Aγωνας ταχυτητας...
…ο δεικτης τον δευτερολεπτων ετρεχε σε σταθερο τεμπο προσπαθωντας να μεγαλωσει την διαφορα απ’τον λεπτοδεικτη σ’αυτην την-αληθεια περιεργη-αεναη κουρσα.Ο ωροδεικτης πιο μικροσωμος ως ηταν δεν ετρεφε αυταπατες και καταλαβαινε ότι δεν μπορει να ανταγωνιστει τον διασκελισμο των αλλων γι αυτό κι αποδεχοταν τη μοιρα του.Ηξερε όμως κατά βαθος ότι κανεις δεν υπολογιζε τους αλλους όπως αυτόν,παρα το κουραστικο εργο που επιτελουσαν.Ακομα κι ο πιο επιπολαιος θα ρωτουσε ‘’…τι ωρα είναι…’’ κι αυτό χαροποιουσε και γεμιζε υπομονη τον βραδυκινητο αθλητη.
’’Τι μυστηριο κι αυτό!’’
Επεσε σε βαθιες σκεψεις κι αρχισε ν’αναρωτιεται για ποιο σκοπο τρεχει σ’αυτό τον μονοτονο αγωνα .Αφου δεν καταφερε να βρει τις απαντησεις που ηθελε,αποφασισε να σταματησει και το’πραξε μονομιας.Η αποτομη σταση ειχε ολεθρια αποτελεσματα.Μια αορατη δυναμη τον σηκωσε και τον εκσφενδονισε στον αερα.Στιγμιαια ενοιωσε ένα συναισθημα ελευθεριας αλλα διακοπηκε αποτομα όταν προσεκρουσε στο κρυσταλλο.Μεμιας συνειδητοποιησε ότι
τοσο καιρο ζουσε σ’έναν περιορισμενο ψευτικο κοσμο και δεν μπορουσε ν’αντικρυσει τον εξω,τον αληθινο κοσμο,γιατι τον εμποδιζε η λαμψη του καλογυαλισμενου κρυσταλλου.
’’…αραγε ποιο αρρωστο μυαλο επινοησε αυτό το τεχνασμα για να μην μαθουμε ποτε την αληθεια;…’’
Από τοτε εχει περασει παρα πολυς καιρος ,ο λεπτοδεικτης δεν εχει τερματισει ακομα και δυστυχως ,απ’οσο ξερω,κανεις από δαυτους τους αθλητες του χρονου δεν τερματισε ποτε…