''............''

...ΟΧΙ στη θανατικη ποινη!!!

O γερος...

Οδος Αγιας Κυριακης
ενα λευκο σπιτακι
ενα παραθύρι με καγκελα
που μοιαζουν ιδια φυλακης
και απο πισω στεκεται ενας γερος αειθαλης
γκριζα μαλλια,γενια λευκα,χοντρο μουστακι.

Μερες γιορτινες,
ψωνια,χαρουμενες φωνες,
κοσμοπλημυρισμενοι δρομοι και μπρος στο σπιτι το λευκο
ενας κηπος γιοματος ανθη,'μπιμπελο'!
μα ο γεροντας δε νοιαζεται
κοιταζει λυπημενος με βλεμμα απλανες...

Χιλιαδες χρονια εχουνε
το γερο φυλακισμενο
σε σπιτια ,σε παραθυρα,σε κηπους ,σε μπαλκονια,
σε βιτρινες,σε χριστουγεννιατικες ιστοριες
σε τοπια με χιονια,
όπου χωραει τελος παντων ενας γερος γραφικος
καλοβουλος και στοργικος.

Δεν ειναι ο μονος φυλακισμενος γερος
υπαρχουν χιλιαδες δεκαδες γυρω μας
που ξεχαστηκαν,
κλεισμενοι σε λιγα τετραγωνικα,
σε σπιτια ελαχιστα στολισμενα
και εγκατελειμμενα,
χωρις φροντιδα,διχως αγαπη,μητε ενα καλο λογο,

και υπαρχουν και χιλιαδες συνανθρωποι
ξεχασμενοι απ'την ιδια τη ζωη,
φυλακισμενοι της μοιρας
(ποια μοιρα;)
αυτη που μας βολευει...
και τους θυμαμαι τετοιες μερες γιορτινες
(μονο στις γιορτες τους θυμαμαι...τι κριμα!)
σαν περναω μπροστα απ'την οδο Αγιας Κυριακης,
και τους ξεχνω ολο τον υπολοιπο καιρο

σπανια καμια φορα μοναχα σαν περνω
ανοιξη,καλοκαιρι,φθινοπωρο
θυμαμαι πως ειμαι κι εγω ανθρωπος!
μου το θυμιζει η απουσια του γερου
απ'το σπιτακι της οδου Κυριακης,
με ποιανει το παραπονο σαν πεφτω καταγης,
σαν σκεφτομαι...''τυχερε Γερο Αι-Βασιλη...εισαι ''φυλακισμενος''μονο μερικες μερες το χρονο...''




ΣΗΜ:επι χρονια περνουσα απ'το μικρο σπιτακι της γειτονιας μου και καθε χριστουγεννα,ο ηλικιωμενος που'μενε εκει,εβαζε στο παραθυρο-πισω απ'τα σιδερενια καγκελα-εναν φωτεινο Αι-Βασιλη (προφανως για να 'χει παρεα ).Βεβαια ποτε δεν ειδα αν πραγματι ο παππους ηταν μονος,το φανταστηκα...οπως φανταστηκα την μοναξια των εγκατελειμενων ανθρωπων...και πρωτη φορα φετος δεν ειδα τον φωτεινο γεροντα στο παραθυρο,και επειδη η φαντασια μου καλπαζει σκεφτηκα οτι ο ηλικιωμενος πηγε ταξιδι...να περασει τις γιορτες με αγαπημενα προσωπα...κι ισως να πηρε και τον αι-Βασιλη μαζι του...ισως...και μπορει να του αρεσει εκει που πηγε και να μην ξαναρθει στη μικρη μας γειτονια!

Mπονο

O Μπονο ειχε λαγοκοιμηθει μοναχα δυο ωρες .Δεν του χρειαζονταν παραπανω και φυσικα δεν ενοιωθε καθολου κουρασμενος.Τεντωσε τα ποδια του,κουνησε λιγο το κεφαλι του,χασμουρηθηκε και εξυσε την κοιλια του.Στο ακουσμα του θορυβου του σκουπιδιαρικου οχηματος ανασηκωθηκε χωρις να ξαφνιαστει.Ηξερε ότι κάθε δευτερη μερα το απορριματοφορο θα’βγαινε στους δρομους με τις δαγκανες του για να γεμισει το στομαχι του.Η εξωτερικη εμφανιση του Μπονο ηταν καλη παρ’ότι ειχε να κανει μπανιο απ’την τελευταια φορα που εβρεξε,πριν εξι μερες.Παλι καλα που’ταν χειμωνας!Το ξανθοκοκκινο μαλλι του ηταν ελαφρως λιγδωμενο,όχι λογω της απλυσιας,αλλα γιατι εψαχνε χθες μεσα στον σκουπιδοκαδο μπας και βρει τιποτα να βαλει στο στομα του.Το ματι του γυαλιζε αλλα δεν ηταν τρελος.Το κορμι του δεν ειχε ελλατωματα εκτος απ’τα απεριποιητα μαλλια και τα νυχια.

