Mπονο

O Μπονο ειχε λαγοκοιμηθει μοναχα δυο ωρες .Δεν του χρειαζονταν παραπανω και φυσικα δεν ενοιωθε καθολου κουρασμενος.Τεντωσε τα ποδια του,κουνησε λιγο το κεφαλι του,χασμουρηθηκε και εξυσε την κοιλια του.Στο ακουσμα του θορυβου του σκουπιδιαρικου οχηματος ανασηκωθηκε χωρις να ξαφνιαστει.Ηξερε ότι κάθε δευτερη μερα το απορριματοφορο θα’βγαινε στους δρομους με τις δαγκανες του για να γεμισει το στομαχι του.Η εξωτερικη εμφανιση του Μπονο ηταν καλη παρ’ότι ειχε να κανει μπανιο απ’την τελευταια φορα που εβρεξε,πριν εξι μερες.Παλι καλα που’ταν χειμωνας!Το ξανθοκοκκινο μαλλι του ηταν ελαφρως λιγδωμενο,όχι λογω της απλυσιας,αλλα γιατι εψαχνε χθες μεσα στον σκουπιδοκαδο μπας και βρει τιποτα να βαλει στο στομα του.Το ματι του γυαλιζε αλλα δεν ηταν τρελος.Το κορμι του δεν ειχε ελλατωματα εκτος απ’τα απεριποιητα μαλλια και τα νυχια.

Αντιθετα με τα εξωτερικα χαρακτηριστικα,του προσδιδαν αρκετες ατελειες στο χαρακτηρα του.Τον θεωρουσαν λιποψυχο γιατι δεν ειχε ερθει ποτε σε αντιπαραθεση και δεν ειχε αμυνθει όταν χρειαστηκε.Καποια στιγμη που χρειαστηκε να διεκδικησει μια σακουλα απ’τα σκουπιδια δεν το’πραξε και χαρακτηριστηκε δειλος.Παντως δεν μπορεσαν να του καταλογισουν ότι φοβηθηκε ή τραπηκε ποτέ σε φυγη, γιατι ηταν απολυτα εξοικιωμενος με τα παντα καθως τριγυρνουσε στους δρομους αυτης της πολης τεσσερα χρονια.Δεν επαιζε πλεον γιατι τον αφηναν μονο και η εσωτερικη παρορμηση για παιχνιδι ειχε ατονισει.Ολα αυτά βεβαια δεν μπορεις να πεις ότι είναι ελαττωματα για έναν ανθρωπο αλλα ο Μπονο -δυστυχως γι αυτόν-δεν είναι ανθρωπος αλλα είναι σκυλος.Ολα τα αδεσποτα που ζουν στην περιοχη του νοιωθουν ντροπη γι αυτόν γιατι δεν εχει ανεπτυγμενο κανενα ενστικτο των προγονων τους.Ακομα και το περασμα μιας γατας τον αφηνει αδιαφορο.’’Ε αυτό παει πολύ!’’Το μονο που καταφερνει να κανει πολύ καλα είναι να φερνει πισω οτιδηποτε του πεταξει καποιος περαστικος και είναι το μονο ενστικτο που του’χει απομεινει και το οποιο εχει τις ριζες του πολύ παλια όταν η πρωτη προγονος του μετεφερε την τροφη στη φωλια για να ταισει τα μικρα της .Αυτη η ικανοτητα του όμως περναει τελειως απαρατηρητη.

Ο Μπονο -αν ηταν ανθρωπος-θα λεγαμε ότι ηταν του ‘’κλωτσου και του μπατσου’’ ,μεχρι τη στιγμη που μπηκε στη ζωη του ο Καρλ, ο οποιος ηταν αυτος που του εδωσε το ονομα λογω καποιας αδυναμιας που’χε σε καποιον καλλιτεχνη.Το εμπειρο ματι του Καρλ –που είναι χρονια εκπαιδευτης σκυλων-κατι διεκρινε στο μικρο τετραποδο όταν μια μερα πηγε ν’αφησει στον καδο μια σακουλα σκουπιδιων.Καθως πλησιασε τον Μπονο αρχισε να σκεφτεται ποσο πολύ μισει αυτους που το παιζουν φιλοζωοι και ριχνουν φαγητο στα χιλιαδες αδεσποτα που κυκλοφορουν.Το μονο που καταφερνουν είναι να πολλαπλασιαζουν αθελα τους τα αδεσποτα και ταυτοχρονα να πολλαπλασιαζονται κι οι αρρωστιες που εχουν πανω τους.Κανεις τους δεν σκεφτεται ότι αντι να τους πετανε ένα κομματι ψωμι και να το παιζουν ευεργετες, πρεπει να τους δωσουν στεγη,να τα εμβολιασουν και να τα φροντισουν για το υπολοιπο της σκυλισιας ζωης τους.Ο Καρλ ασχοληθηκε και χαιδεψε το Μπονο ως τη στιγμη που καταλαβε ότι είναι ετοιμος να δεχθει το λουρακι που’χε φερει μαζι του.Υστερα τον εβαλε στο μικρο στεισιον βαγκον και τον απαλλαξε απ’τη μιζερη καθημερινη ζωη.

