Αλληγορία

Κάθεσαι στην αναπαυτική ηλεκτρονική πολυθρόνα που σου επιτρέπει να κινείσαι με άνεση,ακούραστα,σε οποιαδήποτε κατεύθυνση και μπροστά σου,σχεδόν ακουμπάς πάνω του,στο επιβλητικό σκούρο σκαλιστό μοναστηριακού τύπου τραπέζι.Πάνω στη καλολουστραρισμένη επιφάνεια στέκουν ακίνητα πικοιλόμορφα ανισομεγέθη εύθραυστα πορσελάνινα κομμάτια που ανυπομονούν να τα τοποθετήσεις στην προκαθορισμένη θέση τους ώστε να γινουν τελικά το ψεύτικο τοπίο που απεικονίζουν και ως κάδρο να αποτελέσουν την όμορφη πινελιά του παλιομοδίτικου καθιστικού σου.Χρόνια παλευεις να τελειώσεις αυτό το puzzle που δε μοιάζει με κανένα προηγούμενο.Σ’έχει δυσκολέψει αφάνταστα γι αυτό και νοιώθεις ευφορία κάθε φορα που ανακαλύπτεις ένα σωστό κομμάτι.Σήμερα έφτασε η στιγμή που ονειρευόσουν.Έχεις μπροστά σου τα δυο τελευταία κομμάτια που ακόμα κι αν απαρνηθείς να βάλεις κανείς δεν θα δυσκολευτεί να εντοπίσει τι κρύβεται πάνω στο κενό τους.Χαρούμενος τα πιάνεις στα χέρια σου,τα πετάς εναλλάξ στον αέρα και μοιάζεις με ζογκλέρ σε άδειο τσίρκο.Αδικαιολόγητα αποφασίζεις και τα εκσφενδονίσεις στον απέναντι τοίχο και πλέον κείτονται ως θρύψαλα στο μαρμάρινο πάτωμα.Πάντα σ’άρεσε να’σαι ιδιόρυθμος ακόμα και σ΄αυτές τις μικρές δημιουργίες σου.Ευχαριστημένος γλιστράς το έργο σου πάνω στο γυάλινο κάδρο που περίμενε υπομονετικά εδώ και τόσα χρόνια.Βιδώνεις το πίσω μέρος του κάδρου και φυλακίζεις το τοπίο μια για πάντα.Είναι αδύνατο να περάσει έστω κι ένα μόριο αέρα ανάμεσα στα δυο γυάλινα φύλλα.Έμψυχα κι άψυχα όντα ασφυκτιούν.Απτόητος εσύ βουτάς στα χέρια σου αλφάδι-κατσαβίδι, πιάνεις τις βάσεις,και τις τοποθετείς στον τοίχο.Σηκώνεις τον ψευτοπίνακα και σπέυδεις να τον κρεμάσεις.Κάνεις μονάχα μια λάθος κινηση,παραπατάς ,το κάδρο σου γλιστρά και πριν προλάβεις να συνειδητοποιήσεις τι έγινε,βλέπεις στο πάτωμα δυαλυμένο το έργο σου και τα κομμάτια θρυματισμένα.Κοιτάζεις μια τον τοίχο μια το πατωμα,μια τον τοιχο,μια το πάτωμα.Λυμένα γόνατα κι απόγνωση στο βλέμμα σου.Κι όμως δεν λυγίζεις.Παίρνεις μια βαθιά ανάσα,σκύβεις και μαζεύεις τα θρύψαλα με το φαράσι.Θρύψαλα,σκόνη και δάκρυα!Αδειάζεις όλο το συνοθύλευμα πάνω στο τραπέζι και προσπαθεις να ξεκινήσεις απ’το μηδέν έχοντας μπροστά σου μια πρόκληση καθως ο βαθμός δυσκολίας έχει αυξηθεί εκθετικά.Άραγε πόσο καιρό θα σου πάρει να ξαναφτιάξεις το παζλ;

Λόγια ασήμων(κι ενίοτε μεθυσμένων) ανδρών

''Δύσκολο εώς απίθανο να σε καταλάβει ένα σκυλί,τουλάχιστον σε ακούει...και σπάνια θα σε διακόψει''

(beerman)

Oνειρο?

Ένας συνειρμός με οδηγησε δέκα χρόνια πριν,όταν πάτησα -πρώτη φορά-το πόδι μου στο Άμστερνταμ.Ένας φίλος μου είχε ήδη εκεί ένα μήνα και με περίμενε.Σαν ρώτησα να μου πει τις πρώτες εντυπώσεις για τον τόπο που θα διαμέναμε τους επόμενους μήνες εκείνος μού απάντησε:’’ξέχνα τα βουνά,τέρμα οι ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες,πήγαινε ν’αγοράσεις ποδήλατο…εδώ όλος ο κόσμος κυκλοφορεί με ποδήλατο…’’Αρχικά δεν μπορούσα να αντιληφθώ τι σήμαινε αυτή η φραση,χρειάστηκε τρεις μέρες για να πιάσω το νόημα.Την τέταρτη μέρα πήγα κι αγόρασα ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο.Το καβάλησα μονάχα έξι μέρες γιατί την έβδομη μου το κλέψαν.Αυτή η βδομάδα ήταν αρκετή για να αποτυπωθεί στον ιστό του εγκεφάλου μου μια εικόνα,μια αίσθηση,κάτι περίεργο που έμελλε να μ’ακολουθεί για πάντα.Οι μέρες κυλήσαν,ο ακούραστος χρόνος έκανε το καθήκον του,χάθηκε ο παράδεισος , γύρισα Ελλάδα.Μαζί μου κουβάλησα και τ’όνειρο ενός ποδηλατόδρομου στο τόπο μας.Δειλά δειλά άρχισα να το εκμυστηρεύομαι στις παρέες που καθόμουνα.Δεν με παίρναν στα σοβαρά.Τα χρόνια περνούσαν,συνέχιζα να λέω το ίδιο παραμύθι στους φίλους μου,κατάντησα γραφικός.Κάποιοι μου κολλήσαν το προσωνύμιο ‘’ο ποδηλατάκιας’’.

