Xουν και Στηβ(4)

...σηκωθηκαν συγκινημενοι και κατευθυνθηκαν προς την εξοδο του θεατρου.Λιγο πριν την διπλη γυαλινη πορτα που χωριζε το μαγευτικο κοσμο του θεατρου απ’τον πραγματικο κοσμο,σταματησαν.Ο Στηβ φορεσε την κοτλε μπεζ καπαρτινα του , τυλιξε το ριγε καφε-μπορντο κασκολ του γυρω απ’το λαιμο του και περασε σταυρωτα το τσαντακι του.Η καλη του φορεσε το καινουριο πρασινο της παλτο με την ροζ εσωτερικη επενδυση,τραβηξε το φερμουαρ ως την καρωτυδα και αφου κρατησε τα μαλλια της φορεσε προσεκτικα την πρασινη κουκουλα με το γουνινο περιγραμμα.Εριξε μια ματια στο Στηβ και του διορθωσε το κασκολ του.Χερι-χερι διασχισαν το δρομο αναμεσα στα αυτοκινητα και σταματησαν στο απεναντι πεζοδρομιο.Ανταλλαξαν δυο απαλα φιλια ,καληνυχτηστηκαν και πηραν αντιθετες κατευθυνσεις.Ο Στηβ περπατουσε απροσεχτα γιατι δεν μπορουσε να βγαλει απ’το μυαλο του την παρασταση.Εχασε τον ειρμο όταν σκονταψε σ’έναν περαστικο κυριο.Κοντοσταθηκε στην εισοδο του υπογειου μετρο κι επειτα από ένα μικρο δισταγμο αποφασισε να παρει την κυλιομενη σκαλα Δεν προσεξε όμως,εχασε το βηματισμο του και παραλιγο να πεσει.Ευτυχως ενας ηλικιωμενος τον συγκρατησε απ’το μπρατσο.Ανταλλαξε ένα ψυχρο ‘’ευχαριστω’’ μ’ένα εξισου ψυχρο χαμογελο και συνεχισαν προς τον προορισμο τους συνοδευομενοι από εκατονταδες συνανθρωπους που στιβαζονταν στην κυλιομενη παρ’ότι η διπλανη τσιμεντενια σκαλα ηταν αδεια…

Μολις πατησαν το ποδι τους στην αποβαθρα χυμηξαν ενας –ενας για να παρουν θεση φοβουμενοι μην χασουν το πρωτο βαγονι και αναγκαστουν να περιμενουν τρια ολοκληρα λεπτα!!Ο Στηβ με ευελικτες κινησεις μπηκε μπροστα-μπροστα στο χειλος του ρειθρου παρα τις οδηγιες που ακουγονταν απ’τα μεγαφωνα και προειδοποιουσαν τους επιβατες να στεκονται πισω απ’την γραμμη ασφαλειας.Το βλεμμα του εξερευνουσε τον κοσμο στην απεναντι αποβαθρα καθως θα’ταν αγενεια να κοιταζει τους διπλανους του.Ακριβως απεναντι του στεκοταν ενας πενηνταρης, ψηλος και γεροδεμενος κυριος,με γκριζα γενειαδα ,αθλητικο ντυσιμο κι ένα σακιδιο στην πλατη ο οποιος χαμογελουσε επιμονα προς την μερια του Στηβ.Ηταν ο μονος που χαμογελουσε.Ολοι οι αλλοι ηταν κακομουτσουνοι με σχεδον θλιμμενο υφος.Δεν εξαιρουνταν ουτε ο Στηβ ο οποιος κοιταζε τον κυριο με ζηλεια και σκεφτονταν ‘’ποσο θα’θελα να του κλεψω το χαμογελο…’’Ειχε συνειδητοποιησει εδώ και πολύ καιρο ότι σπανια χαμογελουσε και δεν μπορουσε να πει γιατι συνεβαινε αυτό.Ετσι κατεληξε να ζηλευει τους συνανθρωπους του και φοβοταν μαλιστα μην παγιωθει αυτή η κατασταση .Υπηρξαν πολλες φορες σε συγκεντρωσεις που’νοιωθε ότι οι φιλοι του παρατηρουσαν το ελλαττωμα του και αισθανοταν ιδιαιτερα ασχημα αλλα δεν ηθελε σε καμια περιπτωση να επιδιωξει ψευτικα χαμογελα ‘’Αυτος ειμαι’’ ελεγε στον εαυτο του ‘’κι ας με δεχθουν όπως ειμαι…’’.Το χαμογελο του ‘’μυστηριου κυριου’’(ετσι τον βαφτισε) εσβησε όταν ένα βαγονι σταματησε μπροστα στο Στηβ.Επιβιβασθηκε,κρατηθηκε γερα από μια νικελενια κολωνα κι ενοιωσε περηφανος που δεν ηταν σαν τους αλλους που αλληλοσπρωχνονταν για μια θεση.Χαμογελασε πονηρα γι αυτή τη σκεψη του γιατι ηξερε ότι στην πραγματικοτητα καθοταν ορθιος γιατι θα κατεβαινε στην επομενη σταση!

