Τ'αγκάθια της Κρίστι

Μετά από αρκετές βόλτες στα γύρω στενά παρκάραμε με δυσκολία κοντά σε μια στάση και εμποδίζαμε τη θέση μιας ράμπας ατόμων με ειδικές ανάγκες.Ήταν περασμένες μία και δεν ανησυχούσαμε για κλήση,όσο για τη ράμπα,πάει καιρός που απωλέσαμε την αλτρουιστική μας συμπεριφορά.

Κατεβήκαμε,πάτησα το μπουτόν των ηλεκτρομαγνητικών κλειδαριών,περπατήσαμε πέντε μέτρα,κοίταξα προς τα πίσω και ξαναπάτησα το κουμπί γιατί πλέον είχα αποκτήσει μόνιμη φοβία αφού το αυτοκινητό μου είχε δεχτεί τελευταία επανελλειμένες παραβιάσεις.Βαδίσαμε μερικά μέτρα,στρίψαμε στη στοά,κοντοσταθήκαμε γιατί δεν γνωρίζαμε ποιο απ’όλα τ’ασανσέρ να πάρουμε,τελικά μετά από λογικούς συνειρμούς διαλέξαμε λάθος,το σωστό όπως αποδείχτηκε αργότερα…Αφού ασφάλισε η διπλή πόρτα του ανελκυστήρα,πάτησα τον αριθμό 3 κι έδωσα κίνηση στα συρματόσχοινα που περιμέναν υπομονετικά.Το ανέβασμα δεν ήταν ομαλό,νοιώσαμε αρκετά ταρακουνήματα και κάπου ανάμεσα στον πρώτο και στον δεύτερο,λες κι ήθελε να ανακτήσει δυνάμεις,το ασανσέρ έκανε μια παύση,τα φώτα σβήσαν κι έπειτα συνέχισε.

Αναρωτήθηκα αν οι επιθεωρήσεις γίνονται εικονικά κι αλήθεια είναι ότι ακόμη και σ’αυτή την περίπτωση,οι πιθανότητες να βρεθώ τη λάθος στιγμή στο συγκεκριμένο λάθος ασανσέρ που θα πέσει,είναι απειροελάχιστες.Αναθεώρησα την σκέψη αυτή όταν αναλογίστηκα πόσες χιλιάδες ανελκυστήρες θα υπολειτουργούν λόγω του βαθμού ανευθυνότητας που υπάρχει καθώς το κέρδος προέχει κι η ασφάλεια έρχεται σε δεύτερη μοίρα.Δεν πρόλαβα να τελειώσω τον μαθηματικό μου συλλογισμό γιατί χτύπησε το κουδούνι που σήμανε ότι φθάσαμε στον τρίτο.Πριν βγούμε η ματιά μου έπεσε στο μεγάλο κενό ανάμεσα στην πόρτα και τον όροφο που μου κίνησε υποψίες για πιθανή μετατόπιση.Σηκώσαμε το πόδι και κάνοντας ένα μικρό πηδηματάκι βρεθήκαμε έξω.Οι δυο δεσποινίδες που με συνόδευαν ήταν πολύ προσεκτικές μην τυχόν παραπατήσουν λόγω των ψηλοτάκουνων παπουτσιών που φορούσαν.Η αλήθεια είναι ότι δεν φοβόταν μην πέσουν αλλά μην σπάσει κανένα τακούνι και τους χαλάσει τη βραδιά!

Η Τζέμα φορούσε ένα ροζ φόρεμα ιδιαίτερα στενό στις γάμπες και περπατούσε με μικρά βήματα σαν γκέισα.Αργότερα μου εξομολογήθηκε ότι δεν έφταιγε το φόρεμα για το βηματισμό αλλά το πέδιλο που την είχε χτυπήσει.Όπως και να’χει αυτό το περπάτημα της έδινε ιδιαίτερη χάρη και συναθροίζοντάς το με το νάζι που’χε,ανεπιφύλακτα θα’λεγα ότι έδειχνε πολύ σέξι.

Η Κρίστι πιο απλά ντυμένη,φορούσε ένα κάπρι τζιν με δυο διακριτικές μαργαρίτες κι ένα μωβ ραντάκι.Για υπόδημα είχε διαλέξει ένα ψηλοτάκουνο κλειστό πέδιλο με ανάγλυφο σχέδιο λουλουδιών που της ανασήκωνε τους γλουτούς.Όταν τεντώνονταν φαινόταν πάνω απ’το ουραίον οστό το μαύρο στρινγκ που φορούσε.Δεν θυμάμαι άλλη φορά να’χα προσέξει πόσο καλοσχηματισμένο κορμί είχε.