Σήμερα ,δέκα χρόνια μετά,καθώς το πρόβλημα του κυκλοφοριακού άρχισε ν’αγγίζει και το νησί μας,με αποκορύφωμα στα σαββατοκύριακα του καλοκαιριού,οι νίξεις που κάνω για ποδηλατοδρομο είναι καθημερινές.Η αντιμετώπιση των συμπολιτών μου ακόμη η ίδια.Προχτές που ήμουν σ’ένα ποδηλατάδικο,αφού τον ζάλισα τον άνθρωπο με τ’όνειρο μου,αγανακτισμένος ο μάστορας γύρισε και μου ‘πε:

‘’…κοίτα να δεις αδερφέ,εγώ ποδήλατα θέλω να πουλήσω…αυτά όμως δεν γίνονται…’’.

Κι όμως γινονται,σκεφτόμουν εγώ.Το νησί μας είναι όλο κι όλο τρεις δρόμοι και τα χιλιόμετρα μετρημένα.Ας φτιάξουμε για αρχή μια πρότυπη διαδρομή και δεν είναι ανάγκη να’ναι πλακόστρωτη όπως στην Ολλανδια.Αρκεί για αρχή μια τσιμεντονησίδα και βάψιμο της ασφαλτου για να ξεχωρίζει.Και δυο τρια φανάρια…Και μπορεί να χρειαστουν μήνες ή και χρονια για ν’αγοράσουμε ποδήλατο και καποιοι από εμάς δεν θα τ’αγορασουν καθόλου γιατι είμαστε καποιας ηλικίας κι εκτος απ’τα προβλήματα υγείας είμαστε κι αγυριστα κεφαλια!Αλλά θα’χουμε αυξήσει τις πιθανοτητες τα παιδιά μας να υιοθετήσουν μια άλλη φιλοσοφία ζωης κι ίσως να καταφέρουν να διώξουν το μικρόβιο που κόλλησε η γενιά μας,αυτό το μικρόβιο που μας κάνει να παίρνουμε το αυτοκίνητο για να πάμε στο περίπτερο της γειτονιάς.

Μοιάζουν με απατηλό όνειρο όλες αυτές οι προσδοκίες…Μοιάζουν με όνειρο γιατι εχουμε μάθει ν’απαιτουμε μοναχα έναν ασφαλτοδρομένο δρομο λίγο πριν τις εκλογές.Οι ρωμαίοι διναν άρτο και θεαματα για να κουμαντάρουν τα πλήθη.Οι πολιτικοί μας δεν μας δινουν ουτε καν αυτό τον άρτο,Μας δινουν ψίχουλα κι εμείς τρεχουμε σαν τα πρόβατα και ρίχνουμε την ψήφο μας.

Kαι θα’θελα με την ευκαιρία αυτή να ρωτήσω τον συγκοινωνιολόγο του νησιού μας(πήρα τηλέφωνο στο δημαρχείο και μου΄παν ότι υπάρχει συγκοινωνιολόγος!!) πότε σκέφτεται να πάρει μέτρα (αν σκέφτεται…) και τι είδους μέτρα θα λάβει.Αναρωτιέμαι –δικαίως νομίζω-ποιος είναι ο ρόλος του και φοβάμαι μήπως κατέχει απλά τον τίτλο…

Και πείτε μου Κύριε Συγκοινωνιολόγε και Κύριε Δήμαρχε αν έπεσε στην αντίληψή σας το πρόβλημα που δημιουργείται στις παραλλήλους της Σαλαμίνος και της Ιπποκράτους στις οποιες παρκάρουν αυτοκίνητα και στις δυο πλευρές(καθώς δεν υπάρχει σχετίκή σήμανση)με αποτέλεσμα να γίνονται επικίνδυνοι ελιγμοί,αδικαιολόγητα μποτιλιαρίσματα και οπισθοδρομήσεις(κυριολεκτικά και μεταφορικά…).Πολλές φορές μάλιστα αναγκαζόμαστε να κάνουμε όπισθεν στην Λ.Σαλαμίνος αφου δεν μπορούμε να στρίψουμε σε στενό(τα οποία είναι διπλής κατεύθυνσης χωρίς να μπορούν να φιλοξενήσουν δυο αυτοκίνητα)και λόγω του προαναφερθέντος προβληματος στάθμευσης.Μήπως θα’πρεπε Κυριοι καποια στιγμή να μονοδρομηθούν μερικοί οδοί;Λέω μηπως… Και μην μου απαντησετε κύριε Δημαρχε ότι υπάρχουν άλλες προτεραιότητες(π.χ. αποχετευτικό) γιατί δεν το ανεχόμαστε άλλο αυτό το παραμύθι.

