Επαίτης

Kουρασμένος μέσα στο αστικό λεωφορείο,φανάρι κόκκινο,κολλημένο το πρόσωπο στο θολωμένο τζάμι,κοιτώ την πλατεία μασουλώντας τη μπαγιάτικη τσίχλα μου…

…εσύ κάθεσαι μαζεμένος στο ανεμοδαρμένο παγκάκι και προσπαθείς να προφυλάξεις το ρυτιδιασμένο κοκκαλιάρικο κορμί σου απ’το χιονιά.Παρά τη δυσάρεστη θέση σου-την επαιτεία εννοώ-έχεις χρέος στον εαυτό σου να κρατήσεις κάτι απ’την παλιά σου περηφάνια.Η καμπουριασμένη κορμοστασιά σου δεν θυμίζει τίποτα από εκείνον τον άνδρα της ασπρόμαυρης φωτογραφίας που’χες παλιότερα κρεμασμένη στον τοίχο του καθιστικού σου.Παρά το κρύο, σαν ν’αντιστέκεσαι στα σχόλια του τυχαίου παρατηρητή,σηκώνεις το δεξί πόδι και το σταυρώνεις πάνω στ’άλλο.Τί σημασία κι αν τα κουρελιασμένα ρούχα δεν σε βοηθάνε,η στάση του σώματος σου δείχνει ανθρωπο αξιοπρεπή.Την ίδια αξιοπρέπεια δείχνεις κι όταν τεντώνεις το χέρι να ζητήσεις βοήθεια απ’τους περαστικούς.Δεν προστρέχεις σε τεχνάσματα και υπερβολές γιατί δεν σ’απασχολεί αν δεν μαζέψεις το μικροποσό που χρειάζεται για το φαγητό της ημέρας.Εξ άλλου συνήθισες να μένεις δυο και τρεις μέρες νηστικός.Νοιάζεσαι μονάχα να δαμάσεις τις σκέψεις που σου φέρνουν εικόνες απ’τα πρώιμα ευτυχισμένα χρόνια.Αυτές οι αναμνήσεις σε μαστιγώνουν κι όταν κοπάζουν χυμάει το ανεμοσούρι του χειμώνα.Κάλλιο ο αίολος παρά οι σκέψεις!

Είναι και κάτι άλλο που σ’ενοχλεί,είναι το βλέμμα των συνανθρώπων σου κι οι αυθόρμητες ατάκες που ξεστομίζουν σαν βρεθείς στο διάβα τους.Αλήθεια είναι πως πολλές φορές ,αποστασιοποιημένος,ανάγνωρίζεις ότι πολλοί από δαύτους έχουν καλή αίσθηση του χιούμορ και δεν τους αδικείς καθώς γνωρίζεις ότι στις μέρες μας επικρατεί καχυποψία κι επιφυλακτικότητα.