Ακολουθήσαμε δυο τρεις σημάνσεις που οδηγούσαν στη γυαλινη φιμέ τζαμόπορτα του προορισμού μας.Μία καλοντυμένη ψηλή κοπέλα-νεράιδα καλύτερα-μας άνοιξε,μας καλωσόρισε κι έλυσε και το στιγμιαίο προβλημά μου,προς τα ποια κατεύθυνση ανοίγει το τζάμι.Είναι αλήθεια πως για αδιευκρίνιστους λόγους καθυστερώ να αντιληφθώ ποιο φύλο πρέπει να σπρώξω ή να τραβήξω όταν πρόκειται να περάσω μια είσοδο.Το εσωτερικό,δεν ξέρω αν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες μας,πάντως θα το χαρακτήριζα λιτό,σχεδόν άδειο.Μονάχα μερικές σκόρπιες πολυθρόνες σκηνοθέτη,ένα μικρό μπαρ στη γωνία,δυο-τρία σκαμπό,μια εσωτερική σκάλα που λίγοι γνωρίζαν που οδηγούσε,μερικές αφίσες που δίναν ζωντάνια στους μαύρους τοίχους και χαμηλός φωτισμός που τόνιζε ακόμη περισσότερο την κατανυκτική ατμόσφαιρα.

‘’Τί δουλειά έχουμε εδώ μέσα’’ σκέφτηκα προς στιγμήν.Ένα κακό προαίσθημα τριβέλιζε το μυαλό μου.Περπατήσαμε διαγώνια ολόισια προς το μπαρ.Τα τακούνια των κοριτσιών ερχόταν σ’επαφή με το καλογυαλισμένο ξανθό ξύλινο πάτωμα και σπάγαν τη σιωπή.Ένοιωσα πολλες ματιές να καρφώνονται πάνω μας.Μια δεσποινίδα μας ανέκοψε όταν πέρασε από μπροστά μας.Πρόσεξα ότι τα τακούνια της δεν ακούγονταν λες κι αιωρούνταν,όπως τα φαντάσματα.Γενικά έδειχνε φυσιολογική και κρατούσε δυο τσαντάκια,ένα μικρό κι ένα μεγαλύτερο.Δεν άργησα να διαπιστώσω ότι όλες οι γυναίκες της αίθουσας κρατούσαν δυο τσαντάκια.Μια σκέψη μ’έκανε ν’ανατριχιάσω.Τελικά ακουμπήσαμε στο μπαρ και κάναμε τους αδιάφορους.Ρώτησα τα κορίτσια αν θέλαν ποτό για να σπάσω την αμηχανία που νοιώθαμε.Σκεφτόμουν ότι ήταν λάθος επιλογή που δεν καθήσαμε κοντά στην έξοδο.Κοιταξα την μπαργούμαν και μου φάνηκε πολύ χλωμή.Θυμήθηκα το βλέμμα των νεκρών.Παρήγγειλα τα ποτά χωρίς να την κοιτάζω κατευθείαν στα μάτια.Σήκωσα το ποτήρι μου και ρούφηξα μια μεγάλη γουλιά αλκοόλ για να χαλαρώσω.Είπια και δεύτερη και τρίτη.Χωρίς να το πολυκαταλάβω άδειασα το ποτό και ψιλοζαλίστηκα…