Επειδή όμως ξέφυγα απ’το θέμα μου,ας επανέλθω κι ας περιγράψω το όνειρό μου:

…το φέρυ μπόουτ αδειάζει καμιά διακοσαριά ποδηλάτες στα Παλούκια κι αυτοί ξεχύνονται στην Λ.Σαλαμίνος ακολουθώντας τον πλατύ ποδηλατοδρομο,προστατευμένοι απ’την σκιά που δημιουργείται από τα δένδρα που εχουν φυτευτεί σ’όλο το μηκος της λεωφόρου.Τα αυτοκίνητα κινουνται στην μοναδικη λωρίδα που διατίθεται γι αυτά και σταματούν για να δώσουν προτεραιότητα στους πεζούς που ξεχειλίζουν στα πεζοδρόμια.Διάσπαρτα στο κέντρο,ανά τακτά διαστήματα, υπάρχουν μετταλικά στηριγματα στάθμευσης για να ασφαλίζονται εκεί τα ποδηλατα.Σ’ολο το νησί υπάρχουν σταθμοί απ’τους οποίους μπορεί κανείς να δανειστεί ένα δημοτικό ποδήλατο αν κατέχει την μηνιαία καρτα.Οι μισοί ποδηλάτες στρίβουν για την Λ.Αιαντείου που οδηγεί στις πολυπόθητες πλαζ κι οι υπόλοιποι συνεχίζουν κατά μήκος της παραλίας για να πάνε είτε στην αγορά είτε στα γραφικά στενοσόκακα.Στις ψαροταβέρνες κοντά στην μαρίνα οι επισκέπτες απολαμβάνουν το φρέσκο ψαράκι ενώ χαζεύουν τον κυματισμό που δημιουργείται από μερικά ψαροκάικα που επιστρέφουν.Έξω απ’τις ταβέρνες,στις προβλεπόμενες θέσεις,οι αναβάτες έχουν παρκάρει διαφόρων τύπων,σχημάτων και χρωμάτων ποδήλατα τα οποία κλέβουν την παράσταση καθώς σπανίως θα δεις αυτοκίνητο,όχι γιατί δεν υπάρχουν ,αλλά γιατί όλα είναι παρκαρισμένα στα παρκινγκ που φτιάχτηκαν μακριά απ’την πλακόστρωτη παραλία…

Και επανέρχομαι σ’εσάς κύριε Δήμαρχε και σας τονίζω ότι δεν είμαι αδαής και γνωρίζω ότι η πραγματοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος εκτός από οικονομικό έχει και πολιτικό κόστος γιατί θα βρει αντιμέτωπους αφ’ενός μεν καποιους πολίτες που νομίζουν ότι ζουν σαραντα χρόνια πριν αφ’ετέρου δε καποια συμφέροντα πού δε θα’θελαν σε καμιά περίπτωση το αυτοκίνητο ν’αντικατασταθεί απ’το ποδηλατο.Ομως,αν θέλετε να πάει μπροστά αυτός ο τόπος κι αν πραγματικά θελετε να εξασφαλίσετε καλύτερη ποιότητα ζωής για τα παιδια μας, θα σας συμβούλευα να πέρετε κάποια ρίσκα και που ξέρετε,ίσως αυτό το ρίσκο να αποτελέσει το ‘’εισητήριο’’ για την επόμενη τετραετία και γιατί όχι,και για την υστεροφημία σας.Εκτός βέβαια κι αν είστε ικανοποιημένος απ’το ψέυτικο χειροκρότημα που σας αποδίδουν όταν παρευρίσκεστε στις λιγοστές πολιτιστικές εκδηλώσεις του νησιού μας(χειροκρότημα που συνήθως ξεκινά απ’τον αντιδήμαρχο και δειλά-δειλά μεταφέρεται…).Τελευταία μαλιστα διακρίνω και μια δυσκολία στους λόγους που πάντα φροντίζετε να βγάζετε στις διαφορες εκδηλωσεις.Μήπως αυτή η δυσκολία οφείλεται στις τύψεις που νοιώθετε γι αυτά που κάνετε ως δημαρχος(ή γι αυτά που ΔΕΝ κάνετε…);Πάντως κατά την ταπεινή μου άποψη έχετε πολύ δρόμο για να κερδίσετε το πηγαίο χειροκρότημα των πολιτών του νησιού.Μακάρι αυτός ο δρόμος να’ναι ο ποδηλατόδρομος που ονειρεύομαι και μακάρι να σας συναντώ μπροστά μου σε κάθε πεταλιά,να σας συναντώ στον πεζόδρομο,να σας συναντώ κάτω απ΄τους φανοστάτες των ασφαλτοδρομένων(βάσει προδιαγραφών) δρόμων,να σας συναντώ δίπλα στον κάδο απορριμάτων,στον κάδο ανακύκλωσης (γυαλιου,χαρτιου κτλ.),να σας συναντω ακόμα και στον κάδο ακαθαρσιών κατοικίδιων ζώων.

Όλα αυτά που προανέφερα κύριε δήμαρχε δεν είναι όνειρο.Ολα αυτά είναι ΟΡΑΜΑ!Δυστυχώς όμως σχεδόν ολοι οι δημαρχοι που περάσατε απ’αυτόν τον τόπο,το μόνο όραμα που’χατε ηταν λίγη πίσσα στους δρόμους και το αποχετευτικό.Στις μέρες που ζούμε αυτά δεν είνει όραμα.Αυτα είναι αυτονόητα.

Μοντέρνος κυνηγός

Χτυπάει ο μάυρος το σφυρί

και τρίζει το αμόνι

δίνει μορφή στο σίδερο

και το βουτά μεσ'το νερό

καπνίζει σαν παγώνει

παίρνουν μορφή τα βέλη του

το πρόσωπο γελάει

λάβα,φωτιά,γάνα παντού

κι αυτός πιστός ατάραχος

το σχέδιο ακλουθάει

Λευκό ολόγιομο φεγγάρι μαύρη αδειανή καρδιά

της μπαλκονόπορτας το τζάμι ιδρωμένο και θολό

μεσάνυχτα Σαββάτο βράδυ το δώμα μοιάζει με σπηλιά

κι ωσάν ν’ακούω τη φωνή σου

από γραμμόφωνο παλιό

ο χάρος βγήκε αποβραδίς

στη πλάτη του φαρέτρα

πάει ο καιρός που κράταγε

στα χέρια του σφεντόνα και

μια πέτρα.

