Ψιχουλα...ποιησης

(με αφορμη τη Θεια Κωμωδια που απο εχθες διαβαζω σε εμμετρη μεταφραση του Ν.Καζαντζακη)


''Πονος πιο τρανος δεν ειναι παρα την ευτυχια να θυμασαι στη δυστυχια''
(Δαντης,Θεια Κωμωδια)



''Εψες αργα σαν διαβασα το φοβερο το στιχο
απομεινα, θωρω μεμιας ολοισια στον τοιχο
κι εμοιαζα ενας ηλιθιος με απλανες το βλεμμα
να συλλογιεμαι σκυθρωπος μην ταχα κι ηταν ψεμα,
τα λογια που μου ξυπνησαν τη σκοτεινη τη σκεψη
κι ενα κουρελι γινηκα και ποιος θα το πιστεψει,
οτι ενας ανδρας ψυχραιμος αυτο εδω το βραδυ
τον πηρανε τα δακρυα και σκουζει στο σκοταδι''

(Βeerman,Eξομολογησεις στο σκοταδι)

ΣΥΝΕΙΡΜΙΚΑ...

(με αφορμη ένα ποστ του φιλου μου του Λαμπρουκου με θεμα τον Καβαδια.Του το εστειλα σε σχολιο αλλα σκεφτηκα να το ποσταρω για να μοιραστω το συμβαν και μαζι σας)

Περυσι τον χειμωνα που τραγουδησαν στο Μεγαρο 'Καβαδια'(Μικρουτσικος,Κουτρας,θηβαιος)δεν καταφερα να παω γιατι αργησα να προμηθευτω εισητηρια καθως δεν με ακολουθουσαν τρια καρταλια που κανω παρεα.Βεβαιως αντιληφθηκα οτι εκανα μαλακια που δεν πηγα μονος μου...Μετα απο τρεις μηνες παμε διακοπες στην Κεφαλονια με τα ιδια καρταλια(προκειται για τη συζυγο και ενα φιλικο ζευγαρι)και κατα την αφιξη βλεπω αφισα που ελεγε οτι θα πραγματοποιουνταν η ιδια συναυλια αφιερωμα στον καβαδια το βραδυ εκεινο,καμια πενηνταρια χιλιομετρα μακρια απ'το Αργοστολι.Προσπαθω να ψησω τα καρταλια,δεν τα καταφερνω και φυσικα δεν παω γιατι ειχαμε μονο ενα αυτοκινητο.Το ξεπερναω κι υτο και επιστρεφουμε Αθηνα.

Μετα απο ενα μηνα ακουω οτι θα ξαναγινει η συναυλια στο θεατρο του Βυρωνα.Περιττο να σου πω οτι ενδιαμεσα εψαχνα να βρω αν θα γινει πουθενα αλλου κοντα στην Αθηνα(θηβα,Κορινθο,Λαμια...)για να παω.Λογω της ιδιαιτερης φυσης της δουλειας μου δεν προμηθευτηκα απο πριν τα εισητηρια γι αυτο και τη μερα της συναυλια ςξεκιναω απο νωρις να παω στο θεατρο για να τα παρω επι τοπου.Παιρνω τη συζυγο και αφηνουμε το σκυλο σπιτι(αν κι ηθελε πολυ κι αυτος να'ρθει γιατι του αρεσει πολυ ο Καβαδιας...)Μας δερνει ομως μια γκαντεμια που παρ'ολο που ξεκινησαμε 4 ωρες πριν καταφερνουμε και φθανουμε μολις μιση ωρα πριν την εναρξη(δεν περασαν λεοφωρεια,σταματησε το μετρο ,δεν σταματαγε ταξι να μας παρει κτλ.Παεμε στα εκδοτηρια και περιμενουμε σε μια σχετικα μεγαλη ουρα.Και μαντεψε τι συνεβη;Τα εισιτηρια τελειωσαν εξι-εφτα ατομα μπροστα απο εμας!!Γινομαι ρακος και δεν ξερω που να ξεσπασω.Ευτυχως που ηταν μαζι η συζυγος και με βοηθησε καθως ξεσπασα πανω της...

