Mεμορις...

...πριν καλα καλα βγει ο ηλιος η μανα μου ερχοταν στο παιδικο δωματιο και μας σκουνταγε για να μας ξυπνησει.''Νικο,Χρηστο,Βασιλακη,ξυπνηστε''.Καθε πρωι μας ψιθυριζε τα ονοματα μας με γλυκια φωνη,ισως γιατι ενοιωθε τυψεις που μας σηκωνε χαραματα.Ποτε δεν αλλαζε τον γλυκο τονο της φωνης της ακομα κι αν η εγερση καθυστερουσε απο μερους μας.Εμεις,σχεδον παντα,ξυπνουσαμε με δυσκολια,παραπαταγαμε και σκουντουφλουσαμε στα επιπλα του σπιτιου,προχωρουσαμε και στηριζομαστε στα κασωματα καθε πορτας που αφηναμε πισω.Μπαιναμε στο μπανιο ενας- ενας ,ριχναμε δυο σταγονες στο προσωπο μας δηθεν οτι πληθηκαμε και φορουσαμε στη συνεχεια τα ξεφτισμενα ρουχα της δουλειας,που διαλεγαμε μεσα απο ενα μπογο ενος ραφιου στο οποιο αποθηκευονταν τα ρουχα που'χαν φυγει απ'τη μοδα!Αποτελουσε μεγαλη επιτυχια οταν καταφερνε καποιος απο μας να συνδυασει τα σκορπια ρουχα και να δημιουργησει ενα αξιοπρεπες σετ.Συνηθως κυκλοφορουσαμε και μοιαζαμε σαν κλοουν.

Στη συνεχεια ολα αναιξεραιτως τα μελη της οικογενειας παιρναμε απο μια μεγαλη μαυρη σακουλα σκουπιδιων,της καναμε τρεις τρυπες για το λαιμο και τα χερια και τη φορουσαμε για να προστατευτουμε απ'την πρωινη δροσια που τιναζονταν απ'τον πυκνοφυτεμενο καπνο.Οι μαυρες σακουλες διναν μια ομοιομορφια στους εργατες της οικογενειακης επιχειρησης και μας απαλασαν ,για δυο τουλαχιστον ωρες,απ'το μικρο κομπλεξ της γελοιας αμφιεσης μας.Οι πλεγμενες ψαθινες καλαθες φορτονωνταν στην καροτσα του κοκκινου ημιφορτηγου κι εμεις στιβαζομαστε -πεντε ατομα-στην καμπινα π[ου μετα βιας χωρουσε τρεις.Το μεσημερακι που γυρνουσαμε απ'το χωραφι ημαστε πιο ανετοι καθως ειχαμε την πολυτελεια να μπουμε στην καροτσα αφου ο ηλιος ηταν ψηλα,η μερα ειχε ζεστανει και δεν υπηρχε πλεον φοβος να αρπαξουμε κανενα κρυολογημα.

Κατα την αφιξη στο χωραφι ο ηλιος ειχε ηδη ανατειλει.Τοποθετουσαμε διασπαρτες τις καλαθες στο τμημα που θα δουλευαμε , καθενας επαιρνε το αυλακι του και ξεκινουσαμε το μαζεμα του καρπου του καπνου.Το μαζεμα του καπνου γινεται τμηματικα και χωριζεται σε πεντε ''χερια''.Ξεκινας απ'το πρωτο χερι που ειναι τα φυλλα στο κατω μερος του κορμου.Οταν τελειωνεις το χωραφι ξεκινας ξανα απ'την αρχη μαζευοντας το ''δευτερο χερι'' κ.ο.κ. ωσοτου μαζεψεις το τελευταιο χερι στην κορυφη του φυτου λιγο πριν το ανθος του.Το πρωτο χερι ειναι το πιο επιπονο γιατι αναγκαζεσαι να μπουσουλας στις ριζες του φυτου ,που αναλογα απ'το μεγεθος του χωραφιου μπορει να ειναι απο μερικες δεκαδες χιλιαδες εως μερικα εκατομυρια.Οσα γονατισματα καναμε μεσα σε μια μερα, δεν εχει κανει σε ολη τη ζωη του ουτε ο πιο θεοσεβουμενος χριστιανος!Το χειροτερο απ'ολα κατα τη συγκομιδη του καπνου ειναι η ''σαρκα'' οπως ονομαζεται η οποια ειναι μια μαυρη κολλωδης ''σκονη'' που υπαρχει στο μισχο των φυλλων και στη συνεχεια εναποθετεται στα χερια σου και δημιουργειται μια μαυρη κρουστα που θελει πολυ υπομονη για να καθαρισει.Δεν ειναι λιγες φορες που ξυπνουσαμε την επομενη εχοντας ακομη στα χερια μας την βρωμικη ''σαρκα'' της προηγουμενης μερας.

Εκεινες οι μερες του καλοκαιριου παιρνουσαν δυσκολα .Στην πραγματικοτητα δεν ηταν μαυρο μονο το καλοκαιρι μας.Την ανοιξη επρεπε να φυτευτει ο καπνος ριζα-ριζα και το φθινοπωρο επρεπε να φτιαξουμε δεματα απ'τον καπνο που ειχε ηδη ξεραθει στα αυτοσχεδια θερμοκηπια που 'χε κρεμαστει μετα την συγκομιδη του και το ''αρμαθιασμα'' του.Αφου επιστρεφαμε σπιτι κατα τις 11 και 30 το πρωι,παιρναμε απο μια σακοραφα και περνουσαμε φυυλλο -φυλλο τον καπνο για να δημιουργησουμε τις αρμαθες.Αυτο κραταγε ολη μερα και συνηθως ξεμπερδευαμε μετα τις 8 το βραδυ εχοντας κανει μοναχα διαλλειμα για το μεσημεριανο φαγητο.Ο μονος προνομιουχος ηταν ο παππους ,ο γεροντοτερος της οικογενειας ,που αυθαιρετα ειχε καθιερωσει ενα επιπλεον ημιωρο διαλειμα για να δει την σαπουνοπερα ''τολμη και γοητεια''.Επαναλαμβανω:...''εκεινες οι μερες του καλοκαιριου παιρνουσαν δυσκολα'' και παρακαλουσαμε-πραγμα περιεργο για παιδια-πότε θα'ρθει ο Σεπτεμβριος,ν'ανοιξουν τα σχολεια για να μας απαλλαξουν απ'το βασανο του καπνου.

...κατα τις δεκα καθε πρωι,η οικογενεια κουραζονταν και δεν απεδιδε τα αναμενομενα στο χωραφι.Τοτε ο πατερας μου αρχιζε τα τεχνασματα του:εβαζε επαθλο πεντε παγωτα διαφορετικης αξιας και αρχιζε ο συναγωνισμος ποιος θα παρει την πρωτια και ταυτοχρονα το καλυτερο παγωτο!Ολοι ξεραμε οτι επροκειτο για τεχνασμα αλλα το παιζαμε αφελεις γιατι ξεραμε κατα βαθος οτι η επιβιωση της οικογενειας εξαρτιοταν απ'την καλλιεργεια του καπνου...