Το άρωμα

Έκλεισα τα μάτια μου μα σ’έβλεπα να φεύγεις

ήταν βαρυχειμωνιά έξω έκανε κρύο,

κατέβηκες βήμα ταχύ σαν είπες το αντίο,

βαριά ανάσα στάθηκα στο τζάμι το θολό

κι απόμεινα το δρόμο να κοιτώ.

εδώ και ώρα είχες χαθεί μα σ’έβλεπα στην πόρτα

καθόμουν κι εγώ πλάι σου και είμαστε σαν πρώτα

θυμάσαι που με ρώταγες αν τάχα σ’αγαπούσα;

‘’όχι πολύ...μα αρκετά...’’συνήθως απαντούσα

κι αναρωτιόσουν σιωπηλή ποιο’ταν το πιο μεγάλο

ότι θα μ’άφηνες γι αυτό δε χώραγε στο νου μου να το βάλω

τώρα αποπνικτικός ο αέρας μες στο δώμα

μα νοιώθω στο ρουθούνι μου τ’άρωμα που έβαζες στο σώμα

κρατάω τα παράθυρα ερμητικά κλειστά

να φυλακίσω την οσμή

μα όλα μάταια

έχεις χαθεί ανεπιστρεπτί.

..............................................................

και ξάφνου θέλω να τρέξω, να ταξιδέψω

να νοιώσω πάλι μικρό παιδί

να πλάσω όνειρα λευκές νεράιδες

να ζωγραφίσω λευκό πουλί

που θα ραμφίζει έξω στο τζάμι

τον πίνακα της παγωνιάς

με μάυρο φόντο βαθύ σκοτάδι

κι εγω μονάχος θωρώ τη φλόγα της μοναξιάς

και τ’ωριο ονειρο χάνεται μονομιάς.