κουράστηκε χρόνους πολλούς

δε σέρνει πια ψυχές κάτω στον άδη

στα γηρατειά του πλέον κυνηγά

τον έρωτά μας ακλουθά

τον έβαλε σημάδι

ο έρωτας μας στάσιμος αδύνατο να τρέξει να ξεφύγει

τα πόδια του χώνει βαθιά στη λάσπη και το μέλι

σφικτή θηλειά,ασφυκτιά,παλεύει αλλά τον πνίγει

κι ανήμπορος ,γιομάτα-μ’αντίδοτο του έρωτα-

δέχεται τα κοφτερά τα βέλη …

Αρχή και τέλος

-Καλημέρα σας

-Καλημέρα

-Ξέρω ότι σκέφτεστε πως είναι περίεργο σ΄αυτή τη ζούγκλα που ζούμε κάποιος σχεδόν άγνωστος να σας λέει καλημέρα…

-Μην είστε βέβαιος κύριε ψυχολόγε,εξάλλου μένουμε στην ίδια πολυκατοικία

-Πού πηγαίνετε αν μου επιτρέπετε

-Στο κομμωτήριο

-Χωρίς καμια διάθεση κολακείας επιτρέψτε μου να πω ότι δεν το χρειάζεστε καθόλου γιατί έχετε υπέροχα μαλλιά

-Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω εν μέρει…είναι θέμα επιβίωσης καθώς δουλέυω εκεί…

-Αν δεν έχετε αντίρηση μπορώ να σας συνοδέψω;

-Πιστέυετε ότι διατρέχω καποιο κίνδυνο;

-Σ’αυτές τις γειτονιές κυκλοφορούν πολλοι ενοχλητικοί τύποι…και μια όμορφη γυναίκα σαν εσάς…

-και πώς είστε βεβαιος ότι δεν μου αρέσουν οι ενοχλητικοί;

-πράγματι δεν το’χα σκεφτεί!

-Πρέπει να σας αφήσω

-Τι κρίμα,φθάσαμε;

-Δυστυχώς…

-Αλήθεια δεν μου είπατε τα’ονομά σας

-Ο πληθυντικός σας δεν μου άφησε περιθώριο

-Ω,συγνώμη εμένα με λένε Τονι

-Χάρηκα πολύ Τόνι καλή σου μέρα

-Εξακολουθείτε να μη μου λέτε τ’ονομά σας

-…αφού εξακολουθείς να μου μιλάς στον πληθυντικό

-Το θεωρείς αγένεια;

-Όχι ,αν σκεφτώ τη διαφορά ηλικίας μας

-Κοίταξε έχω την άποψη ότι η γυναίκα γίνεται περισσοτερο σέξι όταν περασει τα τριάντα…και μην μου πεις ότι στα τριαντα +είσαι δα τόσο μεγαλη…

-Δεν είπα ότι είμαι μεγάλη απλά είναι μεγάλη η διαφορά ηλικίας μας

-Θες να πεις ‘ότι ε’ιμαι μικρός;

-Κάθε άλλο,δείχνεις πολύ μεγαλύτερος απ΄ότι είσαι…απλά δεν μπορείς να φανταστείς τι ζητά μια γυναίκα της ηλικίας μου…

-Γιατί επιμένεις ότι η ηλικία συμβαδίζει με τις…υπάρχουν τόσοι ανώριμοι γέροι και τόσοι προσγειωμένοι νεαροί…

-Να υποθέσω ότι τοποθετείς τον εαυτό σου στην δεύτερη κατηγορία

-Κάθε άλλο,απλά ελπίζω στην πορεία να ωριμάσω για να μην καταλήξω ανώριμος γεροξεκούτης.

-Τελικά παραδέχεσαι ή όχι ότι εισαι αυτό που φοβόμουν;

-Δηλαδή;

-Ένας νεαρός που προσπαθεί να εντυπωσιάσει μια σαραντάρα γυναίκα

-Να ‘’προσεγγίσει’’ θα έλεγα

-Να πηδήξει θα’λεγα εγώ καθώς την προσέγγιση την έχεις πετύχει !Συμβαδίζουμε πλάι-πλάι τοση ώρα…

-Με παρεξήγησες,τελοσπάντων σ’αρέσουν τα στοιχήματα;

-Άλλο πάλι κι αυτό…για πες…

-Βάζεις στοίχημα ότι αν μου δωσεις την ευκαιρια τριών εξόδων,θα μ’έχεις ερωτευτεί;

Ας ξεκινήσουμε από απόψε…τι θα’λεγες να φάμε μαζί;

-Από αυτοπεποίθηση καλά πας αλλά είμαι σίγουρη πως δεν μπορείς να φανταστείς τις ανάγκες μου…και πιστεύεις ότι θα μου άρεσε ένα ρομαντικό δείπνο

-Είμαι έτοιμος να ακούσω τι πραγματικα επιθυμείς…

-Έλα στο διαμέρισμα μου το βράδυ να σου πω…καλή σου μέρα

(κλείνει την πόρτα του κομμωτηρίου)

-Τα’ονομά σου δεν μου’πες…

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

-Κλαις;

-Όχι

-Και τα δάκρυα;

-Έκλαιγα…τώρα δεν κλαίω

-Και γιατί παρακαλώ έκλαιγες;

-Η Ζωή με κάνει να κλαίω

-Και γιατί δεν της μιλάς της Ζωής;

-Αυτό κάνω αλλά δεν με καταλαβαίνει…

-Δεν μιλάει την ίδια γλώσσα;

-Δυστυχώς δεν μιλάει την ίδια γλώσσα …εγώ μιλάω τη γλώσσα της σιωπής…

-Και γιατί δεν μαθαίνεις τη γλώσσα της;

-Θα με μάθεις τη γλώσσα της ζωής

-Και πως θα σου μάθω…

-Αφού είσαι η ζωή μου…

(κάνανε έρωτα για τελευταία φορά, μηχανικά, τώρα κοιτάζουν το ταβάνι,μιλάνε κι οι δυο πλέον την ίδια γλώσσα,την γλώσσα της σιωπής,αποφέυγουν να αλληλοκοιταχτούν και αρκούνται να κοιτάζουν τις σκιές τους απ'το αμυδρο φως του πορτατίφ...)