Ένας διάσημος σταρ διέσχισε το χώρο αλλά όλοι κάνανε τους αδιάφορους.Σε τέτοιες συγκεντρώσεις…ολοι είναι ίσοι γιατί όλοι έχουν ερθει για ένα συγκεκριμένο σκοπό,για ένα πάθος που δίνουν τη ζωή τους γι αυτό…Κι όμως ακόμη και σ’αυτές τις συγκεντρώσεις υπάρχουν ‘’τύποι’’ ανθρώπων που αποκλείεται να τους συναντήσεις,λες κι υπάρχει εσωτερική διαλογή.Αποκλείεται λόγου χάρη να δεις αυτόν τον πενηντάρη που χθες καθόταν απέναντιί μου στο λεωφορείο.Χρόνια τώρα τον παρατηρούσα να προσπαθεί να πουλήσει λογής λογής μικροπράματα,άλλοτε φθηνιάρικα κι ενίοτε μερικά καλά κομμάτια όπως ένα ρολόι ή ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου.Ήταν ο πιο συνεπής μικροπωλητής που’χα δει στη ζωή μου.Πάντα παρών στο πόστο του απ΄τις πρώτες πρωινές ώρες ως τις πέντε το απόγευμα.Λες και χτυπούσε κάρτα.Ήταν ολόιδιος όπως την πρώτη φορά που τον είδα,Λιγάκι γερασμένος με κάτασπρα μαλλιά και ολόλευκο απεριποίητο μούσι που άρχισε να τα’αφήνει τον τελευταίο χρόνο μάλλον γιατί είχε κουραστεί να ξυρίζεται.Φορούσε το ίδιο γκρι παντελόνι,άσπρο πουκάμισο και το ίδιο γκρι σπορ αμάνικο όπως την πρώτη φορά.Κρατούσε στα χέρια του ένα κόκκινο πακέτο τσιγάρα .Υπέθεσα ότι θα βγάλει τσιγάρο να το κρατήσει στα δάχτυλα ή να το βάλει σβηστό στα χείλη του αφού δεν μπορούσε να καπνίσει μες στο λεωφορείο.Δεν έκανε τίποτα από τα δυο.Πήρε το πακέτο κι άρχισε να το μασουλάει με τα ούλα της άνω γνάθου καθώς έλειπαν τα πάνω δόντια του.Αναρωτήθηκα αν το’κανε για να μετριάσει την ανυπομονησία του για τσιγάρο ή αν απλά του άρεσε να μασουλάει με τα οργωμένα άκαρπα ούλα του.Άλλες φορές που τον είχα συναντήσει είχα κάνει την σκέψη ότι ένας συνεπής καλοστεκούμενος μικροπωλητής σαν κι αυτόν δεν θα’χε οικονομικό πρόβλημα.Έκανα λάθος.Αυτή τη φορά πρόσεξα την κενή στοματική του κοιλότητα που μαρτυρούσε ακριβώς το αντίθετο.Η λεπτομέρεια του κοκκινου ακριβού πακέτου που κρατούσε αποτελούσε την πιο τρανή απόδειξη ότι η κατάστασή του ήταν αποτέλεσμα των επιλογών του.Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία πως ήταν δέσμιος των παθών του όπως δέσμιοι ήμαστε κι εμείς που βρεθήκαμε σ’αυτόν τον περίεργο χώρο,περασμένες μία,μ’αυτους τους αλήθεια παράξενους μαυροντυμένους θαμώνες…

Αν και περίμενα κάποιος να πάρει το λόγο και να προλογίσει αυτό το event ,τελικά δεν συνέβη.Όλα γίνανε τελείως ξαφνικά.Τα φώτα χαμηλώσαν ακόμη περισσότερο,άρχισε ν’ακούγεται μουσική κι ένα μαυροντυμένο ζευγάρι εμφανίστηκε στη μέση του ξύλινου παρκέ.Ο άντρας φορούσε ένα μαύρο υφασμάτινο παντελόνι,σκούρα μυτερά μποτίνια και μαύρο πουκάμισο με ελαφρώς γυρισμένα τα μανίκια.Είχε μαύρα μαλλιά δεμένα κοτσιδάκι και φορούσε σκουλαρίκι.Ήταν μελαχροινός αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω περισσότερες λεπτομέρειες του προσώπου του γιατί το φως ήταν λιγοστό.Η γυναίκα μελαχροινή κι αυτή έλαμπε απ’την κορφή ως τα νύχια.Δεν θυμάμαι ούτε τι φορούσε ούτε πώς κινούνταν.Λες κι έχουν σβηστεί όλα απ’το μυαλό μου…Θυμάμαι μονάχα ότι έλαμπε.Είχε αλήθεια μια παράξενη μακάβρια ομορφιά!Θυμάμαι το πίσω μέρος του κεφαλιού της,τα μακρυά μαύρα ριχτά μαλλιά της,έναν αληθινό μαύρο καταρράκτη μαλλιών!Αν κι έχω απωλέσει την εικόνα της θυμάμαι ότι μου άρεσε.Με μαγνήτιζε κι είμαι βέβαιος ότι τα μάτια μου ήταν καρφωμένα πάνω της και κοιτιύσαν μονάχα αυτή.Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να θυμάμαι τον παρτενέρ της αφού κοίταζα συνέχεια εκείνη…

(συνεχίζεται)