Αντιθετα με τα εξωτερικα χαρακτηριστικα,του προσδιδαν αρκετες ατελειες στο χαρακτηρα του.Τον θεωρουσαν λιποψυχο γιατι δεν ειχε ερθει ποτε σε αντιπαραθεση και δεν ειχε αμυνθει όταν χρειαστηκε.Καποια στιγμη που χρειαστηκε να διεκδικησει μια σακουλα απ’τα σκουπιδια δεν το’πραξε και χαρακτηριστηκε δειλος.Παντως δεν μπορεσαν να του καταλογισουν ότι φοβηθηκε ή τραπηκε ποτέ σε φυγη, γιατι ηταν απολυτα εξοικιωμενος με τα παντα καθως τριγυρνουσε στους δρομους αυτης της πολης τεσσερα χρονια.Δεν επαιζε πλεον γιατι τον αφηναν μονο και η εσωτερικη παρορμηση για παιχνιδι ειχε ατονισει.Ολα αυτά βεβαια δεν μπορεις να πεις ότι είναι ελαττωματα για έναν ανθρωπο αλλα ο Μπονο -δυστυχως γι αυτόν-δεν είναι ανθρωπος αλλα είναι σκυλος.Ολα τα αδεσποτα που ζουν στην περιοχη του νοιωθουν ντροπη γι αυτόν γιατι δεν εχει ανεπτυγμενο κανενα ενστικτο των προγονων τους.Ακομα και το περασμα μιας γατας τον αφηνει αδιαφορο.’’Ε αυτό παει πολύ!’’Το μονο που καταφερνει να κανει πολύ καλα είναι να φερνει πισω οτιδηποτε του πεταξει καποιος περαστικος και είναι το μονο ενστικτο που του’χει απομεινει και το οποιο εχει τις ριζες του πολύ παλια όταν η πρωτη προγονος του μετεφερε την τροφη στη φωλια για να ταισει τα μικρα της .Αυτη η ικανοτητα του όμως περναει τελειως απαρατηρητη.

Ο Μπονο -αν ηταν ανθρωπος-θα λεγαμε ότι ηταν του ‘’κλωτσου και του μπατσου’’ ,μεχρι τη στιγμη που μπηκε στη ζωη του ο Καρλ, ο οποιος ηταν αυτος που του εδωσε το ονομα λογω καποιας αδυναμιας που’χε σε καποιον καλλιτεχνη.Το εμπειρο ματι του Καρλ –που είναι χρονια εκπαιδευτης σκυλων-κατι διεκρινε στο μικρο τετραποδο όταν μια μερα πηγε ν’αφησει στον καδο μια σακουλα σκουπιδιων.Καθως πλησιασε τον Μπονο αρχισε να σκεφτεται ποσο πολύ μισει αυτους που το παιζουν φιλοζωοι και ριχνουν φαγητο στα χιλιαδες αδεσποτα που κυκλοφορουν.Το μονο που καταφερνουν είναι να πολλαπλασιαζουν αθελα τους τα αδεσποτα και ταυτοχρονα να πολλαπλασιαζονται κι οι αρρωστιες που εχουν πανω τους.Κανεις τους δεν σκεφτεται ότι αντι να τους πετανε ένα κομματι ψωμι και να το παιζουν ευεργετες, πρεπει να τους δωσουν στεγη,να τα εμβολιασουν και να τα φροντισουν για το υπολοιπο της σκυλισιας ζωης τους.Ο Καρλ ασχοληθηκε και χαιδεψε το Μπονο ως τη στιγμη που καταλαβε ότι είναι ετοιμος να δεχθει το λουρακι που’χε φερει μαζι του.Υστερα τον εβαλε στο μικρο στεισιον βαγκον και τον απαλλαξε απ’τη μιζερη καθημερινη ζωη.

