Aλλοτρίωση

Αλλοτρίωση του ανθρώπου(παγκοσμιοποιηση θα πουν κάποιοι) ,για μενα που πολλά-πολλά δεν ξερω,είναι όταν ένας κάτοικος ενός ορεινού χωριου της Ηπείρου κάθεται μόνος στο τραπέζι,τρώει μπριζόλα,αγναντεύρι απ'το παράθυρο έναν λύκο που περνάει,κάνει παύση,θέλει πάρα πολύ να πιάσει την μπριζόλα να τη φαει με τα χέρια αλλά δεν το πραττει και συνεχίζει να την τρώει χρησιμοποιώντας μαχαίρι και πιρούνι!Τελειώνοντας το γεύμα πιάνει τη λευκή πετσέτα που'χε τοποθετημένη στα ποδια του,σκουπίζεται,σηκώνεται,φτιάχνει ένα καφέ φρεντο να πιεί,ανασκαλεύει τη φωτιά στο τζάκι,φοραει τα prada,βγαίνει να αφοδέυσει καθώς το wc είναι εξωτερικο,κουνάει το χερι μπροστά στο σένσορα για να ενεργοποιήσει το καζανάκι,δεν πλένει τα χέρια στο τέλος,πηγαίνει στο κοτέτσι,βουτα μια κότα,της στρίβει το λαιμο,τον πετάει πέρα και την κρεμάει για να στραγγιξει ωστε το βραδυ που θα επιστρέψει απ'το κλαμπάκι(club) να τη γδαρει για να φτιαξει αύριο μια υπέροχη γαλλική συνταγη!

Eπί σκηνής

Καθόμουν στην πρώτη σειρά.Μπροστά μου επί σκηνής ένας άσημος ηθοποιός –άσημος λόγω της απειροελάχιστης επαφής που’χα τότε με τον κόσμο της Τέχνης –συνειδητοποιημένος ωστόσο ώστε να γράφω την Τέχνη με κεφαλαίο.Εκείνος,δεν σας κρύβω ότι μου αρέσει να σκέφτομαι ότι παραμένει άγνωστος για το ευρύ κοινό γιατί αρνείται πεισματικά να πάρει μέρος σε ευτελή έργα της παρακμιακής τηλεόρασης,εκείνος λοιπόν ο εκφραστικός νεαρός έδινε τον καλύτερο εαυτό του για να μας μεταφέρει σε καταστάσεις και τόπους απρόσιτους λόγω της πεπερασμένης ζωης μας.Σχεδόν το πετύχαινε.Αν δεν ήταν δυο-τρεις παρείσακτοι που χασκογελούσαν αναίτια θα μ’είχαν πάρει τα δάκρυα πολύ πιο νωρίς.Ακριβώς τη στιγμη που έσκασε η πρώτη σταγόνα στο μάτι μου,με άγνωστες χημικές διεργασίες που συντελέστηκαν στον εγκέφαλο μου, κατάφερα να πνίξω την συγκίνηση και ν’απομείνω σχεδόν ατάραχος όπως μια ξύλινη μαριονέτα πριν καποιος την αρπάξει στα χέρια του.Δεν ντρεπόμουν μη με δουν οι διπλανοί.Ήμουν στην πρώτη σειρά μόνος μου και το φως ήταν ελάχιστο,σχεδόν σκοτάδι.Απλά δεν ήθελα να με δει να δακρύζω ο ηθοποιός που στέκονταν σε απόσταση αναπνοής ένα βήμα μπροστά μου.Λίγο αργότερα μετανοιωσα σκεπτόμενος ότι μια αυθορμητη πραξη σαν κι αυτή θα’ταν η μεγαλύτερη επιβράβευση για τον ηθοποιό,καλύτερη κι από το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού στο τέλος της παράστασης που αλήθεια είναι ότι πολλές φορές είναι επιτηδευμένο.Αφού είχα διαπράξει εκείνο το στιγμιαίο λάθος που μ’έβαλε σε σκέψεις, αποφάσισα να εκφράζομαι πιο αυθόρμητα.Σήμερα,κάνοντας ένα μικρό απολογισμό,διαπιστώνω ότι έχω κλάψει πολλές φορές κι έχω φέρει σε αμηχανία συνανθρώπους μου που πιστεύουν ό,τι πίστευα κι εγώ τα πρώιμα εκείνα χρόνια.Εκτοτε κλαίω περισσότερο,με αφορμή όχι μόνο την Τέχνη,αλλά για διάφορα πράγματα που με συγκινούν,με πληγώνουν,με θυμώνουν κτλ.για δικούς μου λόγους χωρίς ακόμη να’μαι βέβαιος αν πρέπει το κλάμα να καταπνίγεται καποιες φορές λόγω των περιστάσεων.Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος,πώς όσες φορές συμβαίνει να κλαίω,κλαίω αληθινά γιατί σιχαίνομαι τα ψέυτικα δάκρυα που θολώνουν τα όμορφα ματια και τα εμποδίζουν να δουν την αλήθεια,όποια αλήθεια…