''Λιγο μετα''

Καθομαι οκλαδων στη μεση του δωματιου ,πανω στο μπεζ πλακακι που επιτηδες το διαλεξαμε στο χρωμα αυτό για να μη λερωνει, κι ο λεπτος σωματοτυπος μου χρειαζεται μοναχα ένα πλακακι -μεγαλο βεβαια πλακακι σαν κι αυτό- διαστασεων πενηντα επι πενηντα.Το βλεμμα μου είναι καρφωμενο στον γκρι αρμο και τον ακολουθω με στρατηγικο σχεδιο ώστε να μην αφησω ουτε σπιθαμη που να μην εχω ελεγξει.Παρα τις αμετρητες φορες που το’χω πραξει αυτό,δεν καταφερνω να εντοπισω ολες τις ατελειες που αφησε το χερι του απειρου αλλοδαπου μαστορα και βεβαια καταλογιζω ευθυνη στον ιδιο μου τον εαυτο,όχι για την επιλογη του τεχνιτη καθως ειχα αναθεσει την οικοδομη σε εργολαβο,αλλα για την πιεση που ασκουσα στον κατασκευαστη για τον χρονο παραδοσης.Δεν παραπονιεμαι όμως, γιατι δεν ξεχνω το ακαλαισθητο μαυρο μωσαικο του πατρικου μου που όμως πρεπει να ομολογησω ότι δεν παρουσιαζε ατελειες ,αλλα αυτό θα μου πειτε ότι ισως να μην σημαινει τιποτα για τον τεχνιτη καθως δεν γνωριζω πως γινεται η τοποθετηση ενός μωσαικου και μπορω –αυθαιρετα-να υποθεσω ότι τοποθετειται μονοκομματο χωρις να υπαρχει προκαθορισμενο σχεδιο .Φανταζομαι παντως ότι θα’ταν πολύ δυσκολο να ακολουθησω με το ματι ένα μωσαικο απ’την αρχη ως το τελος αλλα η επιτυχης εκβαση ενός τετοιου εγχειρηματος θα’ταν αποδειξη ενός υψηλου δεικτη νοημοσυνης.

Στον αριστερο τοιχο αριστερα πανω απ’το σωμα του καλοριφερ διακρινω μια σκια που αχνοφενεται κατω απ’το πλαστικο ζαχαρι χρωμα, που μονος μου ειχα βαψει πριν ένα μηνα, αλλα δεν μπορω να θυμηθω αν ειχα στο παρελθον τοποθετημενο καποιο πινακα στο σημειο αυτό.Το μονο που με σιγουρια μπορω να πω είναι ότι ειχα δικιο όταν ειχα σκεφτει πως χρειαζονταν να βαψω και δευτερο χερι.Δεν αργω να διαπιστωσω ότι η σκια προερχεται απ’το φως που παιχνιδιζει καθως περναει αναμεσα απ’το αραιουφαντο πορτοκαλι υφασμα της κουρτινας.Κατω απ’το κοτλε σωμα του καλοριφερ βλεπω τις δυο επιδαπεδιες σωληνες που το τρυπανε για να μπορεσει να κυκλοφορησει το νερο που του δινει ζωη.Θα ηταν υπεροχο θεαμα αν το σωμα ηταν διαφανο και βλεπαμε τη ροη του υγρου στο οποιο θα μπορουσαμε να του ριξουμε χρωστικες ουσιες για να δημιουργησουμε ένα πιο εντυπωσιακο αποτελεσμα.Ζω σ’αυτό το διαμερισμα τεσσερα χρονια και δεν καταφερα ακομα να καλυψω τις δυο προαναφερθεισες σωληνωσεις στη μικρη διαδρομη που κανουν απ’το δαπεδο ως τα σπλαχνα του σωματος του καλοριφερ καιγια τις οποιες μπορω να πω οτι μοιαζουν με ομφαλιο λωρο, που σε καμια περιπτωση δεν πρεπει να κοψεις.Στο σημειο που εξερχονται απ’το πλακακι του δαπεδου είναι ακομη κολλημμενος ο στοκος και μου θυμιζει την δυσκολια που συναντω όταν καθαριζω με την ηλεκτρικη σκουπα καθως δεν είναι ευκολο να μπει στο ενδιαμεσο σωληνας και τοιχου.Δεν είναι λιγες οι φορες που αναγκαζομαι να οπισθοδρομησω,βουταω την ξυλινη σκουπα και απομυθοποιω την τεχνολογικη επανασταση.