Άρχισε εν τω μεταξύ να βραδιάζει κι η θερμοκρασία πέφτει κι άλλο.Η κίνηση έχει σπάσει.Εδώ που τα λέμε σ’αυτή την πλατεία δεν βολτάρουν πολλοί γιατί δεν έχει τίποτα να επιδείξει.Μονάχα μια στερεμένη πέτρινη βρύση,μερικά γυμνά δένδρα,ένα περίπτερο-ευτυχώς για σένα-που τραβάει λίγο κοσμο,ένας μισογκρεμισμένος τοίχος,παντού πεταμένα σκουπίδια δειγμα του πολιτισμού αυτού του τόπου, κι εσύ βέβαια,αναπόσπαστο κομμάτι του τοπίου ώσπου το χέρι του δρεπανοφόρου ζωγράφου αρπάξει τη σπάτουλα και σε εξαφανίσει απ’τον πίνακα της ζωής.Ίσως ο απρόσιτος καλλιτέχνης να φανεί γεναιόδωρος και να σε τοποθετήσει σ’άλλο καμβά με καλύτερες συνθήκες.Ένα πράγμα φοβάσαι,μη σε κάνει πορτραίτο και βιώσεις την απόλυτη μοναξια!Πάντως παραδέχεσαι ότι συνειδητά έχεις επιλέξει να μην μετακομίσεις σ’άλλη πλατεία γιατί δε θες η επαιτεία να’ναι προσχεδιασμένη κι επιτηδευμένη.Κι ακριβώς γι αυτές σου τις αρχές φροντίζεις πάντα να σταματάς να ζητιανεύεις όταν καταφέρνεις να μαζέψεις το αντίτιμο για ένα πιάτο φαί,τρόπος του λέγειν καθώς συνήθως το φαγητό είναι του ποδαριού.Πάντα αυστηρός με τις αρχές σου εκτός από σήμερα,ιδιαίτερη μέρα καθώς έχουμε 31 του Δεκέμβρη.Σήμερα κάνεις υπερωρίες για να μπορέσεις να πας σε κανένα ταβερνάκι να τσιμπολογήσεις και να βρέξεις το λαρύγγι σου με λίγο κρασάκι.Δυστυχώς όμως παρα την παραχώρηση που κάνεις στον εαυτό σου δεν θα καταφέρεις να γευτείς έστω τη μικρή αυτή περιστασιακή χαρά γιατί σήμερα ελάχιστοι ξεμύτισαν απ’τα σπίτια τους λόγω της παγωνιάς.Ίσως να’ναι καλύτερα έτσι γιατί όπου κι αν πας απόψε θα πληγωθείς βλέποντας όλους τους άλλους να’χουν καποιο δίπλα τους και δεν θα’χεις καν την δυνατότητα να μεθύσεις για να ξεχαστείς καθώς τα χρήματα σου θα’ναι ελάχιστα.Η αδυναμία συσσωρευσης χρήματος-λόγω αρχών όπως είπαμε-σ’εχει βοηθήσει να γλιτώσεις απ’τον αλκοολισμό κι αυτό με τη σειρα του σε κρατα αξιοπρεπή με καθαρό μυαλο και κριτική ικανότητα που σου δίνει τη δυνατοτητα να σκεφτείς ότι στη σημερινη κοινωνία κάποιοι υποφέρουν απ΄την αδυναμία συσσωρευσης χρήματος κι οι υπόλοιποι απ΄την ευκολία απόκτησης αυτών.

Πάνω που βασανίζεις το μυαλό σου με ‘’ψευτοφιλοσοφίες του δρόμου’’πλησιάζει ένας ευτραφής κοντόσωμος μεγάλης ηλικίας-όχι ανθρωπος-αλλά σκύλος.Είναι λευκός με μαύρη μουσούδα και μερικές μαυρες πινελιές στο πλατύ του στήθος και στα πόδια.Δεν τον έχεις ξαναδεί στη γειτονιά.Ποιός ξέρει τι να τον οδήγησε στα μέρη σου.Μπορεί να ψάχνει για φαγητό,μπορεί να ψάχνει για παρέα.Μπορει να’ναι ταξιδευτής!Μήπως κάνει χιλιόμετρα για να ζεσταθεί;Μπα,δεν το’χει ανάγκη καθώς το πλούσιο διπλό τρίχωμα του επιτρέπει ν’αντέχει σ’ακόμη πιο χαμηλές θερμοκρασίες.Αχ!Μακάρι να’χες κι εσύ τρίχωμα…Πού να το φανταστεί η φύση ότι θα ξεπέσεις τόσο πολύ και δε θα’χεις τη δυνατότητα να βάλεις πάνω σου ένα παλιόρουχο να ζεσταθείς!Το όμορφο τετράποδο πλησιάζει χωρίς φόβο, κάθεται ακριβώς μπροστά σου με ελαφρά σηκωμένο το κεφάλι και σε κοιτάζει με λυπημένο ύφος ολόισια στα μάτια.Παρά το γεγονός ότι κρατάς ένα ξεροκόματο στο χέρι,δεν στρέφει καθόλου το βλέμμα του σ’αυτό.Είναι μεγάλος θεατρίνος-όχι σαν εσένα-και ξέρει ακριβώς τι χρειάζεται για να σε τουμπάρει!Παρά το γεγονός ότι δεν κανει επιπόλαια λάθη,δεν γνώρίζει κάτι πολύ σημαντικο για την εκβαση της αποστολης του.Το ψωμί που κρατάς είναι πολύτιμο γιατί δεν έχεις φάει εδώ και τρείς μέρες.Αυτος παίζει σωστά το σκυλίσιο ρόλο του και τηρεί αυστηρα τις οδηγίες του αέναου σκηνοθέτη της φύσης.Λυπημένο παρακαλεστικό ύφος και βλέμμα επίμονο!Εσύ απ’τη μεριά σου,πιο αυθόρμητος στο ρόλο σου,αυτοσχεδιάζεις κι απλώνεις διστακτικά το χέρι σου και τον χαιδευεις κάτω απ’τα σαγόνια.Κουνάς το κεφαλι σου και μονολογείς.