Το καινουριο περιβαλλον δεν εκανε καμια εντυπωση στο Μπονο γιατι δεν ειχε καμια ταση φοβιας ή επιφυλαξης.Ισα-ισα που του ηταν ευχαριστο γιατι του εξασφαλιζε τροφη χωρις να χρειαζεται να βουταει μες στους βρωμικους καδους.Η ανεμελη αυτη ζωη κρατησε μοναχα τον πρωτο καιρο ενώ αργοτερα αρχισε ο Καρλ να του βαζει καποιες ασκησεις που επρεπε να εκτελει.Ο Μπονο ειχε αρχισε να συνηθιζει γιατι ειχε καταλαβει ότι οσο πιο υπακουος ηταν τοσο πιο πολύ τον φροντιζε το αφεντικο του.Ο Καρλ απ’τη μερια του ηταν υπομονετικος,σταθερος στη συμπεριφορα του,αντιλαμβανονταν τις αναγκες ενός σκυλου,αγαπουσε τον Μπονο,τον επιβραβευε όταν επρεπε και τον εκπαιδευε σταδιακα χωρις ιδιαιτερη βιασυνη γιατι ηξερε ότι ειχε θεσει υψηλο στοχο.Πολλες φορες χρειαζονταν να γινεται αυστηρος , υψωνε τον τονο της φωνης του και κατά ένα περιεργο τροπο ο Μπονο καταλαβαινε ότι κατι δεν ειχε κανει σωστα και αμεσως διορθωνονταν.

Στο καταλληλα διαμορφωμενο περιβαλλον του σπιτιου του Καρλ αρχισε να μαθαινει το Μπονο να περπατα σε ευθεια γραμμη εκτος κι αν συναντησει εμποδιο,δεν εστριβε στις γωνιες εκτος κι αν του δινοταν η σχετικη εντολη,εμαθε –το’ξερε ηδη αλλα το εξελιξε-να περπατα στην κινηση και να προσεχει τα αυτοκινητα και διδαχτηκε παρα πολλα αλλα που ο Καρλ εκρινε απαραιτητα.Το σπουδαιοτερο όμως ηταν ότι μπορουσε να κρινει το υψος και το πλατος μιας διαδρομης ώστε να ειδοποιησει εγκαιρα το αφεντικο του για να μη χτυπησει.Αφου περασαν μερικοι μηνες ο Καρλ συνεχισε την εκπαιδευση του Μπονο σε κατοικημενες περιοχες με δυσκολες συνθηκες.Η ανταποκριση του σκυλου ηταν αριστη και αφου εφθασε στο επιθυμητο αποτελεσμα,τοτε εκανε την εμφανιση του ενας άλλος κυριος που περπατουσε επιφυλακτικα και κρατουσε κι ένα μπαστουνακι.Παρ’ολο την πρωτη εντύπωσή του ο Μπονο δεν αργησε να τον δεχτει σαν αφεντικό του και συνεχισαν να εκπαιδευονται μαζι ωσπου μια μερα ηρθε στιγμη να ξαναμετακομισει σε καινουρια κατοικια.Περασαν τρια χρονια από τοτε και ο Μπονο συμβιωνει ακομη με τον κυριο αυτόν που ποτε δεν εμαθε το ονομα του γιατι είναι μονος και κανεις δεν τον προσφωνει.Ειναι όμως περηφανος γιατι αναγνωρισαν το μοναδικο σκυλισιο ενστικτο που μπορουσε να χρησιμευσει καπου και περνα καμαρωτα μπροστα απ’τα αδεσποτα της παλιας του γειτονιας κι ας μην ξερει ότι φερει τον τιτλο ‘’σκυλος συνοδος τυφλων’’.

''Λιγο μετα''

Καθομαι οκλαδων στη μεση του δωματιου ,πανω στο μπεζ πλακακι που επιτηδες το διαλεξαμε στο χρωμα αυτό για να μη λερωνει, κι ο λεπτος σωματοτυπος μου χρειαζεται μοναχα ένα πλακακι -μεγαλο βεβαια πλακακι σαν κι αυτό- διαστασεων πενηντα επι πενηντα.Το βλεμμα μου είναι καρφωμενο στον γκρι αρμο και τον ακολουθω με στρατηγικο σχεδιο ώστε να μην αφησω ουτε σπιθαμη που να μην εχω ελεγξει.Παρα τις αμετρητες φορες που το’χω πραξει αυτό,δεν καταφερνω να εντοπισω ολες τις ατελειες που αφησε το χερι του απειρου αλλοδαπου μαστορα και βεβαια καταλογιζω ευθυνη στον ιδιο μου τον εαυτο,όχι για την επιλογη του τεχνιτη καθως ειχα αναθεσει την οικοδομη σε εργολαβο,αλλα για την πιεση που ασκουσα στον κατασκευαστη για τον χρονο παραδοσης.Δεν παραπονιεμαι όμως, γιατι δεν ξεχνω το ακαλαισθητο μαυρο μωσαικο του πατρικου μου που όμως πρεπει να ομολογησω ότι δεν παρουσιαζε ατελειες ,αλλα αυτό θα μου πειτε ότι ισως να μην σημαινει τιποτα για τον τεχνιτη καθως δεν γνωριζω πως γινεται η τοποθετηση ενός μωσαικου και μπορω –αυθαιρετα-να υποθεσω ότι τοποθετειται μονοκομματο χωρις να υπαρχει προκαθορισμενο σχεδιο .Φανταζομαι παντως ότι θα’ταν πολύ δυσκολο να ακολουθησω με το ματι ένα μωσαικο απ’την αρχη ως το τελος αλλα η επιτυχης εκβαση ενός τετοιου εγχειρηματος θα’ταν αποδειξη ενός υψηλου δεικτη νοημοσυνης.