Σηκωνω το κεφαλι καπως ψηλα και βλεπω να κρεμεται σχεδον από πανω μου το νικελενιο –μοντερνο κατά τη γνωμη μου-φωτιστικο.Ταξιδευω με το μυαλο μου , στεκομαι στο καθιστικο του πατρικου μου και κοιταζω απορημενος τον πατερα μου που αλλαζει για νιοστη φορα λαμπες στο παλιο δικο του φωτιστικο.Κραταω την σκαλα που χρησιμοποιει γιατι αλλιως είναι αδυνατο να φθασει στα τρισιμισι μετρα ,υψος που μας θυμιζει το σιδεραδικο που τελικα εγινε διαμερισμα.Χαριτολογωντας απευθυνομαι στον πατερα μου και του εξηγω ότι το’χει πληρωσει πολλες φορες αυτο το φωτιστικο που επι χρονια επιμενει να μην αγοραζει φοβουμενος μην πεσει εξω ο οικονομικος προυπολογοσμος της οικογενειας.Επιστρεφωντας στο παρων δεν παραλειπω να συγχαρω τον εαυτο μου που ειμαι ανοιχτοχερης αν και γνωριζω ότι κραταω στην αποθηκη τα μετταλικα κουτια του νεσκαφε,μην τυχον και μου χρειαστουν στο μελλον για να βαλω βιδες!Αραγε αυτό σημαινει τσιγκουνια ή προνοητικοτητα;

Η μπαλκονοπορτα στο βαθος-μη φανταστειτε και πολύ βαθος- είναι μισανοιχτη.Εξω είναι αναποδογυρισμενες οι απλωστρες από τον αερα.Οι απλωστρες είναι πεντε,δυο κουτσες σε καλη κατασταση,δυο χαλασμενες που τυχαια δεν εχω πεταξει και μια κλεισμενη στη συσκευασια της που τυχαια δεν εχω ακομη ανοιξει…Πιο διπλα υπαρχουν τεσσερεις-πεντε πλαστικες γλαστρες γεματες με χωμα ,απομειναρια του καποτε ανθισμενου μπαλκονιου,που δεν εμελλε να μεινει ανθισμενο καθως ο υποφαινομενος θυμοταν να ποτισει στη ‘’χαση και στη φεξη’’.Το λαστιχο τυλιγμενο στη βρυση μοιαζει με φιδι που’πεσε σε χειμερια ναρκη κι ετσι εξηγειται καί το χωμα απ’το ανεμοσουρι καί το βομβαρδισμενο τοπιο γενικοτερα.Αναμεσα απ’την τεντα και το τοιχιο διακρινω το απεναντι διαμερισμα και αμεσως θυμαμαι τον χαρακτηριστικο διαλογο με την γειτονισσα που εχει λαβει χωρα απειρες φορες εδώ και τεσσερα χρονια:

-‘’να κανονισουμε να ‘ρθω για καφε’’

-‘’ναι γιατι όχι ,τοσο καιρο το λεμε και ακομη δεν αξιωθηκαμε’’

Μετα από τεσσερα χρονια δεν πρεπει να λες ‘’δεν αξιωθηκες’’.Πρεπει να λες πως προκειται για ‘’απαξιωση’’.Χαρακτηριστικο ότι ακομη και τα χρηματα για τα κοινοχρηστα του συγκροτηματος,τα πεταμε τυλιγμενα σε σακουλακι.Εχει δικιο η συζυγος μου που λεει ότι αν ποτε πιουμε καφε με τη γειτονισσα,η πρωτη κουβεντα που θα της πει θα’ναι:’’ασε με να σε αγγιξω λιγακι’’…

Στριβω 360 μοιρες το κορμι μου και κοιταζω προς ανατολας.Εντοπιζω μια μεγαλη πατημασια στο πλακακι κατω απ’το παραθυρο.Αυτη δεν είναι δικη μου, σκεφτομαι.Παντως προκειται για ένα καλοσχηματισμενο ιχνος πατημασιας που προδιδει ότι προερχεται από αντιολισθιτικη σολα.Ειναι αρκετα μεγαλυτερη απ’τη δικη μου και εικαζω ότι την αφησε καποιος μεγαλωσωμος ανδρας ,εκτος κι αν ειχε πλατυποδια!Θυμαμαι τον φιλο μου τον ‘’ψηλο’’ που’χε ερθει τις προαλλες και συζητουσαμε για τις μινιμαλιστικες τασεις στο χωρο της διακοσμησης.Δεν νομιζω ότι είναι δικη του η σταμπα στο πλακακι γιατι προχθες σφουγγαρισα εξονυχιστικα.Το περιεργο παντως είναι οτι υπαρχει ιχνος μονο αριστερου ποδιου.Αποκλειεται να’ταν κουτσος!