Πέντε λεπτά

…και σαν έφυγες έπεσα ανάσκελα στο κρεβάτι και σε σκεφτόμουν.Κοίταζα το ταβάνι κι έβλεπα αστέρια.Προσπάθησα αλλά δεν άντεξα.Έκλαιγα ακατάπαυστα.Σε ήξερα μονάχα πέντε λεπτά.Δεν ήξερα τίποτα για σένα.Γνώριζα μονάχα μερικά εξωτερικά σου χαρακτηριστικά κι αυτά θολά μέσα στο μισοσκόταδο του σαλονιού.Θυμάμαι μονάχα τα τεράστια εκφραστικά σου μάτια.Αυτά τα μάτια που με κοιτούσαν εκείνα τα ονειρικά πέντε λεπτά.Αυτά τα μάτια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ.Γιατί έκλαψα όμως;…………Μάλιστα,τώρα κατάλαβα γιατί έκλαψα…Άλλος ένας ανεκπλήπωτος έρωτας!Άλλα δυο όμορφα μάτια που θέλω να ξεχάσω…

Πόνος και ρίμα

Τα βράδια στέκω μοναχός

μαζεύω τα συντρίμια

τα πρωινά είμαι σκεφτικός

βαδίζω στα καλντερίμια

εκεί που περπατήσαμε

τις νύχτες του χειμώνα

σε χαλικόστρωτα στενά

με φόντο το φεγγάρι

εκεί…

κάνω ταξίδι όνειρο

μέσα στο χωροχρόνο

κι ίσως απόψε ξεχαστώ

και σβήσω λίγο πόνο

αντί για ανακούφιση

πέφτω σε μαύρη τρύπα

στο τούνελ άκουσα ψευδά

τα λόγια που σου είπα

προχτές που τσακωθήκαμε…

κι όμως…

με ποτό θα τον παλέψω το χειμώνα

και τα βράδια θ’απομένω μοναχός

στο ταβάνι θ’ανεβαίνει του τσιγάρου ο καπνός

κι η καρδιά θα υπομένει τον τυφώνα

θα αδιάσω απ΄το άλμπουμ τις φωτό;

και το τζάκι θα ετοιμάσω να τις κάψω;

μια στερνή φορά μπορεί να κλάψω

στον καθρέφτη θ’απομείνω να ρωτώ

άραγε ήταν μάταια αυτά τα χρόνια

μήπως χαθήκαν ανεπιστρεπτί

μοιραία λάθη έκανα,έσφαλες κι εσύ

κι ήμασταν της μοίρας έρμαια πιόνια.

Τ'αγκάθια της Κρίστι

Μετά από αρκετές βόλτες στα γύρω στενά παρκάραμε με δυσκολία κοντά σε μια στάση και εμποδίζαμε τη θέση μιας ράμπας ατόμων με ειδικές ανάγκες.Ήταν περασμένες μία και δεν ανησυχούσαμε για κλήση,όσο για τη ράμπα,πάει καιρός που απωλέσαμε την αλτρουιστική μας συμπεριφορά.

Κατεβήκαμε,πάτησα το μπουτόν των ηλεκτρομαγνητικών κλειδαριών,περπατήσαμε πέντε μέτρα,κοίταξα προς τα πίσω και ξαναπάτησα το κουμπί γιατί πλέον είχα αποκτήσει μόνιμη φοβία αφού το αυτοκινητό μου είχε δεχτεί τελευταία επανελλειμένες παραβιάσεις.Βαδίσαμε μερικά μέτρα,στρίψαμε στη στοά,κοντοσταθήκαμε γιατί δεν γνωρίζαμε ποιο απ’όλα τ’ασανσέρ να πάρουμε,τελικά μετά από λογικούς συνειρμούς διαλέξαμε λάθος,το σωστό όπως αποδείχτηκε αργότερα…Αφού ασφάλισε η διπλή πόρτα του ανελκυστήρα,πάτησα τον αριθμό 3 κι έδωσα κίνηση στα συρματόσχοινα που περιμέναν υπομονετικά.Το ανέβασμα δεν ήταν ομαλό,νοιώσαμε αρκετά ταρακουνήματα και κάπου ανάμεσα στον πρώτο και στον δεύτερο,λες κι ήθελε να ανακτήσει δυνάμεις,το ασανσέρ έκανε μια παύση,τα φώτα σβήσαν κι έπειτα συνέχισε.