Παιρνουμε το δρομο της επιστροφης που σημειωτεων ηταν και μεγαλος(καπου δυο ωρες).Καπου στο δρομο ακουω σε καποιο ραδιοφωνο οτι θα πραγματοποιηθει κι αλλη συναυλια του Μικρουτσικου (μη προγραμματισμενη)γιατι υπηρξε μεγαλον ενδιαφερον και μειναν πολλοι χωρις εισιτηριο.Δεν μπορεις να φανταστεις τη χαρα που πηρα.Πηρα αμεσως τηλεφωνο στο ραδιοφωνικο σταθμο να το επιβεβαιωσω γιατι νομιζα οτι ακουγα φωνες!!Τελικα η συναυλια εγινε στο Κατρακειο θεατρο μετα απο μερικες μερες,πηγα 4 ωρες πριν για εισητηρια,και ευτυχως δεν εχασα μια απο τις καλυτερες συναυλιες που εχουν γινει (και απο οσο θυμαμαι...λογω το μικρο της ηλικιας μου!).

Αναμεσα στην σκονη ενος παλαιοπωλειου ειδα τον εαυτο μου που εμοιαζε σκουπιδι

Eδω και μερικα χρονια λογω της οικονομικης μου καταστασης συνηθιζω να κατεβαινω σε παλαιοπωλεια του Ψυρρη(Μοναστηρακι)και ψαχνω για φνηνα βιβλια.Θυμαμαι,πανε δυο-τρια χρονια που μπηκα σ’ένα μαγαζακι και ρωτησα τον κυριο αν ειχε το ‘’Μανιφεστο του Κουμουνιστικου κομματος’’.Χωρις να το καταλαβω μου ανοιξε μια πολιτικη συζητηση.Αμεσως θεωρησαεντιμο να του ομολογησω ότι δεν γνωριζω πολλα για την πολιτικη και τωρα αρχιζω να ψαχνομαι.Το επραξα αυτό γιατι δεν ηθελα να νομιζει πως εκανα ότι καταλαβαινα αυτά που μου ελεγε γιατι ηθελα να του πουλησω μουρη.

Αυτος με τη σειρα του θεωρησε ότι επρεπε να με επιπληξει και μου ειπε ότι’’αργησα πολύ’’,αφου πρωτα ρωτησε την ηλικια μου.Μου φανηκε σαν να μου ειπε:’’παρε ένα άλλο αναλαφρο βιβλιο,είναι ματαιο πλεον,θα χασεις αδικα τον χρονο σου και αμφιβαλω αν θα καταλαβεις τιποτα…’’.Προς στιγμην αισθανθηκα ασχημα και ενοιωσα ταπεινωμενος και κατωτερος πνευματικα.Το μυαλο μου προσπαθησε να αμυνθει και μου υποδεικνυε ότι δεν επρεπε να παιρνω τοις μετρητοις τα λογια των ανθρωπων.Αρχισα να αισθανομαι καλυτερα αλλα δεν περασαν μερικα δευτερολεπτε και αναρωτηθηκα:’’Μπορει καποιος ανθρωπος για προσωπικους λογους να θελει να σε σνομπαρει,αυτό όμως δεν σημαινει ότι θα σκορπισεις τα λεγομενα του με ελαφρα την καρδια.Μπορει αυτος ο κυριος να εχει δικιο ή να σε επιπλητει για να σε οδηγησει με περισσοτερο ζηλο να ασχοληθεις με το πολιτικο γιγνεσθαι.