’’Καημένε ,είσαι κι εσύ ζητιάνος αλλά έπεσες σε λάθος ανθρωπο…Τουλάχιστον δεν θα κάνω τα λάθη που καταλογίζω στους περαστικούς…Ας σου δωσω σημασία,ας σε χαιδέψω κι ας σου μιλήσω…Μπορεί και συ να μην έχεις κανέναν όπως εγώ…’’

Λες κι ο σκύλος κατάλαβε τα λόγια,σταμάτησε τους θεατρινισμούς κι έπεσε ανάσκελα να δεχτεί τα γεναιόδωρα χάδια σου.Εσύ, γεναιόδωρε επαίτη, αρχισες να γελάς-τι όμορφα που γελάς-γιατι σκεφτηκες ότι έπεσες σε ιδιαίτερο σκύλο που γνώριζε πιθανόν ξένες γλώσσες.Δεν προφτασε ούτε ο σκύλος να δει το χαμογελό σου γιατι εσβησε αναπάντεχα όπως αναπάντεχα είχε γεννηθεί πριν λίγο.Σ’έπιασε στενοχώρια γιατί σκέφτηκες ότι εχετε την ίδια ανάγκη από χάδια.Η αλήθεια είναι ότι για σένα στεναχωρήθηκες κι όχι για το σκύλο. Πάντως ακόμη κι εσύ που σε καμια περίπτωση δεν θα’θελες να δειχνεις γελοίος,ακόμη κι εσύ περήφανε ζητιάνε,θα ‘πεφτες τ’ανάσκελα και θα’κανες ένα σωρό καραγκιοζηλίκια αν ήταν να σε χαιδέψει ένα χέρι.Δεν σκεφτεσαι χάδια ερωτικά γιατί εχεις επίγνωση της κατάστασης σου αλλά σκεφτεσαι ένα χάδι συμπάθειας,ένα απλό χάδι-κι αφού πρόκειται για όνειρο-γιατί όχι,σκέφτεσαι και μια αγκαλιά που χρόνια τώρα σου’χει λείψει…Και τότε ξαφνικά ο σκύλος σηκώνει το μπροστινό του πόδι,σε γρατσουναει κι έπειτα πάλι ανασκελα να κουνα μεσα-έξω τα μπροστινα του πόδια σαν να σε καλεί στην αγκαλιά του.Και συ ζητιάνε που δεν ξερεις από σκυλίσια συμπεριφορά νομιζεις ότι συνέβη κάτι μαγικό,τον σηκώνειςς , τον αγκαλιαζεις,βουρκώνεις , κλαις όπως δεν έχεις κλάψει ποτέ,βουτάς το ξεροκόματο,το κόβεις στα δυο,το μοιράζεσαι με το σκύλο κι απομένετε κι οι δυο μες στο κρύο, στιγμιαία ευτυχισμένοι να μασουλάτε το μπαγιάτικο ψωμί…