Αναρωτήθηκα αν οι επιθεωρήσεις γίνονται εικονικά κι αλήθεια είναι ότι ακόμη και σ’αυτή την περίπτωση,οι πιθανότητες να βρεθώ τη λάθος στιγμή στο συγκεκριμένο λάθος ασανσέρ που θα πέσει,είναι απειροελάχιστες.Αναθεώρησα την σκέψη αυτή όταν αναλογίστηκα πόσες χιλιάδες ανελκυστήρες θα υπολειτουργούν λόγω του βαθμού ανευθυνότητας που υπάρχει καθώς το κέρδος προέχει κι η ασφάλεια έρχεται σε δεύτερη μοίρα.Δεν πρόλαβα να τελειώσω τον μαθηματικό μου συλλογισμό γιατί χτύπησε το κουδούνι που σήμανε ότι φθάσαμε στον τρίτο.Πριν βγούμε η ματιά μου έπεσε στο μεγάλο κενό ανάμεσα στην πόρτα και τον όροφο που μου κίνησε υποψίες για πιθανή μετατόπιση.Σηκώσαμε το πόδι και κάνοντας ένα μικρό πηδηματάκι βρεθήκαμε έξω.Οι δυο δεσποινίδες που με συνόδευαν ήταν πολύ προσεκτικές μην τυχόν παραπατήσουν λόγω των ψηλοτάκουνων παπουτσιών που φορούσαν.Η αλήθεια είναι ότι δεν φοβόταν μην πέσουν αλλά μην σπάσει κανένα τακούνι και τους χαλάσει τη βραδιά!

Η Τζέμα φορούσε ένα ροζ φόρεμα ιδιαίτερα στενό στις γάμπες και περπατούσε με μικρά βήματα σαν γκέισα.Αργότερα μου εξομολογήθηκε ότι δεν έφταιγε το φόρεμα για το βηματισμό αλλά το πέδιλο που την είχε χτυπήσει.Όπως και να’χει αυτό το περπάτημα της έδινε ιδιαίτερη χάρη και συναθροίζοντάς το με το νάζι που’χε,ανεπιφύλακτα θα’λεγα ότι έδειχνε πολύ σέξι.

Η Κρίστι πιο απλά ντυμένη,φορούσε ένα κάπρι τζιν με δυο διακριτικές μαργαρίτες κι ένα μωβ ραντάκι.Για υπόδημα είχε διαλέξει ένα ψηλοτάκουνο κλειστό πέδιλο με ανάγλυφο σχέδιο λουλουδιών που της ανασήκωνε τους γλουτούς.Όταν τεντώνονταν φαινόταν πάνω απ’το ουραίον οστό το μαύρο στρινγκ που φορούσε.Δεν θυμάμαι άλλη φορά να’χα προσέξει πόσο καλοσχηματισμένο κορμί είχε.

Ακολουθήσαμε δυο τρεις σημάνσεις που οδηγούσαν στη γυαλινη φιμέ τζαμόπορτα του προορισμού μας.Μία καλοντυμένη ψηλή κοπέλα-νεράιδα καλύτερα-μας άνοιξε,μας καλωσόρισε κι έλυσε και το στιγμιαίο προβλημά μου,προς τα ποια κατεύθυνση ανοίγει το τζάμι.Είναι αλήθεια πως για αδιευκρίνιστους λόγους καθυστερώ να αντιληφθώ ποιο φύλο πρέπει να σπρώξω ή να τραβήξω όταν πρόκειται να περάσω μια είσοδο.Το εσωτερικό,δεν ξέρω αν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες μας,πάντως θα το χαρακτήριζα λιτό,σχεδόν άδειο.Μονάχα μερικές σκόρπιες πολυθρόνες σκηνοθέτη,ένα μικρό μπαρ στη γωνία,δυο-τρία σκαμπό,μια εσωτερική σκάλα που λίγοι γνωρίζαν που οδηγούσε,μερικές αφίσες που δίναν ζωντάνια στους μαύρους τοίχους και χαμηλός φωτισμός που τόνιζε ακόμη περισσότερο την κατανυκτική ατμόσφαιρα.

‘’Τί δουλειά έχουμε εδώ μέσα’’ σκέφτηκα προς στιγμήν.Ένα κακό προαίσθημα τριβέλιζε το μυαλό μου.Περπατήσαμε διαγώνια ολόισια προς το μπαρ.Τα τακούνια των κοριτσιών ερχόταν σ’επαφή με το καλογυαλισμένο ξανθό ξύλινο πάτωμα και σπάγαν τη σιωπή.Ένοιωσα πολλες ματιές να καρφώνονται πάνω μας.Μια δεσποινίδα μας ανέκοψε όταν πέρασε από μπροστά μας.Πρόσεξα ότι τα τακούνια της δεν ακούγονταν λες κι αιωρούνταν,όπως τα φαντάσματα.Γενικά έδειχνε φυσιολογική και κρατούσε δυο τσαντάκια,ένα μικρό κι ένα μεγαλύτερο.Δεν άργησα να διαπιστώσω ότι όλες οι γυναίκες της αίθουσας κρατούσαν δυο τσαντάκια.Μια σκέψη μ’έκανε ν’ανατριχιάσω.Τελικά ακουμπήσαμε στο μπαρ και κάναμε τους αδιάφορους.Ρώτησα τα κορίτσια αν θέλαν ποτό για να σπάσω την αμηχανία που νοιώθαμε.Σκεφτόμουν ότι ήταν λάθος επιλογή που δεν καθήσαμε κοντά στην έξοδο.Κοιταξα την μπαργούμαν και μου φάνηκε πολύ χλωμή.Θυμήθηκα το βλέμμα των νεκρών.Παρήγγειλα τα ποτά χωρίς να την κοιτάζω κατευθείαν στα μάτια.Σήκωσα το ποτήρι μου και ρούφηξα μια μεγάλη γουλιά αλκοόλ για να χαλαρώσω.Είπια και δεύτερη και τρίτη.Χωρίς να το πολυκαταλάβω άδειασα το ποτό και ψιλοζαλίστηκα…

