Aγωνας ταχυτητας...

…ο δεικτης τον δευτερολεπτων ετρεχε σε σταθερο τεμπο προσπαθωντας να μεγαλωσει την διαφορα απ’τον λεπτοδεικτη σ’αυτην την-αληθεια περιεργη-αεναη κουρσα.Ο ωροδεικτης πιο μικροσωμος ως ηταν δεν ετρεφε αυταπατες και καταλαβαινε ότι δεν μπορει να ανταγωνιστει τον διασκελισμο των αλλων γι αυτό κι αποδεχοταν τη μοιρα του.Ηξερε όμως κατά βαθος ότι κανεις δεν υπολογιζε τους αλλους όπως αυτόν,παρα το κουραστικο εργο που επιτελουσαν.Ακομα κι ο πιο επιπολαιος θα ρωτουσε ‘’…τι ωρα είναι…’’ κι αυτό χαροποιουσε και γεμιζε υπομονη τον βραδυκινητο αθλητη.

Ενας υποκωφος ηχος που δεν μπορουσες να προσδιορισεις από πού προερχοταν,ανεκοψε απειροελαχιστα τον ρυθμο τον αθλητων.Ο δευτεροδεικτης σε μια στιγμη αφηρημαδας αρχισε ν’αναρωτιεται, ταχα ποσος καιρος περασε από τοτε που ο αφετης εδωσε την εκκινηση.Αμυδρα εφερνε καποιες εικονες στο μυαλο του αλλα ματαια,δεν μπορουσε να θυμηθει και το δικαιολογησε λεγωντας ‘’τι περιμενει κανεις από ένα γεροξεκουτη…’’.Παρα τη γεροντικη αμνησια καταφερε να συνειδητοποιησει ότι εδώ και πολύ καιρο περναει συνεχεια απ’το ιδιο τοπιο,βλεπει συνεχεια μπροστα του τους ιδιους αριθμους,με ακριβως την ιδια σειρα και αναμφισβητητα κανει κυκλους!

’’Τι μυστηριο κι αυτό!’’

Επεσε σε βαθιες σκεψεις κι αρχισε ν’αναρωτιεται για ποιο σκοπο τρεχει σ’αυτό τον μονοτονο αγωνα .Αφου δεν καταφερε να βρει τις απαντησεις που ηθελε,αποφασισε να σταματησει και το’πραξε μονομιας.Η αποτομη σταση ειχε ολεθρια αποτελεσματα.Μια αορατη δυναμη τον σηκωσε και τον εκσφενδονισε στον αερα.Στιγμιαια ενοιωσε ένα συναισθημα ελευθεριας αλλα διακοπηκε αποτομα όταν προσεκρουσε στο κρυσταλλο.Μεμιας συνειδητοποιησε ότι

τοσο καιρο ζουσε σ’έναν περιορισμενο ψευτικο κοσμο και δεν μπορουσε ν’αντικρυσει τον εξω,τον αληθινο κοσμο,γιατι τον εμποδιζε η λαμψη του καλογυαλισμενου κρυσταλλου.

’’…αραγε ποιο αρρωστο μυαλο επινοησε αυτό το τεχνασμα για να μην μαθουμε ποτε την αληθεια;…’’

Ο λεπτοδεικτης ,αν και λιγο καθυστερημενα,περασε απ’το σημειο εκεινο,αντικρυσε το μακαβριο θεαμα και αντι να βοηθησει τον συναθλητη του,συνεχισε χαρουμενος γιατι του δινοταν για πρωτη φορα η ευκαιρια ν’ανεβει στο βαθρο του νικητη.

Από τοτε εχει περασει παρα πολυς καιρος ,ο λεπτοδεικτης δεν εχει τερματισει ακομα και δυστυχως ,απ’οσο ξερω,κανεις από δαυτους τους αθλητες του χρονου δεν τερματισε ποτε…

Νοσταλγικο

Ειμαστε θυμαμαι παιδαρελια
τρεχαμε γελωντας στην οδο Ζωης
τσουλαγαμε τα σκουριασμενα τα βαρελια
και ριχναμε τις μπιλιες καταγης
φωναζαν οι μαναδες στα μπαλκονια
γιατι ειχε νυχτωσει για καλα
αλλα οι μπομπιρες με τα κοντα τα παντελονια
αδιαφορουσανε και τρεχανε τρελα.


Τα χρονια κυλησαν και πανε
γινηκαν αντρες τα παιδια της γειτονιας
το πρασινο εγινε μπετον μεσ'τις αλανες
πεθανανε κι αυτες οι δολιες μανες.
Αλλαξαν οι συνηθειες,αλλαξαν οι καιροι
χαλασε η γειτονια που παιζαμε μικροι
τρεχουν πλεον οι γονεις μες στην οδο Ζωης
και στεκουν λυπημενα τα παιδια
φυλακισμενα στα μπαλκονια ολημερις.


Τσουλησε η ζωη και σκονταψε,
οπως σκονταφτανε οι μπιλιες στα χαλικια
ολακερος ο κοσμος κρατα στα χερια δεκανικια
και περπατα νωχελικα
νοσταλγωντας τα πρωιμα τα χρονια τα παιδικα.


(Βeerman)