Εδώ πρεπει να πω ότι και εγω πολλες φορες ειμαι αυστηρος με τον εαυτο μου γιατι πραγματι πιστευω ότι επρεπε να ασχολουμαι περισσοτερο(καθως ο ανθρωπος είναι πολιτικο ον κτλ.).Δεν μπορω όμως να δεχθω την προσβολη ενός ανθρωπου που ουτε καν με γνωριζει.Τελοσπαντων ο κυριος πηγε να πιασει από ένα ραφι το βιβλιο που του ζητησα.Τον ρωτησα ευγενικα αν ηθελε βοηθεια γιατι ειδα ότι δυσκολευονταν καθως το ένα χερι του ηταν ατροφικο.Με κοιταξε περιφρονητικα και μου απαντησε κοφτα πως μπορουσε να το κανει μονος του.Καταλαβα ότι αισθανθηκε καπως γιατι νομισε ότι τον κοροιδεψα για το προβλημα του.Ισως να διεκρινε στο υφος μου λογια σαν κι αυτά:’’ποιος εισαι εσυ που θα με κρινεις,δεν κοιτας τα χαλια σου κουλε;’’Αναρωτηθηκα μηπως πραγματι το υφος μου εκρυβε καποιο υπονοουμενο και αισθανθηκα για δευτερη φορα ασχημα.

Ακομη και σημερα δεν ειμαι σιγουρος,αλλα δεν θελω να το πιστεψω γιατι δεν θελω να παραδεχτω ότι ειμαι ενας μικροπρεπης εγωιστης…

(πραγματι όμως ειμαι …κι ας προσπαθω να το αποβαλλω)

Αναμασημενα λογια

12 χρονια στην ιδια δουλεια,9 χρονια στο ιδιο ποστο.Καθε μερα τυπικες καλημερες με τους ιδιους ανθρωπους.Ελλειψη αυθορμητισμου και αναμασημενες οι ιδιες ατακες.Ρηχο χιουμορ,καφριλικι και ολοι προβλεψιμοι ανα πασα στιγμη.
Δεν εχω να προσφερω τιποτα πια.ΔΕΝ ΘΕΛΩ να προσφερω...Πεθανε η εποχη που πιστευα στο αισθημα της δημιουργιας κατα την διαρκεια της ασκησης του ''επαγγελματος''.Ισως να πεθανα κι εγω και δεν το'χω συνειδητοποιησει.Πλεον μοιαζει με αναγκαιο κακο η οκταωρη απασχοληση.Πολλες φορες μαλιστα το 8ωρο γινεται 12ωρο και μερικες φορες γινεται 24ωρο(υπερωριες που ποτε δεν πληρωνομαι).Αν οι υπερωριες πληρωνονταν αναλογικα δεν θα χρειαζονταν πλεον να δουλευω!!
Αισθανομαι πως πρεπει να αποσυρθω...(τι κριμα που χρειαζονται 35 ετη για συνταξη)Φανταζομαι τη μερα που θα ξυπνησω το πρωι και θα φτιαξω το προγραμμα μου με βαση τις αναγκες τις δικες μου κι οχι του εργοδοτη μου...Φανταζομαι τη μερα της συνταξιοδοτησης μου.Απο μονη της αυτη η σκεψη δειχνει τη μιζερια μου.Ειναι σαν να επιθυμω να επιταχυνω τους δεικτες των ρολογιων και να φθασω ενα βημα πιο κοντα στον ιδιο το θανατο μου(αλλη μια ατακα που εχει χιλιοειπωθει).
Δεν μπορω πλεον να απολαυσω τιποτα.Ευτυχως που μπορω στη δουλεια μου να κλεβω λιγο χρονο και να γραφω τις σκεψεις μου...Αυτο κανω και τωρα.Αυτο με βοηθαει να μην τρελαθω.Κι εχω παντα διπλα μου ενα βιβλιο που με βοηθαει να ξεπερναω το ανιαρο δωδεκαωρο.Κι αμεσως περναει απ'το μυαλο μου ,οτι ακομα κι αυτη η καθημερινη αναγνωση ενος βιβλιου ,δεν ειναι τιποτ'αλλο,παρα μια μηχανικη αποπειρα για να κοροιδευω τον εαυτο μου.
Νοιωθω παντως την αναγκη να δηλωσω οτι δεν ειμαι πεσιμιστης.Ξερω οτι δεν γινομαι πιστευτος αλλα δεν προκειται 'να με παρει απο κατω'.

