Αναμασημενα λογια
12 χρονια στην ιδια δουλεια,9 χρονια στο ιδιο ποστο.Καθε μερα τυπικες καλημερες με τους ιδιους ανθρωπους.Ελλειψη αυθορμητισμου και αναμασημενες οι ιδιες ατακες.Ρηχο χιουμορ,καφριλικι και ολοι προβλεψιμοι ανα πασα στιγμη.
Δεν εχω να προσφερω τιποτα πια.ΔΕΝ ΘΕΛΩ να προσφερω...Πεθανε η εποχη που πιστευα στο αισθημα της δημιουργιας κατα την διαρκεια της ασκησης του ''επαγγελματος''.Ισως να πεθανα κι εγω και δεν το'χω συνειδητοποιησει.Πλεον μοιαζει με αναγκαιο κακο η οκταωρη απασχοληση.Πολλες φορες μαλιστα το 8ωρο γινεται 12ωρο και μερικες φορες γινεται 24ωρο(υπερωριες που ποτε δεν πληρωνομαι).Αν οι υπερωριες πληρωνονταν αναλογικα δεν θα χρειαζονταν πλεον να δουλευω!!
Αισθανομαι πως πρεπει να αποσυρθω...(τι κριμα που χρειαζονται 35 ετη για συνταξη)Φανταζομαι τη μερα που θα ξυπνησω το πρωι και θα φτιαξω το προγραμμα μου με βαση τις αναγκες τις δικες μου κι οχι του εργοδοτη μου...Φανταζομαι τη μερα της συνταξιοδοτησης μου.Απο μονη της αυτη η σκεψη δειχνει τη μιζερια μου.Ειναι σαν να επιθυμω να επιταχυνω τους δεικτες των ρολογιων και να φθασω ενα βημα πιο κοντα στον ιδιο το θανατο μου(αλλη μια ατακα που εχει χιλιοειπωθει).
Δεν μπορω πλεον να απολαυσω τιποτα.Ευτυχως που μπορω στη δουλεια μου να κλεβω λιγο χρονο και να γραφω τις σκεψεις μου...Αυτο κανω και τωρα.Αυτο με βοηθαει να μην τρελαθω.Κι εχω παντα διπλα μου ενα βιβλιο που με βοηθαει να ξεπερναω το ανιαρο δωδεκαωρο.Κι αμεσως περναει απ'το μυαλο μου ,οτι ακομα κι αυτη η καθημερινη αναγνωση ενος βιβλιου ,δεν ειναι τιποτ'αλλο,παρα μια μηχανικη αποπειρα για να κοροιδευω τον εαυτο μου.
Νοιωθω παντως την αναγκη να δηλωσω οτι δεν ειμαι πεσιμιστης.Ξερω οτι δεν γινομαι πιστευτος αλλα δεν προκειται 'να με παρει απο κατω'.
Δεν εχω να προσφερω τιποτα πια.ΔΕΝ ΘΕΛΩ να προσφερω...Πεθανε η εποχη που πιστευα στο αισθημα της δημιουργιας κατα την διαρκεια της ασκησης του ''επαγγελματος''.Ισως να πεθανα κι εγω και δεν το'χω συνειδητοποιησει.Πλεον μοιαζει με αναγκαιο κακο η οκταωρη απασχοληση.Πολλες φορες μαλιστα το 8ωρο γινεται 12ωρο και μερικες φορες γινεται 24ωρο(υπερωριες που ποτε δεν πληρωνομαι).Αν οι υπερωριες πληρωνονταν αναλογικα δεν θα χρειαζονταν πλεον να δουλευω!!
Αισθανομαι πως πρεπει να αποσυρθω...(τι κριμα που χρειαζονται 35 ετη για συνταξη)Φανταζομαι τη μερα που θα ξυπνησω το πρωι και θα φτιαξω το προγραμμα μου με βαση τις αναγκες τις δικες μου κι οχι του εργοδοτη μου...Φανταζομαι τη μερα της συνταξιοδοτησης μου.Απο μονη της αυτη η σκεψη δειχνει τη μιζερια μου.Ειναι σαν να επιθυμω να επιταχυνω τους δεικτες των ρολογιων και να φθασω ενα βημα πιο κοντα στον ιδιο το θανατο μου(αλλη μια ατακα που εχει χιλιοειπωθει).
Δεν μπορω πλεον να απολαυσω τιποτα.Ευτυχως που μπορω στη δουλεια μου να κλεβω λιγο χρονο και να γραφω τις σκεψεις μου...Αυτο κανω και τωρα.Αυτο με βοηθαει να μην τρελαθω.Κι εχω παντα διπλα μου ενα βιβλιο που με βοηθαει να ξεπερναω το ανιαρο δωδεκαωρο.Κι αμεσως περναει απ'το μυαλο μου ,οτι ακομα κι αυτη η καθημερινη αναγνωση ενος βιβλιου ,δεν ειναι τιποτ'αλλο,παρα μια μηχανικη αποπειρα για να κοροιδευω τον εαυτο μου.
Νοιωθω παντως την αναγκη να δηλωσω οτι δεν ειμαι πεσιμιστης.Ξερω οτι δεν γινομαι πιστευτος αλλα δεν προκειται 'να με παρει απο κατω'.
posted by Νicola Beerman | 5/16/2006 06:53:00 AM
4 Comments:
12 χρόνια; Δουλεύεις από μικρός! Μου κάνει εντύπωση, δεδομένου ότι πολλοί συνομήλικοι μου περιμένουν απ'το χαρτζηλίκι των γονιών και τα reality να λύσουν το πρόβλημα της ζωής τους...
Καλημέρα. Οταν είσαι σε μία δουλειά - λούκι, μιά ρουτίνα, μια βαρεμάρα, δεν μπορείς, πνίγεσαι. Ομως έχεις σταθερό μισθό, άσχετα αν δεν πληρώνεσαι υπερωρίες. . Επειδή όμως είναι βαρύ το τίμημα που πληρώνεις για να έχεις σταθερή δουλειά, μήπως μπορούσες να βρείς ένα χόμπυ, κάτι άλλο που θα σου αποροφούσε την ενέργειά σου που χάνεται μέσα στο στενοκέφαλο εργασιακό σου περιβάλλον? Εχω μία φίλη που το πρωϊ είναι λογίστρια και το βράδυ παίζει σε ένα μουσικό θέατρο.
Μαρινα καλα τα λες ,αλλα εγω αντι να βρω χομπι αναγκαζομαι να αφησω(λογω δουλειας)κι αυτα που ηδη εχω...
Ζόριιιιιιιιιι! Άσχημο πράγμα κι αυτό το βιώνουν οι περισσότεροι! Κουράγιο, Νικόλα!
Post a Comment
<< Home