικοί!Εσύ σκέφτεσαι τον εισβολέα .Ένα αεράκι σου αποσπά την προσοχή.Σηκώθηκε σκόνη και θόλωσε η ατμόσφαιρα.Μαζί θόλωσες και σύ.Καρφώνεις με τη ματιά σου τον ένοχο φοίνικα.Το προσωπό σου συσπάται.Τα δόντια τρέμουν και σφίγγεις το στομάχι.Θες να τον ξεριζώσεις,θες να τον κόψεις .Σε πιάνει τρέλα.Εσύ που σιχαίνεσαι όλους εκείνους που καίνε τα δάση,εσύ που καταδικασες το γείτονα που’κοψε το κυπαρισι της αυλής,εσύ που τρέχεις πρώτος στις οικολογικές συναθροίσεις,τώρα θες να προβείς σε μια εγκληματική ενέργεια,είσαι έτοιμος να καταστρέψεις ένα δενδρο γιατί σε ενόχλησε αισθητικά.Αλήθεια οι φοίνικες είναι δένδρα;Αν ρωτούσες κάποιον να σου απαριθμησει ένα προς ένα τα δενδρα δεν πιστευεις ότι ποτέ θα ξεστόμιζε ως απάντηση τη λέξη ‘φοίνικας’.Μη νοιώθεις τύψεις λοιπόν!.....Κι όμως…αν ρωτούσες καποιον να σου πει ένα δενδρο από ‘φι’;Ξέχαστο καλύτερα,δε βγάζεις άκρη…


Ο αέρας σταμάτησε.Καθυστερημένα κούμπωσες το φερμουάρ της ζακέτας σου καθώς οι σκέψεις σου δε σ’άφησαν περιθώριο να νοιώσεις το ρίγος του παγωμένου αέρα.Πήγε μεσημέρι.Ενα ανοιξιάτικο ηλιόλουστο μεσημέρι.Ρολόι δεν έχεις να δεις την ώρα.Πώς είσαι σίγουρος ότι είναι μεσημέρι;Ο ήλιος βέβαια είναι ψηλά κι οι διαβάτες έχουν λιγοστέψει.Συνήθως αυτό γινεται τα μεσημέρια.Τότε που όλοι μαζέυονται να φάνε…Ξαφνικά βλέπεις να πλησιάζει μια οικογένεια.Μόλις σου γκρέμισε την προηγούμενη λογική σκέψη.Ανοίγεις το τσαντακι βιαστικά και πιάνεις το κινητό σου.Το βάζεις νευρικά στο αυτί σου και κάνεις πως μιλάς…Ο πατέρας σε κοιτα περίεργα.Λες να κατάλαβε;…Μπα,συνεχίζεις να μιλάς!Είναι δυσκολο αλλα βάζεις τα δυνατά σου…η οικογένεια προσπερνά κι εσυ ακόμη μιλάς στο κινητό…κοντέυεις να το πιστέψεις κι εσύ ο ίδιος ότι κάποιον έχεις στη γραμμή!Είσαι φοβερός.Μεγάλος ηθοποιος…ενας εξαιρετικός γελοίος θεατρίνος!Ενας γελοίος που προσπαθεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του.Με γρήγορες μηχανικές σκέψεις κατάφερες να αιτιολογήσεις την πράξη σου.Δεν είναι η πρώτη φορά…έχει ξανασυμβεί…σ’αυτό το παγκάκι,σ’αυτό τον πεζόδρομο…σ’άλλο παγκάκι,σε άλλο δρόμο…σε διαφορα μέρη με την παρουσία διάφορων ανθρώπων…Συμβαίνει σχεδόν καθημερινά…παέι καίρος που προσπαθείς να αποβάλλεις αυτό που ενοιωσες πριν λίγο,αυτό που νοιώθεις όταν περνάν μπροστα σου παρέες περαστικών…όταν σκοτώνεις την ωρα σου καθισμένος σ’ένα παγκακι…Αλήθεια είναι ντροπή να΄σαι μόνος; θα σταματήσεις επιτέλους να υποδύεσαι;