Ταξιδι ονειρο

...καβαλα στο δελφινι τον κοσμο γυρισα...

Χειρουργείο

Στεκομαι ιδρωμένος πανω απο το φορειο μεσα στο λευκο περιβαλλον του χειρουργειου. Το μονο χρωμα που υπαρχει στο χωρο ειναι το πρασινο της ποδιας που καλυπτει το σωμα του ασθενη ενω ειναι ξεσκεπαστο μοναχα το κρανιο. Μια μεγαλη τομη χωριζει το κρανιο στα δυο και η θεα προκαλει φοβο καθως ειμαι μοναχος σ'αυτο το απαισιο- κατα την γνωμη μου- δωματιο.

Κραταω στα χερια μου ασημενιες λαβιδες και χειρουργικα εργαλεια που λαμπυριζουν οταν πεφτει πανω τους το φως. Παντου υπαρχουν αιματα και ομολογω οτι ακομη δεν εχω συνηθισει την οσμη που αναδυεται. Νοιωθω οτι ειναι η πρωτη φορα που πραγματοποιω μια τοσο λεπτη επεμβαση κι ας μην ειναι αληθεια. Παντως ειναι η πρωτη φορα που ειμαι ολομοναχος χωρις βοηθεια ιατρικου προσωπικου.

Προσπαθω με αργες κινησεις να αφαιρεσω μικρα τμηματα του εγκεφαλου που περιεχουν τις πιο απανθρωπες σκεψεις του ασθενη. Η αληθεια ειναι πως προκειται για πολυ δυσκολη και πρωτοποριακη επεμβαση. Αν πετυχει φανταζομαι τον εαυτο μου να φιγουραρει σ' ολα τα επιστημονικα περιοδικα κρατωντας στα χερια το βραβειο της Ακαδημιας.
Το θεαμα του εγκεφαλου με κανει και τρομαζω. Για την ακριβεια δεν τρομαζω με αυτον αλλα με τις σκεψεις που διαβαζω στα τμηματα που αφαιρω.
"Ειναι δυνατον ο ανθρωπος να κρυβει τοσο μισος; Ειναι δυνατον να εχει τοσο αρρωστημενο μυαλο;"

Προσπαθω να συγκεντρωθω για να μην υποπεσω σε κανενα λαθος. Ο θανατος του ασθενη δεν ειναι το χειροτερο που μπορει να συμβει. Μπορει αθελα μου να του προκαλεσω ανεπανορθωτη βλαβη, να χασει απο εδω και στο εξης τα λιγοστα αισθηματα που του εχουν απομενει και θυμιζουν ανθρωπο... Μα για ποια αισθηματα και ποιες ανθρωπινες σκεψεις μιλαω; Εχω αφαιρεσει τοσο πολυ βρωμικο μυαλο και δεν ξερω καν αν αυτος ο ασθενης θα μπορεσει να επιβιωσει, δεν ξερω καν αν θα μπορεσει να θυμηθει ποιος πραγματικα ειναι. Τουλαχιστον αν πεθανει θα γλιτωσει η κοινωνια απο δαυτον.

Παραμεριζω τις σκεψεις μου και νοιωθω ολο το κορμι μου μουσκεμα απ' τον ιδρωτα. Οι μασχαλες μου σταζουν και η πρασινη ποδια εχει κολλησει στο στερνο και στην πλατη και εχει εναν πιο σκουρο τονο. Αφηνω την λαβιδα στην ακρη και σηκωνω το χερι μου να σκουπισω το μετωπο απ' τον ιδρωτα.
Ω Θεε μου!
Που ειναι το κεφαλι μου; Λειτουργω ενστικτωδως, στρεφω το κρανιο που βρισκεται μπροστα μου και αντικρυζω ενα προσωπο που καποιον μου θυμιζει... αλλα δεν μπορω να θυμηθω ποιον...