Στον αριστερο τοιχο αριστερα πανω απ’το σωμα του καλοριφερ διακρινω μια σκια που αχνοφενεται κατω απ’το πλαστικο ζαχαρι χρωμα, που μονος μου ειχα βαψει πριν ένα μηνα, αλλα δεν μπορω να θυμηθω αν ειχα στο παρελθον τοποθετημενο καποιο πινακα στο σημειο αυτό.Το μονο που με σιγουρια μπορω να πω είναι ότι ειχα δικιο όταν ειχα σκεφτει πως χρειαζονταν να βαψω και δευτερο χερι.Δεν αργω να διαπιστωσω ότι η σκια προερχεται απ’το φως που παιχνιδιζει καθως περναει αναμεσα απ’το αραιουφαντο πορτοκαλι υφασμα της κουρτινας.Κατω απ’το κοτλε σωμα του καλοριφερ βλεπω τις δυο επιδαπεδιες σωληνες που το τρυπανε για να μπορεσει να κυκλοφορησει το νερο που του δινει ζωη.Θα ηταν υπεροχο θεαμα αν το σωμα ηταν διαφανο και βλεπαμε τη ροη του υγρου στο οποιο θα μπορουσαμε να του ριξουμε χρωστικες ουσιες για να δημιουργησουμε ένα πιο εντυπωσιακο αποτελεσμα.Ζω σ’αυτό το διαμερισμα τεσσερα χρονια και δεν καταφερα ακομα να καλυψω τις δυο προαναφερθεισες σωληνωσεις στη μικρη διαδρομη που κανουν απ’το δαπεδο ως τα σπλαχνα του σωματος του καλοριφερ καιγια τις οποιες μπορω να πω οτι μοιαζουν με ομφαλιο λωρο, που σε καμια περιπτωση δεν πρεπει να κοψεις.Στο σημειο που εξερχονται απ’το πλακακι του δαπεδου είναι ακομη κολλημμενος ο στοκος και μου θυμιζει την δυσκολια που συναντω όταν καθαριζω με την ηλεκτρικη σκουπα καθως δεν είναι ευκολο να μπει στο ενδιαμεσο σωληνας και τοιχου.Δεν είναι λιγες οι φορες που αναγκαζομαι να οπισθοδρομησω,βουταω την ξυλινη σκουπα και απομυθοποιω την τεχνολογικη επανασταση.

Σηκωνω το κεφαλι καπως ψηλα και βλεπω να κρεμεται σχεδον από πανω μου το νικελενιο –μοντερνο κατά τη γνωμη μου-φωτιστικο.Ταξιδευω με το μυαλο μου , στεκομαι στο καθιστικο του πατρικου μου και κοιταζω απορημενος τον πατερα μου που αλλαζει για νιοστη φορα λαμπες στο παλιο δικο του φωτιστικο.Κραταω την σκαλα που χρησιμοποιει γιατι αλλιως είναι αδυνατο να φθασει στα τρισιμισι μετρα ,υψος που μας θυμιζει το σιδεραδικο που τελικα εγινε διαμερισμα.Χαριτολογωντας απευθυνομαι στον πατερα μου και του εξηγω ότι το’χει πληρωσει πολλες φορες αυτο το φωτιστικο που επι χρονια επιμενει να μην αγοραζει φοβουμενος μην πεσει εξω ο οικονομικος προυπολογοσμος της οικογενειας.Επιστρεφωντας στο παρων δεν παραλειπω να συγχαρω τον εαυτο μου που ειμαι ανοιχτοχερης αν και γνωριζω ότι κραταω στην αποθηκη τα μετταλικα κουτια του νεσκαφε,μην τυχον και μου χρειαστουν στο μελλον για να βαλω βιδες!Αραγε αυτό σημαινει τσιγκουνια ή προνοητικοτητα;