Ένας διάσημος σταρ διέσχισε το χώρο αλλά όλοι κάνανε τους αδιάφορους.Σε τέτοιες συγκεντρώσεις…ολοι είναι ίσοι γιατί όλοι έχουν ερθει για ένα συγκεκριμένο σκοπό,για ένα πάθος που δίνουν τη ζωή τους γι αυτό…Κι όμως ακόμη και σ’αυτές τις συγκεντρώσεις υπάρχουν ‘’τύποι’’ ανθρώπων που αποκλείεται να τους συναντήσεις,λες κι υπάρχει εσωτερική διαλογή.Αποκλείεται λόγου χάρη να δεις αυτόν τον πενηντάρη που χθες καθόταν απέναντιί μου στο λεωφορείο.Χρόνια τώρα τον παρατηρούσα να προσπαθεί να πουλήσει λογής λογής μικροπράματα,άλλοτε φθηνιάρικα κι ενίοτε μερικά καλά κομμάτια όπως ένα ρολόι ή ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου.Ήταν ο πιο συνεπής μικροπωλητής που’χα δει στη ζωή μου.Πάντα παρών στο πόστο του απ΄τις πρώτες πρωινές ώρες ως τις πέντε το απόγευμα.Λες και χτυπούσε κάρτα.Ήταν ολόιδιος όπως την πρώτη φορά που τον είδα,Λιγάκι γερασμένος με κάτασπρα μαλλιά και ολόλευκο απεριποίητο μούσι που άρχισε να τα’αφήνει τον τελευταίο χρόνο μάλλον γιατί είχε κουραστεί να ξυρίζεται.Φορούσε το ίδιο γκρι παντελόνι,άσπρο πουκάμισο και το ίδιο γκρι σπορ αμάνικο όπως την πρώτη φορά.Κρατούσε στα χέρια του ένα κόκκινο πακέτο τσιγάρα .Υπέθεσα ότι θα βγάλει τσιγάρο να το κρατήσει στα δάχτυλα ή να το βάλει σβηστό στα χείλη του αφού δεν μπορούσε να καπνίσει μες στο λεωφορείο.Δεν έκανε τίποτα από τα δυο.Πήρε το πακέτο κι άρχισε να το μασουλάει με τα ούλα της άνω γνάθου καθώς έλειπαν τα πάνω δόντια του.Αναρωτήθηκα αν το’κανε για να μετριάσει την ανυπομονησία του για τσιγάρο ή αν απλά του άρεσε να μασουλάει με τα οργωμένα άκαρπα ούλα του.Άλλες φορές που τον είχα συναντήσει είχα κάνει την σκέψη ότι ένας συνεπής καλοστεκούμενος μικροπωλητής σαν κι αυτόν δεν θα’χε οικονομικό πρόβλημα.Έκανα λάθος.Αυτή τη φορά πρόσεξα την κενή στοματική του κοιλότητα που μαρτυρούσε ακριβώς το αντίθετο.Η λεπτομέρεια του κοκκινου ακριβού πακέτου που κρατούσε αποτελούσε την πιο τρανή απόδειξη ότι η κατάστασή του ήταν αποτέλεσμα των επιλογών του.Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία πως ήταν δέσμιος των παθών του όπως δέσμιοι ήμαστε κι εμείς που βρεθήκαμε σ’αυτόν τον περίεργο χώρο,περασμένες μία,μ’αυτους τους αλήθεια παράξενους μαυροντυμένους θαμώνες…

Αν και περίμενα κάποιος να πάρει το λόγο και να προλογίσει αυτό το event ,τελικά δεν συνέβη.Όλα γίνανε τελείως ξαφνικά.Τα φώτα χαμηλώσαν ακόμη περισσότερο,άρχισε ν’ακούγεται μουσική κι ένα μαυροντυμένο ζευγάρι εμφανίστηκε στη μέση του ξύλινου παρκέ.Ο άντρας φορούσε ένα μαύρο υφασμάτινο παντελόνι,σκούρα μυτερά μποτίνια και μαύρο πουκάμισο με ελαφρώς γυρισμένα τα μανίκια.Είχε μαύρα μαλλιά δεμένα κοτσιδάκι και φορούσε σκουλαρίκι.Ήταν μελαχροινός αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω περισσότερες λεπτομέρειες του προσώπου του γιατί το φως ήταν λιγοστό.Η γυναίκα μελαχροινή κι αυτή έλαμπε απ’την κορφή ως τα νύχια.Δεν θυμάμαι ούτε τι φορούσε ούτε πώς κινούνταν.Λες κι έχουν σβηστεί όλα απ’το μυαλό μου…Θυμάμαι μονάχα ότι έλαμπε.Είχε αλήθεια μια παράξενη μακάβρια ομορφιά!Θυμάμαι το πίσω μέρος του κεφαλιού της,τα μακρυά μαύρα ριχτά μαλλιά της,έναν αληθινό μαύρο καταρράκτη μαλλιών!Αν κι έχω απωλέσει την εικόνα της θυμάμαι ότι μου άρεσε.Με μαγνήτιζε κι είμαι βέβαιος ότι τα μάτια μου ήταν καρφωμένα πάνω της και κοιτιύσαν μονάχα αυτή.Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να θυμάμαι τον παρτενέρ της αφού κοίταζα συνέχεια εκείνη…

(συνεχίζεται)

