Πόνος και ρίμα

Τα βράδια στέκω μοναχός

μαζεύω τα συντρίμια

τα πρωινά είμαι σκεφτικός

βαδίζω στα καλντερίμια

εκεί που περπατήσαμε

τις νύχτες του χειμώνα

σε χαλικόστρωτα στενά

με φόντο το φεγγάρι

εκεί…

κάνω ταξίδι όνειρο

μέσα στο χωροχρόνο

κι ίσως απόψε ξεχαστώ

και σβήσω λίγο πόνο

αντί για ανακούφιση

πέφτω σε μαύρη τρύπα

στο τούνελ άκουσα ψευδά

τα λόγια που σου είπα

προχτές που τσακωθήκαμε…

κι όμως…

με ποτό θα τον παλέψω το χειμώνα

και τα βράδια θ’απομένω μοναχός

στο ταβάνι θ’ανεβαίνει του τσιγάρου ο καπνός

κι η καρδιά θα υπομένει τον τυφώνα

θα αδιάσω απ΄το άλμπουμ τις φωτό;

και το τζάκι θα ετοιμάσω να τις κάψω;

μια στερνή φορά μπορεί να κλάψω

στον καθρέφτη θ’απομείνω να ρωτώ

άραγε ήταν μάταια αυτά τα χρόνια

μήπως χαθήκαν ανεπιστρεπτί

μοιραία λάθη έκανα,έσφαλες κι εσύ

κι ήμασταν της μοίρας έρμαια πιόνια.