Η μπαλκονοπορτα στο βαθος-μη φανταστειτε και πολύ βαθος- είναι μισανοιχτη.Εξω είναι αναποδογυρισμενες οι απλωστρες από τον αερα.Οι απλωστρες είναι πεντε,δυο κουτσες σε καλη κατασταση,δυο χαλασμενες που τυχαια δεν εχω πεταξει και μια κλεισμενη στη συσκευασια της που τυχαια δεν εχω ακομη ανοιξει…Πιο διπλα υπαρχουν τεσσερεις-πεντε πλαστικες γλαστρες γεματες με χωμα ,απομειναρια του καποτε ανθισμενου μπαλκονιου,που δεν εμελλε να μεινει ανθισμενο καθως ο υποφαινομενος θυμοταν να ποτισει στη ‘’χαση και στη φεξη’’.Το λαστιχο τυλιγμενο στη βρυση μοιαζει με φιδι που’πεσε σε χειμερια ναρκη κι ετσι εξηγειται καί το χωμα απ’το ανεμοσουρι καί το βομβαρδισμενο τοπιο γενικοτερα.Αναμεσα απ’την τεντα και το τοιχιο διακρινω το απεναντι διαμερισμα και αμεσως θυμαμαι τον χαρακτηριστικο διαλογο με την γειτονισσα που εχει λαβει χωρα απειρες φορες εδώ και τεσσερα χρονια:

-‘’να κανονισουμε να ‘ρθω για καφε’’

-‘’ναι γιατι όχι ,τοσο καιρο το λεμε και ακομη δεν αξιωθηκαμε’’

Μετα από τεσσερα χρονια δεν πρεπει να λες ‘’δεν αξιωθηκες’’.Πρεπει να λες πως προκειται για ‘’απαξιωση’’.Χαρακτηριστικο ότι ακομη και τα χρηματα για τα κοινοχρηστα του συγκροτηματος,τα πεταμε τυλιγμενα σε σακουλακι.Εχει δικιο η συζυγος μου που λεει ότι αν ποτε πιουμε καφε με τη γειτονισσα,η πρωτη κουβεντα που θα της πει θα’ναι:’’ασε με να σε αγγιξω λιγακι’’…

Στριβω 360 μοιρες το κορμι μου και κοιταζω προς ανατολας.Εντοπιζω μια μεγαλη πατημασια στο πλακακι κατω απ’το παραθυρο.Αυτη δεν είναι δικη μου, σκεφτομαι.Παντως προκειται για ένα καλοσχηματισμενο ιχνος πατημασιας που προδιδει ότι προερχεται από αντιολισθιτικη σολα.Ειναι αρκετα μεγαλυτερη απ’τη δικη μου και εικαζω ότι την αφησε καποιος μεγαλωσωμος ανδρας ,εκτος κι αν ειχε πλατυποδια!Θυμαμαι τον φιλο μου τον ‘’ψηλο’’ που’χε ερθει τις προαλλες και συζητουσαμε για τις μινιμαλιστικες τασεις στο χωρο της διακοσμησης.Δεν νομιζω ότι είναι δικη του η σταμπα στο πλακακι γιατι προχθες σφουγγαρισα εξονυχιστικα.Το περιεργο παντως είναι οτι υπαρχει ιχνος μονο αριστερου ποδιου.Αποκλειεται να’ταν κουτσος!

Ξεκολαω απ’τις σκεψεις για την πατημασια και κοιταζω πιο αριστερα κατευθειαν πανω στον μεντεσε της εισοδου του διαμερισματος.Φαινεται ενας λεκες από λαδι που’χει σταξει ,προφανως γιατι χθες ξεχασα να τον σκουπισω όταν λαδωσα την πορτα.Η πορτα δειχνει στιβαρη , εχει σκαλισμενο ένα ομορφο σχεδιο,είναι λακαρισμενη με λευκο,το πομολο κι η κλειδαρια γυαλιζουν,το ματακι είναι πεσμενο και η βιδα που το συγκρατει εχει ψιλοσκουριασει.Η σκονη εχει στρογγυλοκαθησει πανω στο ανισοπεδο σκαλισμα και αντιλαμβανομαι για πολλοστη φορα τη λαθος επιλογη που μας αναγκαζει να’μαστε συνεχεια μ’ένα ξεσκονοπανο στο χερι!Χαμηλα απ’τη χαραμαδα περναει λιγοστο φως του κλιματοστασιου και είναι μισοσκαλωμενος ο λογαριασμος του ρευματος.Ποτε δεν τον ανοιγω την ιδια μερα που’ρχεται λές και την επομενη θα μειωθει δια μαγειας!Δεξια της πορτας εχει μια μουντζουρα από νερομπογια που την εκανε το ανηψακι πριν φυγει,,ένα αλογακι του ξεχασμενο πιο διπλα ενώ χαμηλα στο σοφατοπηχη εχει συσσωρευτει πολλη σκονη γιατι σπανια την καθαριζω.Ενα βιβλιο είναι πεσμενο κατω και αναρωτιεμαι από πού εχει πεσει καθως δεν υπαρχει κοντα κανενα επιπλο…και δεν θυμαμαι να το’χω βαλει εγω.