Ημιτελές

Mια σανιδένια προβλήτα εισχωρεί στα γκριζοπράσινα νερά του λιμανιού.Τρία ζευγάρια ξυπόλητα ποδια κρέμονται και κουνιούνται ρυθμικά στο ρείθρο.Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν πρόκειται για ανδρικά ή γυναικία πόδια.Χάλασε ο κόσμος; Οι άνδρες γίνανε θυληπρεπείς ή οι γυναίκες ανδροφέρνουν;Δε βαριέσαι!Προσπαθείς με κλεφτές ματιές ανάμεσα απ’τα διάκενα των σανίδων να δεις τα προσωπα.Θές να καταλάβεις πώς σκέφτονται.Οι αχτίδες του ήλιου σ’εμποδίζουν.Αλλάζεις οπτική γωνία.Ακούς βήματα και ξανακρύβεσαι,χρόνια τώρα κρύβεσαι απ’τους ανθρώπους.Τα βήματα γίνονται ποδοβολητό.Μια ορδή τουριστών διασχίζει την προβλήτα.Φοβάσαι μην υποχωρήσουν τα υποστηρίγματα,αλλά πιο πολύ φοβάσαι τους ανθρώπους.Βουτάς στο νερό και κρατάς την αναπνοή σου.Δεν αντέχεις για πολύ και ξαναβγαίνεις στην επιφάνεια.Στ’αυτιά σου μπερδεύονται λέξεις,δυσκολο να εντοπίσεις λέξεις που κατανοείς.Επικεντρώνεσαι στις αναπνοές.Προσπαθείς να βγάλεις κάποια συμπεράσματα.Δεν εχεις οργανώσει τη σκέψη σου παρ’ότι εχουν περάσει χρόνια από τότε που ξεκίνησες .Δύσκολο να καταλάβεις τους ανθρώπους απ’τις ανάσες τους,μάταιο να προσπαθείς να τους καταλάβεις απ’τα λόγια που ξεστομίζουν.Πάψαν να λεν μονάχα ψεύτικα λόγια και πλέον αρχίσαν ν’ανασαίνουν εξίσου ψεύτικα.Ολος ο κόσμος μια ψευτιά.Δεν έχει νόημα ν’ακούς,καλύτερα να βλέπεις.Όχι τα πρόσωπα,όχι τα χέρια.Μαθαν κι αυτά να τα κουνάνε ψεύτικα.Καλύτερα να παρακολουθείς τα πόδια.Αυτά κρύβουν πολλές αλήθειες.Πρόσεχε μονάχα μην σε τσαλαπατήσουν…

XΡΟΝΙΚΟ

Tα μιλίγκια τρέμουν

το στομάχι χτυπά

τα μάτια θολώνουν

τα δάκρυα στάζουν

το’να δάκρυ πηδά πάνω στ’άλλο

τα δάκρυα γίνονται ποτάμι

το ποτάμι γίνεται χείμμαρος

λίμνη το σεντόνι σου

παλεύεις να σωθείς

φοβάσαι μην πνιγείς

ψάχνεις ένα βράχο να πιαστείς

βράχος εκείνη δίπλα σου

απλώνεις το χέρι να την αγκαλιάσεις

σκληρή σαν βράχος γυρνά πλευρό

γλιστράς

πέφτεις στα λασπόνερα

ένα κλαδί περνάει δίπλα σου

το αρπάζεις

τ’αγκαλιάζεις

είναι ο απομηχανής θεός σου

το κρατάς γερά

κουλουριάζεσαι πάνω του

το νερό προσπαθεί να σε παρασύρει

τελικά τ’αφήνεις…

αποφασίζεις να τσακιστείς πάνω στο βράχο σου!!!

Λιγο πριν το φιναλε

...τελευταία έχει βαρύνει τόσο πολύ το κεφάλι σου απ’τις σκέψεις και δεν μπορεί πλέον η σπονδυλική στήλη να το αντέξει.Θέλεις να δέσεις μια θηλιά,ν’αγκαλιάσει σβερκο και λαιμό,να τεντώσεις το σχοινί και να μπορέσεις άκοπα να συγκρατήσεις τον δυσκολοβάσταχτο όγκο.Θέλεις να ρίξεις το σχοινί πάνω απ’το μονόζυγο με τα ίδια σου τα χέρια και να το τραβήξεις με δύναμη.Θέλει αλήθεια περίσσια δύναμη,όχι μονάχα σωματική,για να καταφέρεις να τραβήξεις το σχοινί,αυτό το σχοινί πού όσο περνά η ώρα και θ’ασφυκτιάς,αυτό θα λεπταίνει ώσπου να γίνει νήμα,το νήμα που θα χωρίζει τη ζωή απ’το θάνατο,αυτό το νήμα που έυκολα πλέον θα μπορείς να κόψεις!

Για να μπορέσεις να βοηθήσεις τα’αδύναμα χέρια σου,δώσε ώθηση με τα ποδια σου,πήδα ψηλά κι έπειτα μάζεψε γρήγορα την άκρη του σχοινιού όπως όταν ήσουν παιδί και μάζευες γρήγορα το χαρταετό για να μην πέσει αλλά να πάει ψηλά.Χαρταετός η ψυχή σου…κι ελπίζεις μ’αυτό τον τρόπο ότι την οριακή κρίσιμη στιγμη που θα εφάπτεται η θηλειά να’χεις συγχρονιστεί , να’χεις ασκήσει τη μέγιστη δύναμη και να’ναι αρκετή για να επέλθει ο θάνατος ακαριαία ώστε να μην γλιτώσεις για πολλοστή φορά.

Θα μπορούσες να το κάνεις πιο εύκολο αν πατούσες πάνω σε μια καρέκλα,έδενες σταθερά την άκρη και πηδούσες.Δεν το πράττεις όμως γιατί ακόμη και την ύστατη στιγμη θέλεις να νοιώθεις δυνατός και συνειδητά να επιλέξεις να βαδίσεις πιο βαθιά στο αδιέξοδο,γιατί αλήθεια είναι,ότι ακόμη δεν έφθασες στο τέρμα…