Μοντέρνος κυνηγός

Χτυπάει ο μάυρος το σφυρί

και τρίζει το αμόνι

δίνει μορφή στο σίδερο

και το βουτά μεσ'το νερό

καπνίζει σαν παγώνει

παίρνουν μορφή τα βέλη του

το πρόσωπο γελάει

λάβα,φωτιά,γάνα παντού

κι αυτός πιστός ατάραχος

το σχέδιο ακλουθάει

Λευκό ολόγιομο φεγγάρι μαύρη αδειανή καρδιά

της μπαλκονόπορτας το τζάμι ιδρωμένο και θολό

μεσάνυχτα Σαββάτο βράδυ το δώμα μοιάζει με σπηλιά

κι ωσάν ν’ακούω τη φωνή σου

από γραμμόφωνο παλιό

ο χάρος βγήκε αποβραδίς

στη πλάτη του φαρέτρα

πάει ο καιρός που κράταγε

στα χέρια του σφεντόνα και

μια πέτρα.

κουράστηκε χρόνους πολλούς

δε σέρνει πια ψυχές κάτω στον άδη

στα γηρατειά του πλέον κυνηγά

τον έρωτά μας ακλουθά

τον έβαλε σημάδι

ο έρωτας μας στάσιμος αδύνατο να τρέξει να ξεφύγει

τα πόδια του χώνει βαθιά στη λάσπη και το μέλι

σφικτή θηλειά,ασφυκτιά,παλεύει αλλά τον πνίγει

κι ανήμπορος ,γιομάτα-μ’αντίδοτο του έρωτα-

δέχεται τα κοφτερά τα βέλη …