Η ματια μου αφου προσπερναει την τηλεφωνικη συσκευη που κειτεται στο πατωμα, ανεβαινει την εσωτερικη μαρμαρινη σκαλα και σταματαει στο τριτο σκαλοπατι στο οποιο το καθετο μαρμαρο είναι ραγισμενο.Στο επομενο σκαλι υπαρχει μια μικρη κηλιδα αιματος που κανει φοβερη αντιθεση με το ασπρο.Ξαναρχεται στο μυαλο μου η σκεψη ότι χρειαζεται να τοποθετησουμε μια κουπαστη για να μην εχουμε μικροατυχηματα όπως το χθεσινο.Συνεχιζω να ανεβαινω νοητα ως το πλτυσκαλο αλλα δυστυχως δεν μπορω να στριψω γιατι ειμαι οκλαδον στη μεση του καθιστικου.Πρεπει να σηκωθω…Δεν εχω το κουραγιο αλλα πρεπει.Παλευω με τον εαυτο μου και σερνομαι εξω απ’το πλακακι μου που επι ωρα ειχα φωλιασει.Πλησιαζω το τηλεφωνο,σηκωνω το ακουστικο,σχηματιζω τον αριθμο,μου απανταει μια γλυκια φωνη από απεναντι και αφου επιβεβαιωνω πως είναι το αστυνομικο τμημα,τους ανακοινωνω ότι εγινε διαρρηξη στο διαμερισμα μου,δεινω τη διευθυνση μου,αφηνω το ακουστικο κατω στο πατωμα και ακουω επειτα από λιγο τον τουτ-τουτ.Παω αργα προς την πορτα πιανω απ’την κλωστη το αλογακι από ηλιο που αιωρειται,το κοιταζω,χαμογελαω γιατι σκεφτομαι ‘’πεταει ο γαιδαρος;πεταει’’,αποφαινομαι ότι το ντεκορεισιον μετα τη διαρρηξη είναι απολυτα μινιμαλιστικο και ανεβαινω διστακτικα την εσωτερικη σκαλα για να δω τα χαλια του πανω οροφου!!!

Εσυ ...

... ανεβαινες το κλιμακοστασιο και παραπατουσες εδω κι εκει γιατι υπηρχαν εξογκωματα απο μπετο στα σκαλοπατια -πολυ αργοτερα τοποθετηθηκε μαρμαρο-εγινε τοσο μετα που νομιζεις πως ακομα και σημερα θα σκονταψεις πριν το πλατυσκαλο, μα σαν μεγαλωσες κι αφου ειχες δουλεψει στο γιαπι με τον πατερα σου, αντιληφθηκες οτι στο συγκεκριμενο σημειο το σκαλοπατι ειχε μεγαλυτερο υψος γι αυτο και κατεβαινες –εφηβος πια-πηδωντας τα δυο δυο.

...ανοιγες την σιδερενια πορτα προσεκτικα γιατι ετριζε κι ισως ξυπνουσες τους δικους σου που’ταν κουρασμενοι απ’τον καματο στα καπνα.Στεναχωριοσουν οταν συνεβαινε και κριμα που δεν γνωριζες τοτε –στα πρωιμα χρονια-οτι θα μπορουσες με λιγο λαδακι να διορθωσεις το προβλημα.Εσυ σπανια κοιμοσσουν τα μεσημερια γιατι μονο τοτε εκλεβες λιγο χρονο να παιξεις στην αλανα με τ’αλλα παιδακια καθως ησουν αναγκασμενος να δουλευεις στην οικογενειακη επιχειριση για να συνεισφερεις, οσο μπορουσες, γιατι- ας το πουμε κι αυτο- η οικογενεια ηταν σε αθλια οικονομικη κατασταση.Ποτε δεν μπορεσες να καταλαβεις αν ηταν τυχη- λογω ανεχειας-οτι σκληραγωγηθηκες ή μηπως ηταν τακτικη του πατερα σου για την διαπαιδαγωγηση σου.Ακομη και σημερα που’χεις διαβασει ενα σωρο παιδαγωγικα βιβλια και σου αρεσει να αυτοπροβαλλεσαι αναφερωντας το Λεο Μπουσκαλια,ακομη και σημερα δεν μπορεις να πεις με σιγουρια ποια ειναι εκεινη η ηλικια που μπορεις να βαλεις ενα παιδι να κανει τις βαριες χειρονακτικες εργασιες που εκανες οταν ησουν πιτσιρικας.Νοιωθεις ομως τυχερος που μεγαλωσες ετσι,αν μεγαλωσες δηλαδη γιατι ακομη κι αυτο το αμφισβητουν πολλοι φιλοι σου και σου λενε χαριτολογωντας οτι ‘’γκριζαραν τα μαλλια σου αλλα απομεινες παιδι’’.