Το κουδουνακι χτυπησε,το βαγονι επιβραδυνε ,σταματησε,ανοιξε τις πορτες κι ο κοσμος χυμηξε βιαστικα προς τα εξω.Ο Στηβ χωρις να βιαζεται ιδιαιτερα ανεβηκε τη σκαλα προς την εξοδο κι όταν πατησε το ποδι του στην πλατεια πηρε μια βαθια ανασα και γεμισε τα πνευμονια του με φρεσκο αερα.Κοιταξε τα καφε γυρω του και διαλεξε αυτό που θα σκοτωνε την ωρα του ωσοτου ξανασυναντησει την καλη του.Η επιλογη εγινε με βαση τη διακοσμηση.Ο συγκεκριμενος χωρος που μπηκε ειχε εντονα γηινα χρωματα,ξυλινες επενδυσεις παντου και αποπνεε ζεστασια…Όταν εισηλθε στο εσωτερικο καταλαβε ότι κάθε άλλο παρα ζεστος ηταν ο χωρος και αποφασισε να μην βγαλει το παλτο του.Την δευτερη κρυαδα τηνπηρε όταν διαπιστωσε ότι το καφε ηταν σελφ-σερβις αλλα ντραπηκε να φυγει ,πλησιασε στο ταμειο και παρηγγειλε έναν εσπρεσο για να τον πιει στο ποδι.

Πηρε το δισκο του και καθησε διπλα σ’ένα τραπεζι με ηλικιωμενους ενώ θα μπορουσε καλλιστα να καθησει σ’άλλο σημειο που ηταν μαζεμενοι συνομιλικοι του.Προβληματιστηκε πανω στη σκεψη αυτή και φοβηθηκε μηπως τον εχει παρει η κατω βολτα,μηπως νοιωθει γερασμενος και μηπως αυτος είναι κι ο λογος που δεν χαμογελα …Ευτυχως μια δεσποινιδα τον σκουντηξε κατά λαθος και τον ελευθερωσε απ’τις μαυρες σκεψεις του.Ο Στηβ σηκωσε το φλυτζανι , ειπιε μια γουλια καφε και αμεσως τον τονωσε.Εβγαλε απ’το τσαντακι του ένα μικρο βιβλιο κι αρχιζε να διαβαζει.Παντα ειχε στο τσαντακι του καποιο βιβλιο που τον βοηθουσε να μην νοιωθει αμηχανα κατι τετοιες στιγμες που’μενε μονος.Παντα κουβαλουσε το τσαντακι του τα τελευταια χρονια γιατι παντα ενοιωθε μονος!Δεν μπορουσε όμως παντα να διαβαζει το βιβλιο γιατι οι φιλοι του θα το θεωρουσαν αγενεια.Ετσι αρκουνταν να διαβαζει όταν ηταν μαθηματικα μονος!Μετα τις πρωτες σελιδες το κειμενο τον ειχε συνεπαρει και αρχισε να γελα…Δεν εδωσε καμια σημασια στους υπολοιπους θαμωνες γιατι σκεφτηκε ότι αυτό ηταν πραγματικο θαυμα.Συνεχισε να γελα σαν τρελος ωσπου τον διεκοψε ένας ζητιανος που προετεινε το χερι του για οικονομικη βοηθεια.Ο Στηβ τον κοιταξε και τον ρωτησε: ‘’Πες μου έναν λογο για να σου δωσω…’’ Ο ζητιανος τον κοιταξε με απορια.Ο Στηβ του ξαναμιλησε: ‘’κανε με τουλαχιστον να γελασω…’’ Ο ζητιανος συνεχισε να τον κοιτα απορημενος.Ο Στηβ ξαναπηρε το λογο: ‘’κανε με τουλαχιστον να κλαψω…αυτό πραγματικα είναι πολύ πιο ευκολο,πιστεψε με…’’ Ο ζητιανος συνεχισε να τον κοιτα μην ξεροντας τι να κανει κι ο Στηβ του εκανε νοημα με το χερι να φυγει νοιωθοντας ικανοποιημενος για την ατυπη νικη του απεναντι σ’έναν αλητη επαιτη που δεν αξιζε τον οβολον του…Ο ζητιανος εκανε μεταβολη κι ο Στηβ εβαλε τα γελια.Σταματησε αποτομα να γελα όταν αντικρυσε την πλατη του ζητιανου που’γραφε στο μπλουζακι του ‘’ΚΩΦΑΛΑΛΟΣ’’.Δεν υπηρχε αμφιβολια…ο Στηβ θα’κανε πολύ καιρο πια να ξαναγελασει!