Tρεις πραξεις...

1η πραξη

Το αίμα έσταξε στη γη

και λέρωσε το χώμα

και ο φονιάς μαρμάρωσε

και κοίταζε το πτώμα

........................................

2η πραξη

Ήμαστε καποτε θαρρώ έφηβοι δίχως σκέψη

Τραβάγαμε της νιότης μας το δρόμο

και δε συλλογιζόμαστε ποτέ πως θα μας ΄΄κλέψει’’

ο αμείλιχτος ο θάνατος πού αέναως σπέρνει τρόμο...

όμως η μοίρα το’θελε να τον εσυναντήσω

πριν γίνω είκοσι χρονώ πριν βγάλω καν μουστάκι

και ξάφνου αναγκάστηκα τα γήινα ν’αφήσω

Αχ! Πόσο το επιθυμώ να ξαναέρθω πίσω

.................................................................

3η πραξη

Το σήκωσαν το φέρετρο το βάλαν στο τραπέζι

κι η μανα στέκει δίπλα του,το δάκρυ εχει στερέψει

στο καντηλάκι στη γωνιά η φλόγα τρεμοσβήνει

κι ο αδερφός του νεκρού αδερφού το χέρι δεν αφήνει

Το άρωμα

Έκλεισα τα μάτια μου μα σ’έβλεπα να φεύγεις

ήταν βαρυχειμωνιά έξω έκανε κρύο,

κατέβηκες βήμα ταχύ σαν είπες το αντίο,

βαριά ανάσα στάθηκα στο τζάμι το θολό

κι απόμεινα το δρόμο να κοιτώ.

εδώ και ώρα είχες χαθεί μα σ’έβλεπα στην πόρτα

καθόμουν κι εγώ πλάι σου και είμαστε σαν πρώτα

θυμάσαι που με ρώταγες αν τάχα σ’αγαπούσα;

‘’όχι πολύ...μα αρκετά...’’συνήθως απαντούσα

κι αναρωτιόσουν σιωπηλή ποιο’ταν το πιο μεγάλο

ότι θα μ’άφηνες γι αυτό δε χώραγε στο νου μου να το βάλω

τώρα αποπνικτικός ο αέρας μες στο δώμα

μα νοιώθω στο ρουθούνι μου τ’άρωμα που έβαζες στο σώμα

κρατάω τα παράθυρα ερμητικά κλειστά

να φυλακίσω την οσμή

μα όλα μάταια

έχεις χαθεί ανεπιστρεπτί.

..............................................................

και ξάφνου θέλω να τρέξω, να ταξιδέψω

να νοιώσω πάλι μικρό παιδί

να πλάσω όνειρα λευκές νεράιδες

να ζωγραφίσω λευκό πουλί

που θα ραμφίζει έξω στο τζάμι

τον πίνακα της παγωνιάς

με μάυρο φόντο βαθύ σκοτάδι

κι εγω μονάχος θωρώ τη φλόγα της μοναξιάς

και τ’ωριο ονειρο χάνεται μονομιάς.

Ματαια ερωτικη ικεσια

Κουραστηκα τα βραδια να ενδιδω
σε ψευτικες σκηνες σαν κασκαντερ
θα παψω να υποκρινομαι το θεατρινο
αφου ειμαι στην καρδια σου μπαλαντερ

προσπαθησε εστω αποψε να με καμεις
της τραπουλας να νοιωσω πρωταγωνιστης
σαν ασος κουπα κρυμμενος στο μανικι,
απ'το κρεβατι να με διωξεις μη βιαστεις.

Κι οταν τα ματια στο φιναλε θα βαρυνουν
ανασκελα σαν καθεσαι γυμνη,
ασε τα δαχτυλα μου να γλιστρυσουν
στο λειο αγαλματενιο σου κορμι.

Τα χρονια που περασαμε μην σβηνεις
κανοντας μονταζ κακες στιγμες
παψε την καρδια μου να συνθλιβεις
θυμησου ποσο μ'αγαπουσες χθες...