...περναγες την πορτα κι απλωνονταν μπροστα σου ο στενος γκριζος διαδρομος των παλιων σπιτιων,γκριζος γιατι ηταν ακομη με την αμμο θαλασσης και ουτε που’χε περασει απ’το μυαλο του πατερα σου να φερει μαστορα να το βαψει και οπως σ’αλλες παρομοιες περιπτωσεις θ’απαντουσε -αν τον ρωταγες- οτι ‘’οι καιροι ειναι δυσκολοι και υπαρχουν αλλες προτεραιοτητες’’,αλλα ουτε κι εσενα το χωρουσε ο νους σου να ρωτησεις κατι τετοιο γιατι μπορει να ησουν μικρος αλλα ηξερες να αξιολογησεις τα γεγονοτα.Αριστερα σου ηταν μια διφυλλη συρομενη πορτα βαμμενη με λευκη λαδομπογια,λευκη γιατι το λευκο ειναι πιο φθηνο,περιεργο ομως που οι πορτες ηταν βαμμενες,ή μηπως δεν ηταν κι ειναι προιον της φαντασιας σου;Το σαλονι ηταν σχεδον παντα ερμητικα κλειστο κι αν η πορτα δεν ηταν πεσμενη και μπορουσε να κλειδωσει,τοτε σιγουρα θα’ταν και κλειδωμενη.Για να μην αδικησεις τους δικους σου,που ηταν βεβαια αυτοι που’χαν απαγορευσει την εισοδο,σκεφτεσαι οτι ακομη κι αν δεν υπηρχε η σχετικη απαγορευση,τον περισσοτερο καιρο δεν θα θελατε να μπειτε καθως κατα τους πεντε-τουλαχιστον- χειμερινους μηνες ,δεν ηταν δυνατη η παραμονη στο χωρο αυτο γιατι δεν υπηρχε κεντρικη θερμανση και το σαλονι ηταν μπουζι.

..το μονο δωματιο που ζεσταινονταν ηταν η κουζινα,απεναντι απ’το σαλονι,και εκει τη βγαζατε (ολη η οικογενεια)γυρω –γυρω απ’τη σομπα πετρελαιου που ειχε ‘’δωσει χρωμα’’ στους τοιχους απ’την καπνα που καταφερνε να διαφυγει.Ποσες φορες φανταστηκες τη σομπα σαν μια φυλακη και τον καπνο καταδικο που σχεδιαζει να δραπετευσει και ποσες φορες φανταστηκες διαφορες ιστοριες κοιτωντας τη φλογα στο λερωμενο τζαμακι της σομπας!Και δεν ηταν λιγες οι φορες που ακουμπησες και καηκες οταν κυνηγουσες τ’αδερφια σου γυρω απ’το μεταλλικο τραπεζι της κουζινας και η μανα σου σας μαλωνε-κι ηξερες οτι σας μαλωνε για να σας προστατεψει- γι αυτο επαψε να σε νοιαζει κι εσυ εκανες του κεφαλιου σου και κινδυνεψες πολλες φορες,οπως τοτε που’πεσες απο υψος και παραλιγο να σκοτωθεις,οπως τοτε που το’σκασες και χαθηκες γιατι δεν ηξερες το δρομο του γυρισμου...και σαν ερχονταν το καλοκαιρι πιστευες πως θα δοθει αρση της απαγορευσης αλλα δεν δινονταν,και ξαναρχονταν χειμωνας και ανοιξη και ξανα καλοκαιρι,αλλα τιποτα.Δεν εφταιγε το ψυχος αλλα η φτωχεια και δεν επιτρεπονταν η εισοδος για να μην φθαρουν οι καναπεδες-που ηταν δωρο κατα το γαμο των γονιων σου οπως και τα περισσοτερα αντικειμενα του σπιτιου-και ο πατερας σου ελεγε οτι ‘’το σαλονι ανοιγει στις γιορτες’’ αλλα δεν κανατε γιορτες γιατι δεν υπηρχαν χρηματα για τραπεζωματα.Κι εσυ στην κουζινα απομεινες να κοιτας τη φλογα της σομπας και γεμιζες τις ελευθερες ωρες σου.Κι οταν δεν ηταν κουρασμενος ο πατερας σου σ’επαιρνε στην πλατη και’κοβε βολτες μπουσουλωντας γυρω απ’το τραπεζι, στα χειροποιητα κιλιμια της γιαγιας και περναγε ξυστα απ’τη σομπα προσεχωντας να μη καει.