Ξεκολαω απ’τις σκεψεις για την πατημασια και κοιταζω πιο αριστερα κατευθειαν πανω στον μεντεσε της εισοδου του διαμερισματος.Φαινεται ενας λεκες από λαδι που’χει σταξει ,προφανως γιατι χθες ξεχασα να τον σκουπισω όταν λαδωσα την πορτα.Η πορτα δειχνει στιβαρη , εχει σκαλισμενο ένα ομορφο σχεδιο,είναι λακαρισμενη με λευκο,το πομολο κι η κλειδαρια γυαλιζουν,το ματακι είναι πεσμενο και η βιδα που το συγκρατει εχει ψιλοσκουριασει.Η σκονη εχει στρογγυλοκαθησει πανω στο ανισοπεδο σκαλισμα και αντιλαμβανομαι για πολλοστη φορα τη λαθος επιλογη που μας αναγκαζει να’μαστε συνεχεια μ’ένα ξεσκονοπανο στο χερι!Χαμηλα απ’τη χαραμαδα περναει λιγοστο φως του κλιματοστασιου και είναι μισοσκαλωμενος ο λογαριασμος του ρευματος.Ποτε δεν τον ανοιγω την ιδια μερα που’ρχεται λές και την επομενη θα μειωθει δια μαγειας!Δεξια της πορτας εχει μια μουντζουρα από νερομπογια που την εκανε το ανηψακι πριν φυγει,,ένα αλογακι του ξεχασμενο πιο διπλα ενώ χαμηλα στο σοφατοπηχη εχει συσσωρευτει πολλη σκονη γιατι σπανια την καθαριζω.Ενα βιβλιο είναι πεσμενο κατω και αναρωτιεμαι από πού εχει πεσει καθως δεν υπαρχει κοντα κανενα επιπλο…και δεν θυμαμαι να το’χω βαλει εγω.

Η ματια μου αφου προσπερναει την τηλεφωνικη συσκευη που κειτεται στο πατωμα, ανεβαινει την εσωτερικη μαρμαρινη σκαλα και σταματαει στο τριτο σκαλοπατι στο οποιο το καθετο μαρμαρο είναι ραγισμενο.Στο επομενο σκαλι υπαρχει μια μικρη κηλιδα αιματος που κανει φοβερη αντιθεση με το ασπρο.Ξαναρχεται στο μυαλο μου η σκεψη ότι χρειαζεται να τοποθετησουμε μια κουπαστη για να μην εχουμε μικροατυχηματα όπως το χθεσινο.Συνεχιζω να ανεβαινω νοητα ως το πλτυσκαλο αλλα δυστυχως δεν μπορω να στριψω γιατι ειμαι οκλαδον στη μεση του καθιστικου.Πρεπει να σηκωθω…Δεν εχω το κουραγιο αλλα πρεπει.Παλευω με τον εαυτο μου και σερνομαι εξω απ’το πλακακι μου που επι ωρα ειχα φωλιασει.Πλησιαζω το τηλεφωνο,σηκωνω το ακουστικο,σχηματιζω τον αριθμο,μου απανταει μια γλυκια φωνη από απεναντι και αφου επιβεβαιωνω πως είναι το αστυνομικο τμημα,τους ανακοινωνω ότι εγινε διαρρηξη στο διαμερισμα μου,δεινω τη διευθυνση μου,αφηνω το ακουστικο κατω στο πατωμα και ακουω επειτα από λιγο τον τουτ-τουτ.Παω αργα προς την πορτα πιανω απ’την κλωστη το αλογακι από ηλιο που αιωρειται,το κοιταζω,χαμογελαω γιατι σκεφτομαι ‘’πεταει ο γαιδαρος;πεταει’’,αποφαινομαι ότι το ντεκορεισιον μετα τη διαρρηξη είναι απολυτα μινιμαλιστικο και ανεβαινω διστακτικα την εσωτερικη σκαλα για να δω τα χαλια του πανω οροφου!!!