Το καινουριο περιβαλλον δεν εκανε καμια εντυπωση στο Μπονο γιατι δεν ειχε καμια ταση φοβιας ή επιφυλαξης.Ισα-ισα που του ηταν ευχαριστο γιατι του εξασφαλιζε τροφη χωρις να χρειαζεται να βουταει μες στους βρωμικους καδους.Η ανεμελη αυτη ζωη κρατησε μοναχα τον πρωτο καιρο ενώ αργοτερα αρχισε ο Καρλ να του βαζει καποιες ασκησεις που επρεπε να εκτελει.Ο Μπονο ειχε αρχισε να συνηθιζει γιατι ειχε καταλαβει ότι οσο πιο υπακουος ηταν τοσο πιο πολύ τον φροντιζε το αφεντικο του.Ο Καρλ απ’τη μερια του ηταν υπομονετικος,σταθερος στη συμπεριφορα του,αντιλαμβανονταν τις αναγκες ενός σκυλου,αγαπουσε τον Μπονο,τον επιβραβευε όταν επρεπε και τον εκπαιδευε σταδιακα χωρις ιδιαιτερη βιασυνη γιατι ηξερε ότι ειχε θεσει υψηλο στοχο.Πολλες φορες χρειαζονταν να γινεται αυστηρος , υψωνε τον τονο της φωνης του και κατά ένα περιεργο τροπο ο Μπονο καταλαβαινε ότι κατι δεν ειχε κανει σωστα και αμεσως διορθωνονταν.

Στο καταλληλα διαμορφωμενο περιβαλλον του σπιτιου του Καρλ αρχισε να μαθαινει το Μπονο να περπατα σε ευθεια γραμμη εκτος κι αν συναντησει εμποδιο,δεν εστριβε στις γωνιες εκτος κι αν του δινοταν η σχετικη εντολη,εμαθε –το’ξερε ηδη αλλα το εξελιξε-να περπατα στην κινηση και να προσεχει τα αυτοκινητα και διδαχτηκε παρα πολλα αλλα που ο Καρλ εκρινε απαραιτητα.Το σπουδαιοτερο όμως ηταν ότι μπορουσε να κρινει το υψος και το πλατος μιας διαδρομης ώστε να ειδοποιησει εγκαιρα το αφεντικο του για να μη χτυπησει.Αφου περασαν μερικοι μηνες ο Καρλ συνεχισε την εκπαιδευση του Μπονο σε κατοικημενες περιοχες με δυσκολες συνθηκες.Η ανταποκριση του σκυλου ηταν αριστη και αφου εφθασε στο επιθυμητο αποτελεσμα,τοτε εκανε την εμφανιση του ενας άλλος κυριος που περπατουσε επιφυλακτικα και κρατουσε κι ένα μπαστουνακι.Παρ’ολο την πρωτη εντύπωσή του ο Μπονο δεν αργησε να τον δεχτει σαν αφεντικό του και συνεχισαν να εκπαιδευονται μαζι ωσπου μια μερα ηρθε στιγμη να ξαναμετακομισει σε καινουρια κατοικια.Περασαν τρια χρονια από τοτε και ο Μπονο συμβιωνει ακομη με τον κυριο αυτόν που ποτε δεν εμαθε το ονομα του γιατι είναι μονος και κανεις δεν τον προσφωνει.Ειναι όμως περηφανος γιατι αναγνωρισαν το μοναδικο σκυλισιο ενστικτο που μπορουσε να χρησιμευσει καπου και περνα καμαρωτα μπροστα απ’τα αδεσποτα της παλιας του γειτονιας κι ας μην ξερει ότι φερει τον τιτλο ‘’σκυλος συνοδος τυφλων’’.