…και τωρα που αρχισες να τα ξεδιαλυνεις στο μυαλο σου θυμηθηκες οτι πιο παλια η σομπα ηταν στο υπνοδωματιο αλλα δεν εχει σημασια γιατι κι εκει πανω κατω τα ιδια συνεβαιναν...κι ομως οχι ...σου ηρθαν κι αλλες εικονες: ο πατερας σου μεθυσμενος με τη μανα σου να προσπαθει να τον συνεφερει και τρια κουρδιστα Formula1 να κοβουν βολτες στο ξυλινο πατωμα της κρεβατοκαμαρας.Ηταν τοτε που νομιζες ότι καλυτερεψαν τα οικονομικα αλλα επεσες εξω,ηταν τοτε που όλοι οι συνομιλικοι ειχαν βολους κι εσυ δεν ειχες,κι όταν μια φορα πηρες μερικους βολους τους εχασες γιατι ποτε δεν ειχες εξοικοιωθει με το παιχνιδι αυτό,κι όταν ξαναπηρες τους φυλαγες σαν τα ματια σου και δεν μετειχες στο παιχνιδι αλλα απλα κοιταγες.Και ακομη και σημερα δεν μπορεις να πεις πιο ηταν πιο οδυνηρο,να μην εχεις βολους ή να ‘χεις και να φοβασαι να παιξεις…Κι αρχισες να θυμασαι κι αλλα και δεν ξερεις αν θες να συνεχισεις να θυμασαι ή αν πρεπει να σταματησεις καπου εδώ,γιατι είναι αληθεια πως μερικες σκεψεις σε στεναχωρουν-όχι τα γεγονοτα καθαυτα-αλλα γιατι αναγκαζεσαι να κρινεις τη μανα σου,τον πατερα σου,τα’αδερφια σου και πολλες φορες εσενα τον ιδιο κι αυτό το τελευταιο δεν το θελεις καθολου γιατι πλεον εχεις χασει την παιδικη σου αθωωτητα,κι εγινες εγωιστης κι ας εχουν άλλη αποψη για σενα-εσυ ξερεις καλυτερα –και αληθεια είναι πως βασανιζεσαι,ή μηπως δεν βασανιζεσαι κι απλα τα γραφεις για να εξιλεωθεις…δεν θα μπορεις όμως ποτε να κοροιδεψεις τον ιδιο σου τον εαυτο γι αυτό καλυτερα ν’ανοιχτεις και να βγαλεις τα εσωψυχα σου γιατι δεν εχουν αδικο αυτοι που λενε ότι η πενα πανω στο χαρτι μοιαζει με σενα μπροστα στο θεο.

…σε βλεπω να παιζεις στην αλανα και διαπληκτιζεσαι για ασημαντο λογο κι ο φιλος σου ο Μπαμπης –που τον νομιζες φιλο-αρχισε να σε κοροιδευει που φορας δανεικα παλια ρουχα που σας εστειλε η θεια και δεν θα του’ριχνες γροθια αν επροκειτο μοναχα για σενα,γιατι εσυ ξερεις να αξιολογεις τις καταστασεις και ξερεις ότι η οικογενεια εχει οικονομικες δυσκολιες και ξερεις ότι το ποιον του ανθρωπου δεν εξαρταται απ’τα παλιορουχα που φοραει ουτε απ’τους βολους που εχει.Προκειται όμως για τα μικρα αδερφια σου που αουσαν τα λογια του Μπαμπη και σιγουρα πληγωθηκαν…γι αυτό τον πλακωσες στο ξυλο!Παρασυρθηκες όμως και μπερδεψες το τοτε με το τωρα γι αυτό και ισχυριζεσαι ότι δεν το’κανες για σενα ενώ η αληθεια είναι πως σου στοιχιζε παρα πολύ κι ακομα και σημερα θα’θελες να διηγηθεις στο φιλο σου το Μπαμπη τις σκεψεις σου και να τον βαλεις να σου ζητησει συγγνωμη.Και θα το’κανες αλλα φοβασαι μην θυμηθει αυτά που εσυ ξεστομιζες για να τον πληγωσεις...Και σκεφτεσαι να του πεις ότι ησαστε παιδια και δεν ειχατε συναισθηση αυτων που λεγατε αλλα ξερεις κι εσυ κι αυτος ότι κατά βαθος ειστε ενοχοι,γι αυτό κρατας τις σκεψεις σου καλα κλειδωμενες και χαμογελας πονηρα ελπιζωντας ότι ο φιλος σου τα’χει ξεχασει…